ماجرای چالش شهید همت با علی شمخانی

سعید قاسمی در مراسم رونمایی از کتاب «شراره‌های خورشید» گفت: بعد از شهادت حاجی هم، نوکری کردیم. عملیات‌های زیادی بود که در آن‌ها شرکت کردم ولی شاید هیچ وقت خودم را نبخشم چون این وضعیت می‌توانست بهتر باشد
 

* وقتی همت هم از اجرای عملیات منصرف شد
در آن برهه سرهنگ صیاد شیرازی فرمانده نیروی زمینی معتقد بود جنگ نباید تابع سیاست باشد و باید فارغ از تصمیمات مسئولین سیاسی و براساس درک نظامی، مجموعه عملیات‌های والفجر را ادامه داد. حسین اردستانی راوی قرارگاه نجف درباره جلسه ۱۰ مهر ۶۲ و موضع همت نوشته او اعتقاد داشت بی‌میلی عناصر اطلاعات عملیات لشگر ۲۷ نسبت به شروع عملیات والفجر ۵ به‌خاطر دلسردی نیست بلکه به این دلیل است که منطقه برای دشمن لو رفته است. چون تغییر و تحولاتی در منطقه رخ داده بوده که نیروهای شناسایی و اطلاعات لشگر ۲۸ را وحشت‌زده کرده بود؛ منند خالی‌شدن شهرستان جوانرود توسط مردم و شلیک گلوله‌های فسفری توسط عراق روی شیار قُلُپ. به گفته اردستانی، در همان‌روز، جعفری و شریعتی به همت انتقاد کرده بودند که ریز جزئیات شناسایی نیروهای لشگرش را خوب منتقل نکرده تا بتوان تصمیم درستی درباره لغو یا عدم لغو والفجر ۵ تصمیم گرفت. همت هم در پاسخ گفت:

«شما خودتان در جریان دریافت گزارش‌های شناسایی از من، حالش را نداشتید که وارد جزئیات بشوید. مثلاً برادر شمخانی آمده؛ چندبار در منطقه گشته، اما حتی یک‌بار دوربین دستش نگرفت تا منطقه را ببیند، تازه الان آمده و به من با یک حالتی می‌گوید:

حاج همت؛ دیگر منطقه‌ای نبود برای عملیات، که رفتی و اینجا را انتخاب کردی؟»
پس از بیان این سخنان توسط همت، عزیز جعفری گفت به نظرش نباید در این منطقه عملیات کرد و همت هم گفت: با این وضع دیگر نباید هم عمل کرد. او پس از گذشت نیم‌ساعت دوباره تاکید کرد دیگر نباید در این منطقه عملیات کرد.

اما در جلسه بعدی که شامگاه ۱۰ مهر برگزار شد و در آن، عناصر اطلاعات عملیات لشگر ۲۷ با محسن رضایی دیدار داشتند، رضایی سه‌عامل اصلی معضلات موجود بر سر شروع والفجر ۵ را این‌گونه برشمرد: جابه‌جایی و تغییر مکان، کمبود نیرو و طولانی‌شدن فرایند شناسایی که از مهم‌ترین دلایل فرسایشی‌شدن جنگ در مقطع پس از فتح خرمشهر تا پاییز ۶۲ هستند. برخی از انتقاداتی هم که سعید قاسمی در این جلسه به محسن رضایی کرد، به این ترتیب‌اند:

* ما این اشکال و انتقاد شدید را به برادرهای مسئول در واحدهای اطلاعات عملیات قرارگاه‌های نجف و خاتم هم داریم که تماس آن‌ها با رده‌های لشکر و تیپ، به شدت ضعیف است.

