دل نوشته

بعد از روایتگری وخوندن نماز مغرب روی خاک شهدا،رفتیم سمت روایتگری حاج حسین یکتا.نمیتونم وصفش کنم که بچه ها چه حال و هوایی داشتن..

هرکسی گوشه ای دلشو سپرده بود به شهدا...

همه یه حال عجیبی داشتن...

 تا اینکه یه فرزند شهید اومد برامون مداحی کنه، کسی نبود جز حاج مهدی رسولی.هر دو می‌گفتن از دعوتی شهدا ما اینجاییم،ماکه بااراده خودمون نیومده بودیم،بی شک دعوتی شهدا بودیم...

میون صحبت ها حاج مهدی گفت اونایی:اونایی که کربلا رفتن بایستن.دیدم بعضیا که نرفته بودن چطوری شرمنده شدن‌‌

می‌گفت:امام حسین هنوز یه سری عاشقات هستن که میخوان بیان حرمت ولی نتونستن.دیگه همه داشتن بال بال میزدن برای شهدا وکربلا...

واقعا حال و هوای عجیب و وصف نشدنی بود...

موقع برگشتن پا می‌رفت ولی دل نمیومد...

خاکش چقدر بوی عجیبی گرفته است

این پهنه خاکبوس قدم های دیگری ست

اینجا چقدر با همه جا فرق می‌کند

اینجا شلمچه نیست که،دنیای دیگری ست

روز آخر

آخرین روز سفره؛دلمون خیلی گرفته، نمیخوایم به آخر شب فکر کنیم که قراره برگردیم شهر و دیارمون.

بعد از چند ساعت رسیدیم کانال کمیل

کانال کمیل محل عشق بازی شهدا با خداس.

کانال کمیل شبیه ترین نقطه به کربلاس

کانال کمیل معطر به عطر چادر خاکی مادر شهداس

کانال کمیل جاییه که ابراهیم با لب عطشان سرشو رو دامن مولا گذاشته 

کانال کمیل میعادگاه و زیارت گاه عاشقای شهادته

کانال کمیل دارالشفای دردمندانه

 ابراهیم جان خوش به سعادتت که این دنیای زشت رو گذاشتی و با اولیای الهی همدم شدی. فکر میکردم فقط منم که عاشقش شدم نمیدونستم که صد قافله دل همره اوست...

با اینکه سخت بود دل کندن از کانال کمیل اما راهی فکه شدیم.

فکه هم عالمی داره..وقتی داشتیم روی خاکای رملی فکه قدم برمیداشتیم به این فکر میکردم که چجوری رزمنده ها روی این خاک ها قدم برمیداشتن و می‌دویدن یا وقتی  آفتاب داغ ااسفند ماه به صورتم میخورد می‌تونستم یکم شهیدا رو درک کنم و عطش حسینی شون روبا تمام وجودم احساس کنم.

 وای فکه چه آسمونی داری، چه خاکی چه عطشی.؛خدایا بگو اینجا کجاست؟ با من حرف بزن فکه، بگو از یارات بگو، بگو اون موقع که عاشقات جون خاکی رو به روح آسمانی تبدیل می کردن تو دامن حسین(ع) چی میگفتن؟ ....

پایان