به گزارش خبرنگار سازمان بسیج کارگران و کارخانجات کشور، باور حضرت امام بر تأثیر اجتماعی قشر «کارگر» تا بدان حد است که تقریباً بلا استثناء در تمامی سخنرانی ها و پیام های دوران مبارزه یکی از اصلی ترین مخاطبان ایشان می باشند و ویژه در روزهای اوج گیری مبارزه این امر بیشتر خود را نشان می دهد و این البته با دید ارزشی حضرت امام به این امر نمود بیشتری می یابد.
تأمین رفاه عمومی و به ویژه خدمت به محرومین و محرومیت زدایی راه و رسم همیشگی امام و به عنوان اصلی راهبردی و همیشگی همواره مورد پیگیری و توصیه ایشان بوده و با نگاهی ارزشی، آن را عبادتی برتر، تأمین کننده خیر دنیا و آخرت و ... به حساب آورده است، ایشان در این خصوص فرمود: ما آن روز عید داریم که مستمندان ما به سطح زندگی رفاهی و تربیت صحیح اسلامی – انسانی برسند.
امام خمینی (ره) بیان می کرد که به همه در کوشش برای رفاه طبقات محروم وصیت می کنم که خیر دنیا و آخرت شماها در رسیدگی به حال محرومان جامعه است.
و طبیعی است که این دغدغه خاطر شامل حال «کارگران» که از محروم ترین اقشار جامعه هستند، هم خواهد شد.
بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی (ره) برای کارگر به معنی خاص آن با توجه به آموزه های دینی ارزش و احترام خاصی قائل بودند و بدان اشاره داشتند که، از پیغمبر اکرم شنیده اید که نقل شده است که کف دست یک کارگر را یعنی، همان محلی که کار درش تأثیر کرده و پینه بسته ، آنجا را بوسید و این، یک نشان ارزش است برای کارگر در طول تاریخ؛ پیغمبر اسلام، که اولین فرد انسانهاست و بزرگترین انسان کامل است، نسبت به کارگر آن طور تواضع بکند و کف دست او را که علامت کار است، ببوسد! این نکته دارد که کف دست را بوسیده، نه پشت دست را؛ کف دست آثار کار درش هست، می خواهد ارزش کار را به عالمیان اعلام کند، به مسلمین اعلام کند که ارزش کار این است که آنجایی که کارگر کار کرده است، در اثر کار یک نشانه ای پیدا کرده است؛ من آنجا را می بوسم که ملتهای اسلامی و بشر ارزش این کارگر را بداند.
با پیروزی انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی (ره) برای رفاه حال تمام طبقات مستضعف و به ویژه قشر محروم کارگر رسالت خطیرتری را احساس و اقدامات متعددی را برای رفاه حال کارگران، ایجاد رفاه و رفع اختلافات طبقاتی از طریق برقراری عدالت اجتماعی و بهتر شدن اوضاع آنها و برخورداری از یک زندگی آبرومندانه را به انجام رساندند که تأسیس سازمان ها و نهادهای متعدد در این راستا قابل بررسی است و حکم آن حضرت به وزیر وقت کار (مرحوم داریوش فروهر) که در 26 اسفند 1357 صادر شده یک نمونه از آن است.
اما آنچه در پیام 11 اردیبهشت 1358 که نخستین پیام آن بزرگوار به کارگران در روز جهانی کارگر در شأن کار و کارگر صادر شده است، نگاهی متفاوت به کار و کارگر است. این پیام که از مضامین عرفانی بلندی برخوردار است براساس باور ایشان به تأثیر طبیعی روح زنده و پرنشاط کار و کارگری بر طراوت و شادابی جامعه و اعتقاد به ارزش این امر صادر شده در نوع خود، واقعا ً بی نظیر است و می توان با قاطعیت اعلام داشت که هیچ کس در این باب چنین ارزش گذاری را صورت نداده است.
در این پیام "کار" هم سنگ نور دیده شده که همیشگی و پردوام است و در همه جا ساری و جاری است.
تعریفی جدیدی از کار ارائه شده است که از دقت و ظرافت و معنای فوق العاده ای برخوردار است، کار نظیر "وجود" است که در همه شئون عالم دخالت دارد.
این ارزش گذاریها و در کنار تذکرات حضرت امام درباره آفات و آسیب های اجتماعی دست به دست هم داد و گروه ها و جریانات وابسته به غیر و منحرفی را که در غیاب این اندیشه و شیوه عمل به پیشبرد اهداف خود در بین کارگران دل خوش کرده بود از صحنه عمل خارج ساخت.
انتهای پیام/