* یکی از مسائلی که توسط شما در جلسه مطرح شد، این بود که چرا عملیات لو می‌رود؟ چرا هر موقع شروع به کار می‌کنیم و می‌خواهیم زمین مرده‌ای را زنده بکنیم و در آن زمین کار بکنیم، یک دفعه دشمن متوجه می‌شود؟ پاسخ قاسمی به این انتقاد این بوده که به محض این‌که به لشگر ابلاغ می‌شود عملیات بکنید، یعنی دو یا سه هفته مانده به شروع عملیات، می‌آیند و شروع به تاسیس قرارگاه‌ها و بنه‌های رزمی می‌کنند. در نتیجه دشمن آگاه شده و تمام راه‌کارها را مین‌گذاری کرده و می‌بندد.

قاسمی گفته در والفجر ۵ دشمن از ابتدای شناسایی‌ها از وجود ما در منطقه خبر نداشت و حساس نبود اما چادرزدن‌ها و ترددها او را آگاه کرد.

* باید در بین نیروهای لشگر بگردیم و مثلاً نیرویی را پیدا کنیم که در رشته ریاضی تحصیل کرده باشد و بتواند در به خاطر سپردن ارقام و اعداد و شکل ارتفاعات و کشیدن کروکی قوی باشد.

* ما یک‌ماه در منطقه بودیم و هیچ‌کس از رده‌های بالا نیامد به ما بگوید حال‌تان چطور است؟ ولی وقتی فشار گذاشتند، یک دفعه شش تیم را به منطقه فرستادیم. بارها از مسئولین رده بالا تقاضا کردیم که از مواضع دشمن در اینجا یک‌عکس هوایی به ما بدهید، ولی گفتند اگر ما به شما عکس هوایی اینجا را بدهیم، عملیات لو می‌رود! ما تا حالا در تمام مناطقی که کار کرده‌ایم، شناسایی بیشتر از دو روزه نداشتیم، در حالی که این دفعه به شناسایی شش روزه هم رفتیم.

این نشست طولانی واحدهای طرح و شناسایی و اطلاعات عملیات لشگر ۲۷ با محسن رضایی، مصادف با عزیمت همت از قلاجه به شهرستان اسلام‌آباد غرب بود تا همسر و فرزندش را در مجمتع مسکونی آپارتمانی پادگان الله اکبر ببیند. اما همت پس از ۲۴ ساعت چشم‌انتظاری ناچار شد بدون دیدار با خانواده به قلاجه برگردد.

به‌این‌ترتیب دومین‌نشست رضایی با نیروهای طرح و شناسایی و اطلاعات عملیات لشگر ۲۷ بدون حضور و اطلاع همت برگزار شد که با اطلاع از آن، خشمگین شد.

* خشم همت از اقدام عناصر اطلاعات‌عملیات لشگرش
گلعلی بابایی می‌گوید بدیهی بود که خروجی نشست فرماندهان ارشد سپاه با مسئولین طرح و شناسایی و اطلاعات عملیات لشگر ۲۷ چه در نشست اول با مدیریت علی شمخانی و به ویژه نشست دوم که با حضور محسن رضایی برگزار شد، به مذاق همت خوش نیاید. در نتیجه با این عناصر برخورد شدیدی کرد. سعید قاسمی درباره آن جلسات گفته پس از اتمام جلسه دوم، شمخانی به مجید زادبود و احمد استادباقر گفته بود: «این‌حرف‌هایی که زدید درست، اما این را هم بدانید؛ در نهایت این ما هستیم که تصمیم می‌گیریم در این محور عملیات بشود یا نشود. پس بهتر است شما بروید و به کارهایتان ادامه بدهید، تا ما بگوییم چه‌کار باید بکنید. لحن صحبت‌ها و تعابیر به کار گرفته شده توسط آقای شمخانی، تاثیر بدی روی روحیه زادبود و استادباقر گذاشت و آن‌ها را خیلی آشفته کرد.» (صفحه ۳۲۵)

