من شاگردانم را مانند فرزندانم می‌دانم
سیدحسن علوی، بازنشسته فرهنگی معروف به نورالدین علوی در گفت‌وگو با بسیج، اظهار کرد: تا سن ۷ سالگی، در بابالحکم خواندن و نوشتن و کلاس‌های مکتب را گذراندم. سپس چون عمویم در مشهد درس می‌خواند، من هم دوره اول تا نهم مدرسه را در مشهد تحصیل کردم. در سال ۱۳۲۰ به کلاس اول رفتم و با توجه به اینکه در روستا تحصیل کرده بودم، در یک سال اول تحصیلی هر دو ماه یک پایه را خواندم و به کلاس چهارم رسیدم و سپس در مدرسه پسرانه فرهنگ ادامه تحصیل دادم.
علوی ادامه داد: در رشته تاریخ و جغرافیا در دانشگاه فردوسی بین سال‌های ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۶ تحصیل کرده و با مدرک لیسانس فارغ‌التحصیل شده‌ام، اگرچه پس از پایان دوران دانشگاه، همان سال برای اداره فرهنگ، وزارت کشور و بهداشت استخدام شدم، اما فعالیت را به‌عنوان دبیر در آموزشوپرورش آغاز کردم.
این معلم بازنشسته آموزشوپرورش تصریح کرد: آغاز کار دبیری‌ام در رفسنجان بود و بعد از چهارسال به بردسکن منتقل شدم و به‌عنوان معلم و رئیس اداره فرهنگ آن شهر ۵ سال در آنجا خدمت کردم. بعد از انقلاب نیز به شغل معلمی ادامه دادم و در سال ۱۳۷۴بازنشسته شدم.
وی در خصوص نحوه تحصیل دانش‌آموزان در آن زمان، بیان کرد: در آن زمان اغلب به گونه‌ای نبود که برای هر درس یک معلم باشد و همه دروس توسط یک معلم تدریس می‌شد برای نمونه در پایان کلاس قرآن دروس دیگر تدریس می‌شد.
علوی با انتقاد از اینکه آن زمان در مدارس فعالیت‌های قرآنی بسیار کم‌رنگ بود و در حق قرآن اجحاف می‌شد، مطرح کرد: پیش از پیروزی انقلاب اسلامی آموزش قرآن در مدارس مورد توجه قرار نداشت.
این معلم بازنشسته آموزشوپرورش اضافه کرد: در آن زمان حقوق ماهیانه‌ام ۷۵۰ تومان بود و در کنار شغل معلمی، کلاس‌های حق‌التدریس نیز داشتم که در مجموع به ۱۰۰۰ تومان می‌‍‌رسید، به‌گونه‌ای که در آن زمان با این حقوق مخارج زندگی به سهولت طی می‌شد اما اکنون با حقوق بازنشستگی تحمل مخارج زندگی سخت شده است.
وی اظهار کرد: از همان دوران تحصیل به معلمی علاقه داشتم، به‌گونه‌ای که در سال ۴۲ که به‌عنوان دبیر استخدام شدم، بدون هیچگونه تجربه‌ای، تنها آنچه از زمان تحصیل یاد گرفته بودم، برایم مفید بود. همه نیز بیان می‌کردند با رفتارها و فعالیت‌هایم مدیر خوبی خواهم شد.
وی تصریح کرد: در سال ۱۳۴۶ وزیر آموزش و پرورش طی بازدیدی در رفسنجان حضور یافت، بنده درخواست انتقالی به کاشمر را از ایشان داشتم. البته در آن زمان دوره کوتاهی خدمت کرده بودم که این مسئله انتقالی را با مشکل همراه کرده بود اما با وجود شرایطی در ۱۵ خردادماه همان سال حکم انتقالی بنده برای کاشمر اعلام شد.
این معلم بازنشسته آموزشوپرورش افزود: با حضور در کاشمر، از آقای میرزایی، ریاست وقت آموزشوپرورش کاشمر درخواست کردم به بردسکن بروم که ایشان دبیری و مدیریت بردسکن را برعهده بنده گذاشتند و تا سال ۱۳۵۱ در آنجا خدمت کردم. اینگونه بود که در کنار تدریس و مدیریت و انجام فعالیت‌های اداری، توانستم به کارهای کشاورزی نیز بپردازم، به‌طوریکه در روستاهای بابالحکم، خرم‌آباد و ملک‌آباد در بردسکن، باغ‌های انار، پسته، انجیر و انگور ایجاد کردم و هنوز نیز در این سن کشاورزی می‌کنم.
وی گفت: من شاگردانم را مانند فرزندانم می‌دانستم و تمام تلاشم این بود که آنها را قرآنی تربیت کنم، وقتی به کلاس می‌رفتم علاوه بر درس، دقایقی مسائل قرآن، اخلاق و اجتماعی را بیان می‌کردم و به آنها گوشزد می‌کردم که شما آینده‌سازان مملکت هستید و آینده‌ساز مملکت باید به‌گونه‌ای باشد که اثرات آن را مردم ببینند متوجه شوند.
علوی بیان کرد: اگر دانش‌آموزان مؤدب در قبل و بعد از انقلاب تربیت شد به‌دلیل تأثیر تدریس قرآن در کلاس‌هایم بود. من قبول ندارم که شاگرد بد داریم، مگر اینکه تحریکاتی از خارج داشته باشد. شاگرد تابع اخلاق، رفتار و احساس معلم است، اگر ببیند معلم دلسوز او است، به حرفش گوش می‌دهد و اگر معلمی موارد گستاخی از دانش‌آموز می‌بیند، مقصر خودش است.
این معلم بازنشسته آموزشوپرورش در خصوص ویژگی یک معلم خوب، بیان کرد: یک معلم خوب باید در نزد شاگردانش و اجتماع مرتب و منظم باشد، وضع ظاهری ناهنجاری نداشته باشد، درغیر این‌صورت شاگرد به آنها احترام نمی‌گذارد. معلم باید بانظم باشد و مطالعه کند و اطلاعات خوبی داشته باشد که دانش‌آموز اگر سؤالی خارج از درس هم پرسید بتواند پاسخگو باشد.
علوی در پایان گفت: به معلمان به‌عنوان یک پیشکسوت، توصیه می‌کنم با جان و دل در این عرصه تلاش کنند، از وجود برخی مشکلات ناامید نشده و نسبت به کار مهم تعلیم و تربیت بی‌تفاوت نباشند و دانش‌آموزانی قرآنی تربیت کنند.
