ایجاد اتئلافی خطرناک در تضاد با یکپارچه سازی شیعیان در عراق
خبرگزاری بسیج:محمد مهدی ملکی/با توجه به نزدیکی زمان انتخابات در عراق تحرک شخصیت‌ها و گروه‌های سیاسی داخلی آن کشور بسیار بیشتر شده و هر یک تلاش می کنند با ایجاد ائتلاف‌هایی توان و شانس بیشتری در دولت آینده عراق داشته باشند.
بر کسی پوشیده نیست که عراق با مشکلات متعدد داخلی و خارجی دست به گریبان است که مرتفع ساختن آنها نیازمند توجه، اهتمام و عزم جدی کلیه مسئولین، گروه ها و شخصیت های تاثیرگذار و البته مردم است.
در دوره کوتاه نخست وزیری «مصطفی کاظمی» مسائل مختلفی از جمله رشد و گسترش ویروس کرونا در عراق و سایر کشورها، کاهش شدید قیمت نفت به واسطه انتشار ویروس کرونا و کاهش تبادلات نفتی در جهان و متعاقب آن کاهش درآمد دولت که معیشت و رفاه زندگی مردم را در عراق تحت تاثیر قرار داد، موضوعات امنیتی از جمله احیای داعش با کمک‌های مستقیم و غیر مستقیم آمریکا و برخی متحدان منطقه‌ای آن، تشتت آرا و اهداف گروه های سیاسی داخلی اعم از کردها، سنی‌ها و شیعیان و موارد متعدد دیگری که همگی نشان از وضعیت نامطلوب اقتصادی، سیاسی و امنیتی در عراق دارد از جمله مسائلی است که آقای کاظمی هم، چون اسلاف خود با آنها درگیر بوده و هست.
نه دولت مصطفی کاظمی و نه دولت های پیش از آن نتوانستند آنگونه که باید به طور اساسی و ریشه‌ای مسائل و مشکلات کشور را مرتفع کنند که البته موانع بسیاری هم از ابعاد داخلی و خارجی در مسیر حل و فصل مشکلات عراق وجود داشته و دارد که این مهم را هم باید مد نظر داشته باشیم.
دلایل متعددی موجبات ناکامی دولت های عراق پس از ۲۰۰۳ تاکنون را موجب شده که از جمله مهمترین آنها نبود یک قدرت یکپارچه و فائقه ای است که دیگر نهادهای قدرت و شخصیت های اثر گذار در عراق از آن تبعیت داشته باشند یا به تعبیر دیگر عراق فاقد یک ائتلاف گسترده تاثیرگذار بوده و هست.
در راستای جبران این خلا، گروه‌ها و شخصیت‌های عراق در آستانه انتخابات پیش روی توجه بیشتری به مقوله ائتلاف سازی دارند تا با نزدیک کردن دیدگاه‌های متضاد خود به یکدیگر، احتمال پیروزی در انتخابات و برخورداری از سهم بیشتر در کیک قدرت را افزایش دهند که این نیز امری است عقلانی که پشتوانه منطقی دارد.
در این میان باید به این نکته هم توجه داشت که ایجاد ائتلافی فراگیر که کلیه سلایق، دیدگاه‌ها، مذاهب و قومیت‌ها را در بر گیرد، گامی لازم در جهت برون رفت از وضعیت فعلی آن کشور است.
آنطور که از تحرکات سیاسی داخلی بر می آید، اکثریت احزاب و جریان‌های شیعی در عراق عزم خود را برای تشکیل ائتلافی بزرگ جزم کرده‌اند؛ ائتلافی که بتواند با تشکیل دولتی قدرتمند، به سهم‌خواهی و فساد پایان داده و زمینه برای حل‌وفصل مشکلات و معضلات اقتصادی و معیشتی این کشور را فراهم سازد.
بر همین مبنا است که شخصیت های تاثیر گذاری چون «سید عمار حکیم» رهبر جریان حکمت ملی عراق از ماه‌ها پیش در این خصوص تلاش هایی را با همراهی بسیاری از گروه ها و افراد پر نفوذ سیاسی عراق انجام داده و کماکان جهت ایجاد ائتلافی قوی و یکپارچه در تلاش هستند.
اما شاید همه اعتراف ها و یکپارچه سازی ها هم به نفع مردم عراق و ایجاد ثبات امنیتی، سیاسی و اقتصادی برای آن کشور نباشد.
با نگاهی به سوابق و عملکرد رویکرد و نوع نگرش و اهداف کسانی چون «مسعود بارزانی» رهبر حزب دموکرات کردستان و «مقتدی صدر» رهبر جریان صدر، متوجه می شویم که این دو از پیمان ها و ائتلاف های قبلی خود به راحتی خارج شدند یا به تعبیری به وعده‌های خود عمل نکرده‌اند.
بنابراین همگرایی و ائتلاف با چنین افرادی می‌تواند صرفاً اتلاف وقت و انرژی به حساب بیاید چرا که آنها برای قول و وعده‌ای که می دهند تعهد لازم را ندارند.
از طرف دیگر کسی همچون مقتدی صدرعلاوه بر تلاش های پیدا و پنهانی که در جهت تسلط حداکثری بر دولت آینده عراق دارد، سودای نشستن بر جایگاه مرجعیت شیعیان عراق را در سر می پروراند.
پروژه مرجع سازی صدر که بر اساس شنیده هایی از منابع مطلع با جدیت بسیاری هم در حال پیگیری است با پشتوانه مالی یک میلیارد دلاری در انتظار زمانی است که شیعیان عراق نسبت به فقدان آیت الله سیستانی نگران آینده خود و کشورشان هستند و آن وقت خواهد بود که دست ها و عوامل مختلفی از داخل و خارج یک صدا مقتدا صدر را مرجع بعدی شیعیان عراق خواهند نامید.
از سوی دیگر مسعود بارزانی هم کمافی سابق در تصور و خیال استقلال اقلیم کردستان عراق است و به هر مستمسکی تکیه خواهد کرد تا شاید روزی به این آرزوی دیرینه خود دست یابد، حال آن دستاویز داخلی و خیانتکار باشد یا خارجی و بدخواه ملت و دولت عراق برای بارزانی و این نوع تفکر اهمیتی ندارد.
تصور این موضوع که دو چهره سیاسی شیعه و کرد که به آنها اشاره شد و هر یک هم در حوزه اقلیمی خودشان افرادی تأثیرگذار به حساب می آیند با یکدیگر ائتلاف کرده و بخواهند با اشتراک مساعی کنترل دولت آینده و البته مرجعیت بعدی این کشور را در دست بگیرند نگران کننده خواهد بود.
یکی دیگر از نکاتی که باید به آن توجه داشت این که نزدیکی و ائتلاف مقتدی صدر شیعه با مسعود بارزانی کُرد، می تواند به نوعی ایجاد تشتت و چند دستگی در شیعیان را به همراه داشته باشد که این نیز خود یک عامل و نکته منفی برای «جریان شیعه عراق» است که نتوانسته در آستانه انتخابات به یک جمع بندی و یکپارچه سازی در قالب ایجاد ائتلافی پرقدرت و حداکثری دست یابد.
در پایان آنکه مقتدی صدر با این اقدام خود در نزدیکی به بارزانی نه تنها دچار تحلیل اشتباه از شرایط حال و آینده سیاسی عراق شده است، بلکه نشان داد که دستیابی به قدرت برای وی نسبت به اجماع شیعیان در اولویت قرار دارد.