وقتی قاسمی برای کسب تکلیف خبر این ماجرا را به همت داد، همت برآشفته شده و گفته: «ببینم سعید؛ شما اصلاً با اجازه چه کسی این حرف‌ها را به محسن رضایی زدید؟ اصلاً این مسائل چه ربطی به شما داشت؟» قاسمی به همت می‌گوید بعد از جلسه اولی که خودت هماهنگ کرده بودی، از قرارگاه نجف بچه‌ها را احضار کردند که همت در پاسخ می‌گوید: «خیلی بی جا کرده‌اند؛ مگر شما بزرگ‌تر ندارید؟» و در ادامه به قاسمی می‌گوید: «می‌آمدید به من می‌گفتید که محسن و شمخانی خواستار جلسه با ما شده‌اند، آن‌وقت خودم می‌رفتم و می‌دانستم جواب آن آقایان را چه‌طوری بدهم.» در ادامه وقتی قاسمی برای کسب تکلیف خبر این ماجرا را به همت داد، همت برآشفته شده و گفته: «ببینم سعید؛ شما اصلاً با اجازه چه کسی این حرف‌ها را به محسن رضایی زدید؟ اصلاً این مسائل چه ربطی به شما داشت؟» قاسمی به همت می‌گوید بعد از جلسه اولی که خودت هماهنگ کرده بودی، از قرارگاه نجف بچه‌ها را احضار کردند که همت در پاسخ می‌گوید: «خیلی بی جا کرده‌اند؛ مگر شما بزرگ‌تر ندارید؟» و در ادامه به قاسمی می‌گوید: «می‌آمدید به من می‌گفتید که محسن و شمخانی خواستار جلسه با ما شده‌اند، آن‌وقت خودم می‌رفتم و می‌دانستم جواب آن آقایان را چه‌طوری بدهم.» (صفحه ۳۲۵)

سعید قاسمی در مصاحبه‌ای که سال ۹۲ انجام داد به این مسائل اشاره کرده و گفته در همین‌برهه بوده که آستانه تحمل همت به زیر صفر رسید و او که مظهر بردباری و مدارا در حد اعلا بود به‌طور علنی با نیروهای اطلاعات عملیات لشگرش اصطحکاک پیدا کرد. قاسمی گفته پالس‌های منفی ارسالی از طرف برخی از فرماندهان لشگرهای سپاه به فرماندهان ارشد قرارگاه در برگزاری آن دو جلسه بی تاثیر نبود. در آن برهه به‌جز مهدی باکری که اعلام آمادگی کرده بود، باقی فرماندهان لشگرهای سپاه، به اجرای والفجر ۵ اعتراض داشتند. در چنین‌وضعیتی به تعبیر سعید قاسمی، همت توقع نداشت نیروهای اطلاعات عملیات لشگرش دور از چشم او، نزد محسن رضایی رفته و مقابل طرح مانوری موضع بگیرند که او با وجود اطلاع از مشکلات، ۶ ماه برایش زحمت کشیده بود. در نتیجه احساس کرد از هر طرف مورد حمله است و نیروهای خودش هم به او خیانت کرده‌اند.

جالب است که همت در شامگاه ۱۲ تا ۱۳ مهر فرماندهان تیپ و گردان‌ها و واحدهای لشگر ۲۷ را به چادر فرماندهی در قلاجه فراخواند و جلسه‌ای با آن‌ها برگزار کرد که مهم‌ترین بخش گفتگوهای این نشست، مربوط به فرازی است که بی‌اعتقادی خود او نسبت به انجام عملیات در بمو علنی شد. او در این جلسه برای اولین‌بار به‌طور صریح گفت فقط به دلیل مسائل آرمانی و اعتقادات سازمانی در قبال مسئولین ارشد سپاه، خطر عمل در چنین منطقه‌ای را پذیرفته است. در همین‌جلسه سیدابراهیم کسائیان فرمانده گردان میثم، اجرای عملیات روی بمو را خیانت به جنگ و به‌معنی قتل عام نیروها عنوان کرد. وقتی حسین اسکندرلو فرمانده گردان سلمان هم از همت می‌پرسید چرا ماموریت روی بمو را پذیرفته، که همت در پاسخ گفت برای فرماندهان رده بالا احترام قائل است. همچنین در این جلسه سیدمحمدرضا دستواره فرمانده تیپ ۳ ابوذر گفت فرماندهان رده بالا به عملیات در دشت فکر می‌کنند نه کوهستان.

