راویت نجات مردم روستایی دوین خراسان شمالی

به گزارش خبرگزاری بسیج، دادگاه‌های مفسدان اقتصادی در حال انجام است و امید‌های زیادی برای مجازات آن‌ها در دل جامعه وجود دارد. از آن کارمند ساده شهر مرزی گرفته تا یک کاسب در بازار تهران. همه بارقه‌های امیدی در دل خود را می‌پرورانند تا شاید ریشه برخی فساد‌های مالی و اداری خشکانده شود.

اما گروه‌های دیگری نیز هستند که ممکن است آنچنان از جزئیات اخبار آگاهی نداشته باشند. آن‌ها پس از طلوع آفتاب از خانه خارج می‌شوند و نزدیک غروب برمی‌گردند؛ آنچنان خسته هستند که شاید جزئیات اتفاقات به گوششان نرسد. اما شنیده‌اند فردی بر مسند ریاست قوه نشسته که سعی دارد جلوی فساد‌ها بایستد.

یکی از این گروه‌ها، مردم روستای دوین از توابع شهرستان شیروان خراسان شمالی است. مردمی که هرچه سعی کردند حقشان را بگیرند اما نتوانستند. 

روستائیان دوین آخرین راه را نیز برای زنده کردن حقشان طی کردند. آن‌ها نه به فرماندار و مدیرکل‌ها امیدی داشتند و نه به استاندار و دادستان. آن‌ها شکایت خود را مستقیماً از رئیس قوه قضائیه پیگیری کردند. این ماجرا را زمانی متوجه شدیم که یک نام در فضای مجازی دیده شد. نامه مردم روستای دوین به حجت الاسلام رئیسی.

این نامخ بخشی از درد مردم بود. نامه‌ای که در آن به صراحت از اداره کل منابع طبیعی استان و فرماندار شیروان شکایت شده بود. مردم روستای دوین در این نامه پشت پرده مشکلاتشان را مربوط به نماینده سابق مجلس می‌دانستند.

ماجرای روستای دوین چیست؟
 در نامه‌ای که به رئیس قوه قضائیه ارسال شده بود، از تجمع ۳ روزه مردم بر روی زمین‌هایی خبر داده شد که قرار بود غصب شود. اتفاقی که هیچ رسانه‌ای آن را پوشش نداده. اما در نهایت با امنیتی شدن فضا، روستائیان کوتاه آمدند و در پایان تمام گلایه خود را بر روی کاغذی نوشته و به قوه قضائیه ارسال کردند.

برای شنیدن صدای اهالی روستا به دوین رفتیم. اهالی شورای روستا را یافتیم و با آن‌ها گفتگو را آغاز کردیم و از دردشان پرسیدیم. آرام آرام مردم روستا نیز جمع می‌شدند.

پس از اینکه جهانی، عضو شورای روستا مطلع شد خبرنگار هستیم، به خانه‌اش رفت و مدارک را همراه خود آورد. می‌گفت تمام حرف‌هایم با مدرک است. مدارک این ظلمی که به ما کرده‌اند را دارم و هیچ حرف بدون سندی نمی‌زنم.
 

او بیان کرد: در روستای دوین ۲۳۹۰ هکتار مراتع در قالب ۶۶ پلاک وجود دارد که از این تعداد ۵۹ مورد آن دارای سند شخصی است و به صورت ارثی به ما رسیده و ۷ مورد دیگر بدون صاحب است.

عضو شورای روستا بیان کرد: اداره کل منابع طبیعی بیش از آن ۷ مورد پلاک را برای خود سند زده است و حدود ۷۵۰ هکتار از زمین‌های مردم روستا را جزو منابع ملی اعلام کرده و به این ترتیب زمین‌های بسیاری از مردم روستا از آن‌ها گرفته شده، به طوری که حتی برای چرای دام از آن‌ها پول گرفته می‌شود.

وی افزود: صدای مردم روستا آنجا بلند شد که فهمیدند گویی مسئولان به کل زمین‌ها چشم دارند و بدون اجازه هر روز بخشی از زمین‌ها را به سرمایه گذار‌های خصوصی واگذار می‌کنند.

