آتش به اختیار، استفاده از یک فرصت تاریخی/ هرزه گویی بیماردلان اهمیتی ندارد

 ۳-همزمان با آن عملکرد و این تصور، دشمن بیکار نیست و لحظه به لحظه پیش می آید و تلفات می گیرد. صدای فرمانده به رزمنده وسط میدان نمی رسد. هشدار ها و تشرهای مکرر و پی در پی جواب نداده و حتی برخی پنهانی، دل به دشمن داده اند!
۴- این حکم یک معنی مهم و کلیدی دیگر هم دارد. اگر به کسی بر نخورد، این فرمان یعنی رهبری دانشجوی دلسوز و تازه کار را از خیلی ها، با شعور تر، دغدغه مند تر، کاری تر و با عرضه تر می بیند.
۵-مثل جنگ نظامی، این فرمان یعنی هرکس با هر هنری که دارد، بهترین راه را برای حمله به «دشمن» پیدا کند و منتظر هیچ کس نماند. بگذار ژنرال ها، ژنرالی بکنند، شما کار دشمن را یکسره کنید.
۶-ضرورت تمرکز حملات به دشمن، ممکن است برخی را به این مسیر سوق دهد که هر حرکتی را مخالف فلان شخص و بهمان مجموعه معرفی کنند و به معارضه با آن بر خیزند! حتی برخی را به تشکیل«قرار گاه آتش به اختیار» تشویق کند! یک افسر وسط میدان نباید توجه کند، حق ندارد اسلحه اش را از جهت دشمن منحرف کند.

 

۷-این بالاترین هزینه ای است که یک فرمانده می دهد. اگر آنها که مجوز گرفته اند از این فرصت تاریخی استفاده نکنند، هم هزینه گزاف و سنگین رهبری را جبران نکرده اند، هم فرصتی تاریخی سوخته و هم آینده را از دست داده اند.
۸- این فرمان پیش از این فقط یک بار صادر شده و آن افراد با سربلندی و آبرو از این آزمون بیرون آمدند. روزهای آغازین جنگ، وسعت جنگ به گونه ای بود که ساختار ارتش آن روز جوابگو نبود. هسته های پراکنده ولی متحد المرکز «جنگ های نا منظم» شکل گرفت.

شهید چمران، شاهرخ ضرغام و خیلی از فرماندهان امروز سپاه و ارتش با این هسته ها همکاری کردند، شهرهای مهمی حفظ شد و عملیات های بزرگی از دل همین تشکیلات و تجربیات ارزشمند رقم خورد.
آنها آبرو داری کردند و نامشان برای همیشه در تاریخ قرین افتخار شد.
امید که افسران کنونی هم چنین ند.