قاسمی هم در آن جلسه گفت همیشه در عملیات‌های گذشته، بعد از عملیات کاسه‌کوزه‌ها بر سر اطلاعات عملیات شکسته می‌شد اما این بار پیش از عملیات این اتفاق رخ داده است. در پایان جلسه همت به فرماندهان گفت عجالتاً نیروها را به مرخصی یک روزه شهری بفرستند.

* والفجر۵ لغو می‌شود
به‌رغم تشکیک‌ها و بروز تردیدها در اجرای عملیات، تمرینات عملیات هلی‌برن در منطقه کوهستانی قلاجه به درخواست سرهنگ صیاد شیرازی، انجام شد. برای این کار گردان مسلم‌بن‌عقیل با فرماندهی محمود امینی انتخاب شد که بنا بود همراه با یک‌گردان از تیپ ۳۰ گرگان از ارتش ماموریت هلی‌برن را انجام دهند. این تمرین‌ها به مدت ۱۰ روز با ۲ فروند هلی‌کوپتر شینوک که هرکدام ظرفیت سوارکردن ۵۰ رزمنده را داشت، انجام شدند. در یکی از روزهای این تمرین‌ها، صیاد شیرازی خطاب به محمود امینی گفت: «تا کی می‌خواهید فقط از بسیجی‌ها شهید بدهید؟! بگذارید هم‌قطارهای من هم به کار بیفتند، بجنگند و بکشند و شهید بدهند.» (صفحه ۳۳۲)

به‌هرحال در آن مقطع، فرماندهان نزاجا معتقد بودند با ورود گسترده هوانیروز بر روی شاخ بمو، می‌توان عملیات قرارگاه نجف را اجرا کرد در حالی که مسئولین سپاه امکان اجرای عملیات در منطقه دربندی‌خان را، منوط به اقدام همزمان بر روی ارتفاعات شاخ بمو و شاخ خشیک می‌دانستند. صیاد شیرازی هم از بی‌اعتمادی فرماندهان سپاه نسبت به ظرفیت هوانیروز انتقاد داشت. در این شرایط برای رسیدن به توافق نهایی، جلسه‌ای در روز ۱۶ مهر ۶۲ با حضور محسن رضایی، همت، معاونش اکبر زجاجی و معاون عملیات ستاد مرکزی سپاه، در قرارگاه خاتم‌الانبیای کرمانشاه برگزار شد. همت که با هلی‌برن مخالف بود در این جلسه گفت آرایش دشمن ضدّ پیاده نیست بلکه ضد هلی‌برن است و تجربه عملیات‌های پیشین نشان داده هلی‌کوپترها نیروها را پشت مواضع دشمن پیاده نمی‌کنند بلکه این کار را جلوی مواضع دشمن می‌کنند. در نتیجه نمی‌توان به اتکای هلی‌کوپتر در این منطقه کوهستانی وارد عمل شد. در پایان این جلسه هم محسن رضایی برای تصمیم‌گیری نهایی، نظر رحیم صفوی معاون عملیات‌اش را پرسید که صفوی گفت مطالب بیان‌شده توسط همت از نظر نظامی صحیح‌اند. رضایی هم پیشنهاد داد برای حل مشکل، شناسایی‌های مجدد انجام شوند و ضمن بررسی راهکارهای قدیمی، راهکارهای جدیدتر پیدا شوند که همت به‌خاطر تردید نیروهای اطلاعات عملیاتش، چنین‌کاری را غیرممکن دانست. سپس در جلسه‌ای که روز ۱۷ مهر با حضور فرماندهان نزاجا و سپاه و رحیم صفوی برگزار شد، صفوی از لغو عملیات در منطقه بمو و زیمناکوه خبر داد. در نتیجه چون انجام دو عملیات همزمان والفجر ۴ و ۵ در توان نیروهای خودی نبود، منطقه دشت شیلر برای انجام عملیات بعدی انتخاب شد و پس از گذشت بیش از ۳ ماه، دستور رسمی لغو والفجر ۵ از فرماندهی سپاه صادر شد. به‌هرحال دستور اجرای قطعی عملیات والفجر ۵ که دوبار به صورت کتبی ابلاغ شده بود، به‌علت برطرف‌نشدن مشکلات، لغو شد.

