به گزارش خبرگزاری بسیج از مازندران، جنس دورهمی جانبازان بالای ۷۰ درصد که بیش از سه دهه روی صندلی چرخدار نشسته اند، با همه دورهمی‌ها یی که تا بحال دیده اید و شنیده اید فرق می‌کند. راستش را بخواهید، برای خودم شاید درکش سخت است وقتی از جانبازی که بیش از ۳۵ سال روی صندلی چرخدار نشسته است، میپرسی «حاج آقا؛ حالتان چطور است؟ بگوید خدا را شکر عالی هستم.» یک لحظه فکرش را بکنید که دستتان خراشی بردارد یا زخمی شود، چه میکنید؟ بدون تردید نمی‌گویید عالی هستم. اما جانبازی که میگوید از ناحیه‌های مختلف بدن دچار تیرو ترکش شده و درد جمسی را بیش ۳۰ سال روی صندلی چرخدار بهمراه می کشد، و باهم روزگار می‌گذرانند، نه تنها گلایه‌ای از این درد ندارد بلکه میگوید، با همین درد عالی هستم. بقول شهید آوینی این شایدی که میگویم از دل شکاک من است، اما اهل یقین پیام دیگری دارند، پیامی که اگر خوب بشنوی میگوید، اینان آسایش تن را قربانی کمال روح می‌کنند.
دیدار با ۷۰ جانباز بالای ۷۰ درصد در رزمایشی تحت عنوان رزمایش سپاس و میثاق با یاوران ولایت ۲ در بابلسر که به صورت همزمان در سراسر استان مازندران برگزار شده، با همه دیدار‌ها متفاوت بود. جوانان غیوری که دیروز، جوانی خود را در دوران هشت سال دفاع مقدس سپری کردند حالا امروز پیشکسوتانی شدند که با درد‌های ناشی از جانبازی، با صبر و استقامت راه را به نسل آینده ساز انقلاب نشان میدهند. سوال پرسیدن از این گنجینه‌های تمام نشدنی استقامت سخت است چرا که هر سوالی بپرسی به تو میگویند، جانبازی برای ما یک مدال افتخار است؛ و چه مدال افتخاری از این بالاتر که در معرکه امتحان، بهترین انسان ها، آن کسانی هستند که از بهترین آنچه دارند در راه خدا بگذرند.
