نشان فداکاری که اعطایی مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) به ارتش جمهوری اسلامی ایران است، نماد ایثار و از خودگذشتگی دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاه افسری امام علی (ع) ارتش است که در راه پاسداری از استقلال و تمامیت ارضی کشور و نظام جمهوری اسلامی ایران مردانه ایستاده و دفاع کرده‌اند.
غلامرضا چاغروند در سال ۱۳۳۱ در خرم آباد دیده به جهان گشود و در سال ۱۳۵۳ پس از ورود به دانشکده افسری دوره خلبانی را طی و هوانیروز را برای ادامه مسیر انتخاب کرد.
وی پس از گذراندن دوره‌های (نظامی – زبان انگلیسی – پرواز بالگرد) در تهران و مرکز آموزش اصفهان مهارت لازم برای پرواز با بالگرد ۲۱۴ را کسب کرد و به پایگاه هوانیروز کرمانشاه منتقل شد.
خلبان چاغروند نیز همانند دیگر نیرو‌های هوانیروز با آغاز جنگ تحمیلی، جان نثارانه به جبهه‌های جنگ غرب و جنوب شتافت و جانفشان پرواز کرد.
آخرین ماموریت این خلبان جسور و با ایمان هوانیروز در بعد از ظهر ۱۳۵۹/۰۷/۱۲ است. در آن روز چاغروند و کمک خلبان ستوانیار حسین مصری وکروچیف گروهبان یکم عادل موسوی عازم ماموریتی از کرمانشاه به ایلام و دهلران می‌شوند. آن‌ها پس از انجام ماموریت در دهلران، با سوار کردن ۷ نفر نظامی در مسیر بازگشت زمانی که وارد منطقه‌ای با نام دهات جالیز که بین موسیان و دشت عباس قرار گرفته است، می‌شوند، بالگرد آنان مورد اصابت گلوله دشمن قرار می‌گیرد و ضمن آسیب رسیدن به بالگرد، کمک خلبان نیز مجروح می‌شود.
خلبان چاغروند که در اثر آسیب دیدگی بالگرد، قادر به پرواز نبوده، برای سالم ماندن سرنشینان اقدام به فرود اجباری در بین نیرو‌های دشمن می‌کند.
دشمن با اسارت بالگرد و سرنشینان تدارک یک مصاحبه رادیویی برای خوراک تبلیغاتی را در همان محل می‌بیند که خلبان چاغروند در مقابل خواسته آن‌ها مبنی بر اسائه ادب به ساحت امام خمینی (ره) و مسئولان از خود مقاومت نشان می‌دهد که همان جا او را شهید و دفن می‌کنند.
بازنگشتن بالگرد به پایگاه کرمانشاه تا مدتی در هاله‌ای از ابهام می‌ماند تا اینکه مصاحبه چند نفر از سرنشینان بالگرد از رادیو عراق پخش می‌شود.
اقوام خلبان چاغروند با اطلاع از این شنود به کمیته هلال احمر مراجعه و خواهان بررسی وضعیت او می‌شوند که مسئولان از نبودن نام او در بین اسرا خبر می‌دهند. آن‌ها این پیگیری را ادامه داده و از طریق نامه نگاری کروچیف عادل موسوی با خانواده اش پی به شهادت خلبان چاغروند می‌برند.
قسمتی از متن نامه کروچیف عادل موسوی بشرح زیر می‌باشد: «ما در ظهر همان روز یعنی ۱۳۵۹/۰۷/۱۲ مرز دهلران اسیر شدیم. خلبان چاغروند شهید شد و خلبان حسین مصری را که تیر خورده بود به بیمارستان بردند. به خانواده‌های آن‌ها اطلاع دهید».
نیرو‌های تجسس هوانیروز پس از مدتی لاشه سوخته بالگرد را پیدا کردند و به استناد نامه کروچیف موسوی، خلبان چاغروند را در لیست شهدا منظور می‌کنند.
درتاریخ ۱۳۶۲/۱۲/۰۴ به روایتی یک آزاده و به روایتی دیگر چوپانی به اشتباه به پایگاه هوایی دزفول مراجعه و اطلاع می‌دهد که ناظر تیرباران یکی از خلبان‌های هوانیروز ایران به دست دشمن در منطقه بوده است.
تیم تجسس هوانیروز زمانی که محل مورد نظر را شکافته و تجسس می‌کند با اسکلتی مواجه می‌شود که لباس‌ها پوسیده و تنها پلاک هویتی با نام خلبان هوانیروز غلامرضا چاغروند به جای مانده است که به هوانیروز اطلاع می‌دهند. خلبان غلامرضا چاغروند در آمار شهدای جنگ منظور شد و مزارش در گلستان شهدای خرم آباد است.