صورت خلاصه این مساله به بیان گلعلی بابایی در فصل هفتم کتاب «کوهستان آتش» به این ترتیب است: «تردید در اجرای عملیات والفجر۵ در منطقه دربندی‌خان ازاواخر شهریورماه پس از طرح اشکالات مانور، از سوی فرمانده‌لشگرهای ۳۱ عاشورا و ۱۷ علی بن ابی‌طالب، آغاز شد و دو هفته بعد، با ارائه گزارش سرتیم‌ها و عناصر شناسایی لشگر ۲۷ محمدرسول‌الله در مورد جزئیات مشکلات مانور، به اوج خود رسید.» (صفحه ۳۳۹ به ۳۴۰)
 

 

* بحث همت با رحیم صفوی و علی شمخانی؛ همه ما یک‌روز می‌میریم ولی...
روز دوشنبه ۱۸ مهر ۶۲ یعنی یک‌روز پس از دستور رسمی لغو والفجر ۵، علی شمخانی قائم مقام فرماندهی کل سپاه و رحیم صفوی معاون عملیات ستاد مرکزی سپاه، جلسه‌ای را با حضور همت در اردوگاه قلاجه برگزار کردند. در این جلسه صفوی به همت گفت هر اتفاقی در لشگر ۲۷ بیافتد از چشم همت آن را می‌بینند. صفوی همچنین گفت فرمانده لشگر وظیفه دارد به نیروهایش روحیه بدهد و آنها را برای حضور در جبهه تشویق کند. نه این‌که قیافه بگیرد و بگوید ما که موافق این عملیات نبودیم، بلکه مجبورمان کردند و چاره دیگری نداشتیم. (صفحه ۳۴۰) همت در پاسخ به این سخنان صفوی گفت شنیده برخی پشت سرش می‌گویند این‌که حتماً باید در این منطقه عملیات بشود، ناشی از نظر همت بوده که او شرعا این قضاوت‌ها را نخواهد بخشید. اما این‌که او گفته باید در منطقه بمو و دربندی‌خان کار کرد به این دلیل بوده که تا حالا کسی در این منطقه عمل نکرده است. با این حال او تک و تنها افتاده و اگر همه همکاری بکنند، می‌توان در همین منطقه بی‌نظیرترین عملیات را پی‌ریزی کرد. همت در همان‌جلسه خطاب به صفوی و شمخانی گفت لعنت بر من اگر نسبت به اقدام در این‌جا اصرار بیهوده بکنم.

