دلم برای آن پاسداری به درد می آید ...که پابرهنه میجنگد ....سینه خیز می جنگد ...او حتی شده بدون تفنگ هم می جنگد..
و چه مردانه به جنگ با روزگار می رود آن پاسداری که خودی ها تفنگش را به غارت برده اند....
دلم برای آن لباس سبز رنگی به درد می آید؛که همیشه با سرخی خون ، رنگ آمیزی شده است.
اما چه زیباست این سرخی خون نشسته بر لباس سبز رنگ ، که هر چه بزرگ مرد است با همین لباس خونی به بزرگی رسیده است.
پدرم!!من حرمت لباست را زمانی فهمیدم که#شهید صدرزاده عزیز با همین لباس به خون غلتیده شد...
آن زمانی که #شهید حججی با همین لباس بی سَر به استقبال خدا رفت...
آه از این لباس گلگون شده ، که هر چه سِر و راز است را درون تار و پود نخ هایش جای داده است..
آه از این لباسی که بزرگ مردانی همچون بابا قاسم را فدای این انقلاب و هدیه به امام این انقلاب کرد..
والله این لباس حرمت دارد... والله این لباس، لباسی از جنس خداست... این لباس صاحبی چون مهدی فاطمه دارد..
اگر مرد میدان هستید، اگر درد دین دارید ، اگر میتوانید همچون حاج احمد باشید ، این لباس را بر تن کنید ...
لباس شما بوی لاله های سرخ را می دهد، این عطر خوش خدایی را فدای عطر های زود گذر دنیوی نکنید...!!
سرهنگ و سردار و ستوان معنایی ندارد، وقتی که شما خود را سرباز این ولایت بدانید..
پدرم شغل شما برای من حرمت دارد، و من می دانم که هر که این لباس را بر تن کند ، اگر عاشقی واقعی باشد ؛سرانجامش، سرانجامی مانند :حاج همت و حاج قاسم و حاج ابراهیم است .
پدرم من حتی گمنامی شغل شما را دوست می دارم!
من خرسندم از اینکه خداوند این لیاقت را به شما داد تا پاسداری این حریم زیبا را بکنید..
خدای من شاهد است که تا زمانی که نفس در سینه من است ، در راه بزرگ مردان این انقلاب در راه پاسداران واقعی ،در راه شما گام بر میدارم ؛
تا روزی که سرخی خونم بر روی سیاهی چادرم غوطه ور شود...
مطمئن باشید ؛از این راه مانند شما به حول قوه الهی هرگز عقب نمی کشم ..
روزت مبارک ای مرد گمنام زندگی من..
دخترت
