إِلَهِی قَلْبِی مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِی مَعْیُوبٌ
وَ عَقْلِی مَغْلُوبٌ وَ هَوَائِی غَالِبٌ
وَ طَاعَتِی قَلِیلٌ وَ مَعْصِیَتِی کَثِیرٌ
وَ لِسَانِی مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ
فَکَیْفَ حِیلَتِی یَا سَتَّارَ الْعُیُوبِ
وَ یَا عَلامَ الْغُیُوبِ وَ یَا کَاشِفَ الْکُرُوبِ
اغْفِرْ ذُنُوبِی کُلَّهَا
بِحُرْمَهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
یَا غَفَّارُ یَا غَفَّارُ یَا غَفَّارُ
بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
ای خدای من، دلم در پرده گناه است و نفسم معیوب
و عقلم مغلوب و هوسم غالب
و بندگی و فرمان برداریام اندک و گناه و نافرمانیام
و زبانم مقر به گناهان
چه چارهای دارم؟ ای پردهپوش عیوب
ای دانای غیبها و ای برطرفکننده گرفتاریها
همه گناهانم را بیامرز
به مقام محمد و آل محمد (ص)
ای بسیار آمرزنده، ای بسیار آمرزنده
به حق رحمتت، ای مهربانترین مهربانان
میگویند امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) به سجده میرفتند و در آن، فراز آخر دعای «صباح» را میخواندند.