خبرگزاری بسیج قزوین: ایران در قبل از انقلاب به عنوان ژاندارم منطقه(حافظ منافع در حوزه انرژی خاورمیانه) حیات خلوت آمریکا بود، تا جایی که برای مبارزه با کمونیست و تفکر شرق بیش از ۷۰۰۰ نیروی نظامی به عمان اعزام و سلطنت سلطان قابوس را از سقوط نجات داد. گروه ظفار با حملات نظامی به پایگاهی منسجم برای شوروی تبدیل می شد که با چراغ سبز آمریکا، شاه، نیروی نظامی برای سرکوب آنان فرستاد که در هیچ جای تاریخ اشاره ای بدان نشده و ۲۱ نفر از سربازان جنگ ظفار در مشهد دفن شدند.
در مرحله بعد اعزام نیروی هوایی و کماندوهای ویژه در جنگ ویتنام برای حمایت از آمریکا بود. تمام انبارهای مهمات ایران به روی آمریکا گشوده شد و بیش از چند صد هواپیمای هرکولس ترابری هزاران تن مهمات به ویتنام در پایگاه نظامی سایگون منتقل کردند و بیش از ۵۵ فروند هواپیمای جنگی و بمب افکن ایران در عملیات علیه ویت کنگ ها شرکت کردند.
اعزام نیروی نظامی از طرف شاه به سوریه لبنان و یمن، تجهیز کردهای بارزانی و طالبانی علیه حکومت عراق از دیگر اقدامات شاه در حوزه نفوذ کمونیست و شرق برای حفظ منافع آمریکا بود، تنها دستاورد این اقدامات سرازیر شدن سیل سلاح و رقابت برای انتحار به ایران بود.
با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ دومینوی ترس به دیکتاتورهای عربی رسید و اولین حکومت صاحب دمکراسی شیعه در خاورمیانه با تئوری استقلال و تقابل با استکبار پایه گذاری شد.
ایران در اختلافات خود با عراق بر سر اروند رود با قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر به آتش بس موقت رسیدند! پس از چندی در اوائل ۱۳۵۱چند کشتی ایران توسط نیروی دریایی عراق توقیف و ملوانان دستگیر شدند که با پیگیری عباس خلعتبری وزیرخارجه وقت منجر به قرارداد مذکور بین شاه، بومدین و صدام گردید! اما همه ماجرا مرز جغرافیایی نبود بلکه مرزهای عقیدتی و ایدئولوژی بیشترین خطر را برای ابرقدرتها در حوزه انرژی داشت.
عراق و بحرین با اکثریت شیعه تحت حاکمیت اقلیت سنی قرار داشتند.بیداری آنان با تأسی از انقلاب بزرگترین خطر برای اعراب دیکتاتور بود.
فروپاشی ارتش ایران، انحلال بسیاری از مراکز فرماندهی، آشوب و تجزیه طلبی مسلحانه، انقلاب نوپا، زمینه طمع صدام برای حمله به ایران شد. ابرقدرت ها معتقد بودند اگر ایران مهار نشود سقوط در سایر کشورهای عربی قطعی و ایدئولوژی استقلال و خروج از قطب شرق و غرب می تواند منافع نامشروع آنها را به خطر بیندازد. ایران با عوامل نفوذی همراه بود و قبل از جنگ تحمیلی، عراق ۶۴۸ بار به مرزهای ایران، ایلام و منابع نفتی حمله نظامی کرده بود که گزارش آن به سازمان ملل داده شد.
دولت موقت علیرغم وضعیت جنگی دستور کاهش سربازی به یک سال را داد و خدمت در محل زندگی سبب گردید ارتش ایران از ۱۹۰ هزار نفر به ۷۰ هزار کاهش یابد و ارتش از حالت تخصصی خارج به طوری که پرسنل نیروی دریایی مجبور شدند در پادگان نیروی زمینی محل زندگی خدمت کنند.
لغو تمام قراردادهای نظامی و اقتصادی با آمریکا و اروپا توسط دولت بازرگان از دیگر کارهای مرموز جریان نهضت آزادی و لیبرال بود. بازگرداندن هواپیماهای آمریکایی و انحلال ارتش که با مخالفت امام مواجهه گردید. حسن روحانی رییس جمهور فعلی از جمله افراد پیگیر در انحلال ارتش بود.
اشغال سفارت آمریکا و استعفای بازرگان، سبب شد ایران با ۷۰ هزار نیروی نظامی ارتش و ۳۰ هزار نیروی پاسدار کمیته و ژاندرمری در ۶ جبهه تجزیه طلب داخلی و بمب گذاری ها، صدام را بیش از پیش در حمله به ایران ترغیب کند.
۲۹ شهریور ۵۷ حمله به خرمشهر شروع شد. عراق با ۵۵ لشکر، یک میلیون سرباز آموزش دیده، ۱۰۰میلیارد دلار تجهیزات،۵۰۰ هواپیمای جنگی که ۲/۵ برابر ظرفیت ارتش نازی در حمله به استالینگراد و ۳ برابر استعداد نفرات متفقین و نازی در جنگ ساحل نورماندی، به خرمشهر حمله کرد. صدام با پاره کردن قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر، خود را سردار قادسیه نامید.
نگارنده: صادق چگینی
