محرم فرصتی برای کسب معرفت است

به گزارش خبرگزاری بسیج ار ناحیه مقاومت بسیج امام حسین (ع): مسئول نمایندگی، ولی فقیه در ناحیه امام حسین (ع) سخنان خود را با حدیثی از امام حسین (ع) که فرمودند:
اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلی اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ.
(به راستی که مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه زبان آنهاست، تا جایی که دین وسیله زندگی آنهاست، دین دارند و، چون در معرض امتحان قرار گیرند، دینداران کم می‌شوند).
ایشان شهادت امام حسین و یاران باوفایش را که از عظیم‌ترین حوادث ناگوار تاریخ است را تسلیت عرض نمود و عنوان کرد از ابتدای شروع قیام امام حسین (ع) امام مطالبی بسیار مهمی را فرمودند: و آن مطالب در قالب احادیث به دست ما رسیده و این احادیث حاوی نکات بسیار مهمی است که ما هرچه به این نکات توجه کنیم بازهم کم است
وی گفت: معاویه در آن معاهده‌ای که با امام حسن داشت تعهد داد که خلیفه بعد از خود را تعیین نکند و با انتخاب مردم باشد و به قول خود عمل نکرد و سران طوایف را جمع کرد و بیعت گرفت برای یزید و معاویه از چندسال پیش از مرگ خود تصمیم گرفته بود یزید را جانشین خود قرار دهد، ولی کار خالی از اشکال نبود برای آنکه اولاً بنای خلافت تا آن زمان بر شوری و انتخاب عموم‌ی بود نه بر وارث، ثانیا در رجال بنی امیه اشخاصی بودند که طمع خلافت بعد از معاویه را داشتند از جمله مروان بن الحکم وسعید پسر عثمان وشاید هم زیاد بن ابیه. بالاخره معاویه یزید را به جانشینی خود اعلام کرد واز مردم برای او بیعت گرفت و از این وقت کار خلافت مثل سلطنت میراث شد. معاویه مخالفین اموی خود را با تطمیع و تهدید خاموش کرد، ولی پنج نفربودند که به این بیعت تن ندادند: حسین بن علی (ع) که پس از رحلت امام حسن (ع) (۵۰ هجری) پیشوای شیعه بود، عبدالله بن عبّاس، عبدالله بن عمر، عبدالله بن زبیر و عبدالرحمن بن ابی بکر. معاویه خود به مدینه آمد و با یکایک آن‌ها به مذاکره پرداخت و مؤثر نیفتاد و آن‌ها بر امتناع خود پایدار ماندند
حجت الاسلام والمسلمین سلیمانی گفت:: سرجون مسیحی مشاور یزید بن معاویه بود و یزید در دوران حکومتش اشتباهات بزرگی را مرتکب شد. به نظر می‌رسد سرجون با مشاوره‌هایی که به یزید می‌داد درپی نابودی اساس اسلام بود
ایشان گفت:: یزید بعد از مرگ معاویه به استاندار مدینه نامه نوشت که باید از حسین بیعت بگیری و الاّ او را بکش و سرش را بفرست. استاندار امام حسین را فراخواند در کاخ دالعماره و امام حسین متوجه شد قضیه از چه قرار است زمانی که امام حسین واردکاخ دارالعماره شد استاندار مدینه نامه یزید را خواند و امام حسین با جملات معروف در جواب فرمودند: من با یزید بیعت نمیکنم، چون یزید رجل فاسق، شارب الخمر، قاتل النفس المحترمه، معلن بالفسق، یزید اولین خلیفه‌ای در اسلام بود که در ملأ عام شراب می‌نوشید و کثیف‌ترین اعمال جنسی را مرتکب انجام می‌دهد. اکثر اوقات خود را به خوشگذرانی با ساز و چنگ و آوازخوانی و سرگرم کردن با میمون‌ها و سگ‌های شکاری می‌گذراند یکی از چیز‌هایی که امام حسین با آن مواجه بود تقاضای بیعت با یزید بن معاویه‌ای بود که گذشته از همه‌ی مفاسد، دو مفسده‌ی ویژه در بیعت با او بود؛ یکی اینکه بیعت با او تثبیت خلافت موروثی بود، یعنی مسئله خلافت یک فرد مطرح نبود، بلکه خلافت موروثی مطرح بود. مفسده‌ی دوم مربوط به شخصیت خاص یزید بود که وضع آن زمان را از هر زمان دیگر متمایز می‌کرد. او نه تنها مرد فاسق و فاجری بود، بلکه متظاهر و متجاهر به فسق بود و شایستگی سیاسی هم نداشت... معاویه هم شاید شراب می‌خورد؛ ولی تاریخ نشان نمی‌دهد که او در یک مجلس علنی شراب خورده باشد یا در حالت مستی وارد مجلس شده باشد؛ در حالی که یزید علناً در مجلس رسمی شراب می‌خورد؛ مست لایعقل می‌شد و شروع می‌کرد به یاوه سرایی. تمام مورخان نوشته اند که این مرد میمون باز و یوزباز بود
ایشان در پایان گفت::امام اولین کاری را که کرد حرکت کرد به طرف مکه انتخاب مکّه، در حالی بود که هنوز مردمان شهر‌های مختلف از مرگ معاویه مطلع نشده بودند و تلاش‏های جدی مخالفان برای اظهار مخالفت با یزید آغاز نشده بود و هنوز امام حسین (ع) دعوتی از شهر‌های دیگر و از جمله کوفه نداشت. بنابراین امام (ع) باید مکانی را برای هجرت خود انتخاب می‏کرد که اوّلاً بتواند آزادانه و در کمال امنیّت در آنجا دیدگاه‏های خود را ابراز کند. ثانیاً بتواند آنجا را محلّی برای انتقال دیدگاه‏های خود به سرتاسر مملکت اسلامی قرار دهد.
شهر مکّه هر دو ویژگی را داشت؛ زیرا طبق آیه صریح قرآن «و من‏ دخله ‏کان ‏آمناً» آل عمران (۳)، آیه ۹۷. حرم امن الهی بود و نیز با توجه به وجود کعبه در این شهر و سرازیر شدن مسلمانان از سرتاسر مملکت اسلامی برای انجام اعمال عمره و حجّ، امام حسین (ع) به خوبی می‏توانست با گروه‏های مختلف دیدار کرده و علّت مخالفت خود با دستگاه اموی و یزید را برای آن‌ها تبیین کند و نیز گوشه‏هایی از معارف اسلامی را برای آن‌ها بیان نماید. در ضمن با گروه‏های مخلتف شهر‌های اسلامی - از جمله کوفه و بصره در ارتباط باشد...