مسئولین عنوان «شهید» را از شهدای جهادگر نگیرند/برادرم به آرزویش که شهادت بود، رسید

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج، طلبه جهادگر شهید دانیال سالاری جوان دهه هفتادی بود که خدمت به مردم منطقه‌ «قلعه گنج» را بر هر چیزی ترجیح می‌داد. این شهید به اذعان دوستان و آشنایانش از نمونه‌های متمایز اخلاص بود. این طلبه‌ جوان در روستای محروم «راسک» در حال خدمت‌رسانی و ساخت حمام برای مردم محروم آن منطقه بود که بر اثر واژگونی یک دستگاه تراکتور به لقاء الله پیوست. دانیال سالاری از اعضای گروه جهادی «فانوس جنوب» بود که تقریبا ۱۰ روز مشغول خدمت‌رسانی در راسک از توابع دهستان «رمشک» بود. 

دانیال در خانواده‌ای مذهبی و متدین متولد شد و پرورش یافت. خواهر و یکی از برادر‌های این شهید طلبه هستند. ضمن اینکه او قاری قرآن و مداح نیز بود و همواره جهاد در عرصه‌های مختلف را هدف و راه خود قرار داد. 


با گذشت بیش از یک سال از شهادت طلبه جهادگر شهید دانیال سالاری، به دلایلی نامعلوم نام او هنوز توسط بنیاد شهید و امور ایثارگران به عنوان شهید شناسایی نشده است و همین موضوع، داغی بر سینه خانواده او نشانده است. لازم به ذکر است که به رسمیت‌شناخته‌شدن شهدای جهادی، موضوعی است که علی‌رغم پیگیری ارگان‌هایی نظیر سازمان بسیج سازندگی، سازمان بسیج مستضعفین و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و حتی مطرح‌شدن در صحن علنی مجلس و موافقت با آن، همچنان متروک مانده و چشم‌انتظاری خانواده شهدای جهادگری را به وجود آورده است. آنچه که در ادامه از نظر خواهید گذراند، حاصل گفت‌وگوی خبرگزاری بسیج با علیرضا سالاری برادر جهادگر شهید دانیال سالاری است.

برادر شهید سالاری در خصوص ویژگی‌های برادرش به خبرنگار خبرگزاری بسیج، گفت: دانیال یکی از با اخلاص‌ترین طلبه‌هایی بود که در زندگی دیدم. او با همه افراد رفاقت داشت و به مردم محروم محبت می‌کرد. او عاشق کار جهادی بود. دانیال مداحی می‌کرد و یکی از مداحان شاخص شهرستان ما هم بود.

 از کلاس قرآن تا کلاس شهادت
علیرضا سالاری در خصوص مجاهدت‌های فرهنگی و اعتقادی شهید سالاری اظهار کرد: برادرم علاقه و ارادت بسیار زیادی به امام زمان(عج) داشت و همیشه دعا‌ها و روضه‌هایش را با یاد کردن از ایشان آغاز می‌کرد. دانیال توانسته بود موسسه‌ای قرآنی به‌نام بیت‌الاحزان حضرت زهرا(س) در شهرستان دایر کند. او مدیر این موسسه بود. او همواره نوجوانان را برای یادگیری علوم قرآنی تشویق می‌کرد و آن‌ها را پای درس قرآن و اسلام می‌آورد. 

برادر شهید سالاری درخصوص نحوه شهادت برادر جهادگرش گفت: برادرم و گروه‌شان فروردین‌ماه سال گذشته در روستای محروم راسک در حال خدمت‌رسانی و ساخت حمام برای مردم محروم آن منطقه بودند. برای همین می‌خواستند مصالح را از جاده‌ای صعب‌العبور به راسک ببرند که بر اثر واژگونی تراکتور حامل مصالح، به شهادت رسید. دانیال همیشه به درگاه خداوند دعا می‌کرد که «خدایا مرا عاقبت بخیر کن و شهادت را نصیبم کن». سرانجام برادرم به آرزویش رسید و در ایام نوروز، زمانی که می‌توانست همراه خانواده‌اش باشد و حین خدمت‌رسانی به محرومان، به درجه رفیع شهادت نائل شد.

عصای دست مادر بود
علیرضا سالاری در پاسخ به سوال ما درباره شرایط خانواده پس از شهادت دانیال گفت: پدر شهید سال‌ها پیش از دنیا رفتند و دانیال عصای دست مادرم بود. مادرمان هنوز دلتنگی و بی‌قراری می‌کند و داغ جوانش را هنوز فراموش نکرده است. دانیال بیشتر از همه فرزندان به مادرمان نزدیک بود و زیاد به دیدار مادر می‌رفت. همیشه به فکر مادرمان بود و در ایام نوروز یعنی چند روز قبل از شهادتش، به منزل مادر آمد و همیشه حواسش بود که مادر را نگران نکند. دانیال مجرد بود و در شرف ازدواج بود که شهید شد.

عنوان "شهید" را از شهدای جهادگر نگیرند
برادر شهید سالاری در خصوص عدم شناسایی نام برادرش به عنوان شهید توسط بنیاد شهید و امور ایثارگران گفت: به ما گفتند که چون برادرم در روز شهادتش بیمه نبوده، شهید محسوب نمی‌شود و برای اینکه جهادگرانی که حین خدمت جانشان را از دست می‌دهند شهید شناخته شوند، باید مجلس قانونش را تصویب کتد. همچنین گفتند که این قانون به صحن علنی مجلس آمده اما هنوز رای نهایی نیاورده است. شهدای جهادگر واقعا مظلوم و غریب هستند و اگر غریب نبودند، عنوان شهادت را از آن‌ها دریغ نمی‌کردند. عزیزانی که در گروه‌های جهادی فعالیت می‌کنند و جان‌شان را در راه خدمت به محرومین از دست می‌دهند، شهیدانی با اخلاصی هستند. همین که مسئولین عنوان «شهید» را از شهدای جهادی نگیرند، برای ما کافی است.

گزارش و مصاحبه از مازیار شیری

ت-۹۶۰۶

انتهای پیام/