کریم کسی است که خداوند را در همه حالات شکر می گوید

نیمه ماه مبارک رمضان با تولد کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی (ع) صفای مضاعفی به خود گرفته است و این تقارن مبارک ما را برآن داشت تا در خصوص صفت " کریم بودن " آن امام همام  اندکی بیشتر بدانیم .

 " کریم " در زبان عربی صفت مشبهه است که بر ثبوت امری در موصوف دلالت می کند ، این واژه یک واژه بسیط است و در زبان فارسی معادلی برای آن وضع نشده است بنابراین با شناخت مفهومی می توانیم به معنای این واژه نزدیک بشویم هرچند که مُرکّب کار بسیط را انجام نمی دهد.

کریم یعنی بلند همت و دارای روح بلند و کسی که از نظر صفات و ارزشهای انسانی در سطح عالی است. امام علی (ع)    می فرماید: لئیمان از طعام لذت برند و کریمان از اطعام. کریم از خود می گذرد تا به دیگران چیزی برسد یعنی تجلی ایثار در رفتار کریمانه است .

 کریم برای رضای خدا به دیگران خدمت می کند ولی منت نمی گذارد و توقع تشکر ندارد . کریم کسی است که کرامت ارزانی شده به او از طرف خدا را مغتنم می شمارد و وجود خویش را به گناه آلوده نمی کند به همین خاطر خداوند می فرماید : کریم ترین شما با تقواترین شماست ، کریم کسی است که خداوند را در همه حالات شکر می گوید . امام علی (ع) فرمودند: انسان کریم شکر بجای می آورد ولو اینکه نعمت قلیلی به او رسیده باشد ، کریم کسی است که قبل از درخواست سائل به او عطا می کند تا کریم پروری کرده باشد به قول صائب:

ندهد فرصتِ گفتار به محتاج ،کریم                                        گوش این طایفه آواز گدا نشنیده است

کریم کسی است که هنگام برخورد با  بدیها  و لغویات کریمانه عبور می کند ، گاه تغافل می کند و گاه به ظاهر فریب   می خورد و آنرا آشکار نمی کند. امام علی (ع) می فرماید: الکریم یتغافل و ینخدع ، کریم کسی است که سه ویژگی مهم در اوست : حسن خلق ، کظم غیظ و چشم پوشی از محرمات و عیوب دیگران ، با این توصیف کلام را با جمله ای از شهید بزرگوار آیت الله دستغیب شیرازی (ره)  به پایان می بریم : " کرم خوب است یا بد ؟ اگر خوب است چرا نداری و اگر بد است چرا می خواهی؟ "