همت در این جلسه خطاب به شمخانی گفت: «آقای شمخانی، همه ما یک روز می‌میریم، ولی به خدا قسم وظیفه داریم که نگذاریم این نیروی الهی، از خدا و اسلام و جنگ، زده بشوند. من از احتمال وقوع چنین اتفاق‌هایی است که می‌ترسم.» همت در جلسه ۱۸ مهر با صفوی و شمخانی گفت با خون جگر، ۱۲ گردان را در لشگر ۲۷ برای عملیات آماده کرده که همه هم سرپا و قبراق‌اند. او از دو مخاطب خود پرسید فکر می‌کنند نیروهایی که مدت ماموریت‌شان در منطقه جنگی تمام شده، چه‌طور تا امروز مانده و صبر کرده‌اند؟ آیا غیر از این است که این نیروها به خوبی توجیه شده‌اند. پس چرا صفوی و شمخانی به او انگ ناتوانی در توجیه نیروها را می‌زنند؟ همت گفت «به والله قسم من استاد توجیه کردن مسائل برای نیروهایم هستم. ولی الان دیگر حتی من هم رویم نمی‌شود به این نیروها بگویم باز هم صبر کنید. آن هم نیروهایی که در هر گردان، هفتاد نفرشان معلم و دانشجو هستند، بیشتر از صدنفرشان محصل‌اند و بقیه هم کارمند و دبیر و کارگر.» او با انتقاد از مشی فرماندهان بالادستی گفت یک‌روز شمخانی سخنی می‌گوید و هفته بعد از آن، محسن رضایی سخن دیگری می‌گوید. در نتیجه نیرویی که ۳۰ مرتبه خود را برای عملیات آماده کرده، دیگر به این حرف‌ها گوش نمی‌دهد؛ «آن‌هم چه نیرویی؟ از معاون وزیر علوم داخل این نیروها داریم تا فرزندان آقای خامنه‌ای و ناطق نوری، از محافظ ریاست جمهوری داریم تا خیلی از آدم‌های با فکر و با انگیزه دیگر.» همت در این جلسه خطاب به شمخانی گفت: «آقای شمخانی، همه ما یک روز می‌میریم، ولی به خدا قسم وظیفه داریم که نگذاریم این نیروی الهی، از خدا و اسلام و جنگ، زده بشوند. من از احتمال وقوع چنین اتفاق‌هایی است که می‌ترسم.» (صفحه ۳۴۲)

در مقطعی که همت با فرماندهان سپاه، چنین‌درگیری‌هایی داشت، صیاد شیرازی درباره عدم اجرای عملیات والفجر۵ گفته بود محسن رضایی ملاحظه او را می‌کند.
روز چهارشنبه ۲۷ مهر ۶۲ همزمان با ۱۱ محرم، همت در کنار همه گردان‌های لشگر ۲۷ در محوطه بازاردوگاه شهید بروجردی در قلاجه، عزارداری و سپس سخنرانی کرد. او دوباره موفق شد نیروهای لشگرش را آرام کند و در این سخنرانی به این مساله اشاره کرد که در کنگره آمریکا با فروش ۶۰ فروند هلی‌کوپتر پیشرفته نظامی هیوز به عراق موافقت شده است.

* بی انگیزگی‌ها و جداشدن‌ها از لشگر ۲۷
پس از لغو عملیات والفجر ۵، حسین الله‌کرم روز ۱۷ مهر از واحد طرح و شناسایی لشگر ۲۷ جدا شد و به تهران رفت. طبق روایت راویان، به‌رغم همه برخوردهای نامناسبی که به‌خاطر منتفی‌کردن والفجر ۵ با همت صورت گرفت، او همچنان برای آغاز عملیات در محور بمو-دربندی خان آمادگی نشان می‌داد و سعید قاسمی نیز در این‌باره گفته حتی زاویه‌پیدا کردن بچه‌های اطلاعات عملیات با او هم نتوانست فکر عملیات در این محور را ازسرش بیرون کند. او پس از دریافت دستور لغو عملیات تصمیم گرفت عملیات محدودتری را همزمان با عملیات والفجر ۴ که از محور مریوان شروع شده بود، در این منطقه آغاز کند؛ عملیاتی که از بشکان شروع شود و به سر ارتفاعات شاخ شمیران منتهی شود. در نتیجه، آخرین شناسایی در منطقه بمو، روز ۲۸ مهر شروع شد که روز پیش از اجرای آن، یکی از نیروهای اطلاعات عملیات به‌نام اصغر عسکری به احمد استادباقر اصرار کرد او را هم برای شناسایی با خود ببرند که به‌دلیل بیماری‌اش با این مساله مخالفت شد اما عسکری اصرار کرد و با حضور در عملیات شناسایی، در پی افشای ماموریت، زخمی شد به اسارت دشمن درآمد. دو تن از نیروهای اطلاعات‌عملیات نیز به اسم‌های سعیدی و قهرمانی در این عملیات شناسایی از ارتفاع سقوط کرده و به شهادت رسیدند که پیکرهایشان بعدها کشف و سرنوشت‌شان مشخص شد.

