حدود بیست سال پیش بود که قبل از سال تحویل و در آخرین روز اسفندماه، در خانه پدری در قزوین؛ پدرم از من خواست تا با کلنگ و به آرامی، یخ های روی آسفالت و پیاده روی منزل را شکسته و در داخل جوی بریزم تا با آغاز عید، مهمانان یه وقت به زمین نخورند.
قزوین همیشه زمستان‌های سختی داشت و زمانی که هنوز ایزوگامی وجود نداشت، اعضای خانواده مجبور بودند برای جلوگیری از نفوذ آب و تخریب آسفالت با وسیله ای به نام "پارو" !!! برف های پشت بام را به داخل حیاط یا کوچه بریزند و تا اواخر اسفند همیشه تلی از برف جلوی درب منازل قزوینی ها وجود داشت.
آن موقع ها مثل الان نبود که با کوچکترین تغییر جوی مدارس را تعطیل کنند، بارش برف زیر یک متر، اصلا برف محسوب نمی شد.
پاییزها و بهارها هم سرشار از بارش باران بود و گاهی تا چهار روز پشت سرهم باران در پاییز می باريد و همیشه جوی های آب لبریز آب بود و اگر کفشی، کیفی یا چیزی داخلش می افتاد، رسما باید با آن خداحافظی می کردیم.
گذشت و گذشت و گذشت تا رسیدیم به خشکسالی ها و خاطرات برف های سنگین و پارو و غیره، کارشناسان همه اول گفتند این خشکسالی موقتی هست، بعد گفتند پدیده ال‌نینو هست، بعد گفتند پدیده المیرو هست، بعد گفتند تا سه سال بعد شد پنج سال بعد شد یک دوره ده ساله و ...
من هم بنا به مسئولیتی که در شرکت آب وفاضلاب استان قزوین داشتم، بمانند همگان در همه جا و همیشه یک کلمه از قلم و زبانمان نمی افتاد و آن "بحران آب" بود و حالا که بحران هست باید چه کار کنیم و چه کار نکنیم و ...
در تعریف بحران به اختصار به شرایط حاد و وضعیت وخیم که سبب بروز مشکلات زیادی شده بحران گفته می شود که البته اصلی ترین صفت نهفته در کلمه بحران، گذرا بودن و محدود بودن یا بعبارتی موقتی بودن شرایط بوجود آمده گفته یا تلقی می شود.
حال با توجه به استمرار بسیار طولانی این وضعیت(کاهش بارندگی ها)، دیگر وقت آن رسیده که از کلمه بحران آب دست بکشیم و به سازگاری با شرایط موجود برسیم.
دیگر باید با خودمان کنار بیاییم که میزان بارندگی ها در طی این سالها، همین مقدار است و باید تمام برنامه ریزی ها، رفتارها، اقدامات و فرهنگ ها به سمتی هدایت شود که این شرایط فعلی دیگر پایدار بوده و به گذشته بنا به هر دلیلی برنمی گردد و این باید سرلوحه کار همه مسوولان و مردم باشد.
اینکه چرا کره زمین و بیشتر خاورمیانه و البته کشور ما به این شرایط(کاهش روند چرخش و بارش آب از دریاها و اقیانوس ها به خشکی ها) رسيد در این بحث نمی گنجد اما فراموش نکنیم خداوند متعال به صراحت در قرآن فرموده: "آب را به اندازه معینی نازل کردیم" و این به ما گوشزد می کند که باید تجدید نظر اساسی در قبال رفتارمان نسبت به "آب" داشته باشیم.
حال باید به همین میزان آب موجود در کشور بسنده و قناعت کنیم و بیشتر از قبل مراقب این عطیه الهی باشیم و قطعا دعا به درگاه خالق بی همتا در نزول بیشتر رحمت الهی، همیشه باید سرلوحه عبادات و مناجات های ما باشد.
نگارنده: مجید برخورداری