جهانی تاکید کرد: آخرین مورد که باعث شد مردم تجمع کنند این بود که ۱۰۰ هکتار دیگر از زمین‌های ما به یک سرمایه گذار خصوصی واگذار شد تا آن‌ها گلخانه بسازند. این مسئله صدای ما را درآورد.

وقتی اعضای شورای روستا، اعتراض خود را به مسئولان مربوط اعلام می‌کنند با پاسخ های جالبی مواجه می‌شوند. در جواب مردم روستا بیان شده که مردم خود زمین‌ها را واگذار کرده‌اند، که حق پناه، عضو شورای روستا در این باره می‌گوید: چطور ممکن است مردمی که همیشه در روستا مشغول کار بوده‌اند، همه با هم زمین‌ها را واگذار کرده باشند و کسی هم خبر دار نباشد؟

در هر صورت، مردم روستای دوین اعتراض میدانی را راه حلی برای زنده کردن حقشان می یابند و سه روز در محلی که بنا بوده کلنگ زنی گلخانه اتفاق بیفتد، تجمع کردند. روز اجرای کلنگ زنی که مصادف با روز آخر فعالیت مجلس دهم بود، فضا امنیتی شد و مردم روستا بدون نتیجه، محل را ترک کردند.

 بررسی های دقیق تر حاکی از آن است که ساخت نیروگاه سیکل ترکیبی شیروان، شهرک صنعتی، شهرک عشایری، دانشگاه و چند نهاد و کارخانه دیگر در همین مراتع انجام شده که زمین آن توسط دولت بذل و بخشش شده است. زمین‌های مردم دوین روز به روز بیشتر در اختیار به ظاهر تولیدکنندگان قرار می‌گیرد و به این ترتیب مردم روستا هر روز فقیر‌تر و برخی کارخانجات با زمین رایگان و یا ارزان قیمت که از دولت خریده‌اند، بر سود خود می‌افزایند.

عضو شورای روستا در این راستا اضافه می‌کند: برخی از زمین‌هایی که داده اند، بلااستفاده مانده. مثلا برای نیروگاه خورشیدی ۱۰۰ هکتار از زمین‌های ما را گرفتند و دورش را کانال حفر کردند تا نتوانیم واردش شویم. اما هیچ نیروگاهی ساخته نشد. حرف ما این است که حداقل برای گلخانه همان ۱۰۰ هکتار را که مردم ازش دل کنده اند ، استفاده کنید؛ چرا ۱۰۰ هکتار دیگر را غصب می‌کنید؟

وی می‌افزاید: مثلا ۴۰ هکتار به دانشگاه آزاد داده اند تا به محل درس و دانشگاه تبدیل شود، اما اکنون خودشان در آنجا کشاورزی می‌کنند.

آب گوهری که در دوین هم نایاب است
خشکی چشمه این روستا در سال‌های اخیر، دیگر دلیلی است که مردم به مراتع خود حساسیت بیشتری پیدا کرده اند. آن‌ها که پیش‌تر به کشاورزی نیز مشغول بوده‌اند، با خشکسالی و برداشت‌های آب از چاه‌های عمیق اطراف روستا، کشاورزی را کنار گذاشتند و اینک فقط به دامداری فکر می‌کنند.

برداشت‌های مجاز و غیر مجاز کارخانه‌هایی مانند نیروگاه و شهرک عشایر در بالا دست این روستا از آب، باعث شده مردم نه تنها آبی برای کشاورزی نداشته باشند بلکه برای تامین آب خوردن نیز با مشکلاتی مواجه شوند. مردم معتقدند این کارخانه‌ها می توانند ده‌ها حلقه چاه عمیق حفر کنند، اما مردم روستا حق استفاده از چاه را ندارند.

البته قانون برای استفاده از چاه به جای چشمه‌ای که خشک شده، دستورالعملی تعریف نکرده. به این ترتیب یک مرغداری می‌تواند از چاه بهره‌مند شود، اما نزدیک به ۴۰۰ خانواده روستا حق استفاده از یک چاه برای امرار معاش ندارند؛ یک خلأ قانونی که می‌طلبد نمایندگان مجلس به آن ورود کنند.

خبرگزاری بسیج  دانشجویی به دنبال ارتباط گیری با مسئولان شهری و استانی و پیگیر حل مشکلات مردم روستا خواهد بود.