قاسمی گفته همت در آن جلسه از تعابیر و اصطلاحات بسیار تندی در توصیف این وضعیت تحمیل شده به لشگر ۲۷ استفاده کرد که در نتیجه، مجید زادبود از واحد اطلاعات‌عملیات رفت و در مرحله پایانی والفجر ۴ روی قله ۱۹۰۴ کانی‌مانگا به‌عنوان نیروی رزمی عادی به شهادت رسید. پیکرش هم ۱۲ سال بعد توسط گروه‌های تفحص کشف شد نیروهای عراقی پس از کشف این ماموریت، در مسیر نیروهای شناسایی اعلامیه گذاشته و خطاب به رزمندگان ایرانی گفته بودند فکر عملیات را از سرشان بیرون کرده و تسلیم شوند تا به زیارت کربلا بروند. در این برهه حالت آماده‌باش نیروهای عراقی به‌خوبی برای ایرانی‌ها مشهود بود. گلعلی بابایی با اشاره به این مساله نوشته گم‌شدن سه‌نفر از عناصر تیم شناسایی واحد اطلاعات عملیات لشگر ۲۷ در جریان شناسایی ۲۷ مهر بمو، با توجه به آغاز عملیات والفجر ۴ در دشت شیلر، در بسته شدن پرونده طرح عملیاتی بمو-دربندی‌خان و در نهایت لغو عملیات والفجر ۵ نقش موثری ایفا کرد.

با شکست این عملیات شناسایی و رسیدن دستور اعزام نیروهای لشگر ۲۷ به مریوان برای حضور در عملیات والفجر ۴، همت در مقر اطلاعات عملیات لشگرش حضور پیدا کرده و با تندی خطاب به آن‌ها گفت: «همین را می‌خواستید؟ حالا بروید از راه کار سوخته لشگرهای دیگر استفاده کنید.» این جمله همت به‌تعبیر سعید قاسمی ناظر به اعتماد و ایمانی است که تا پیش از آن، به کار نیروهای اطلاعات‌عملیات لشگر ۲۷ داشت و به‌خاطر آن همیشه با دست پر به قرارگاه مرکزی می‌رفت تا به دیگر فرمانده‌هان لشگرها بگوید لازم نیست نیروهای شناسایی خود را به منطقه عملیات اعزام کنند. قاسمی گفته همت در آن جلسه از تعابیر و اصطلاحات بسیار تندی در توصیف این وضعیت تحمیل شده به لشگر ۲۷ استفاده کرد که در نتیجه، مجید زادبود از واحد اطلاعات‌عملیات رفت و در مرحله پایانی والفجر ۴ روی قله ۱۹۰۴ کانی‌مانگا به‌عنوان نیروی رزمی عادی به شهادت رسید. پیکرش هم ۱۲ سال بعد توسط گروه‌های تفحص کشف شد. سعید قاسمی در مصاحبه سال ۹۲ خود درباره حال و روز آن دوران، گفته «درست است که فکر می‌کردیم کار کردن در بمو، راهی به دهی نمی‌برد، اما دل‌مان برای زحماتی که در آنجا کشیده بودیم هم می‌خوست.» (صفحه ۳۵۷)

اما مشکلات همت با لغو والفجر ۵ و آمدن دستور رفتن به مریوان برای مشارکت در والفجر ۴، تمام نشد چون فرماندهان گردان‌های لشگر ۲۷ به‌سادگی زیر بار عملیات در محور مریوان – پنجوین که روی آن شناسایی انجام نداده بودند، نمی‌رفتند. به‌علاوه نیروهای اطلاعات عملیات هم دچار تردید شده بودند.