به گزارش خبرگزاری بسیج ؛ در گذشته گاهی سحرخوان ها به شکل گروهی سحرخوانی کرده و با صدای آنان که اغلب افراد خوش صدا هم بودند، اهالی از خواب بیدار می شدند.
در زمان‌های گذشته، عشایر و کوچ نشینان و چوپان‌های بجنوردی چون بیشتر وقت خود را در بیابان سپری می‌کردند از سحرخوانی که در برخی مناطق به آن چاووش خوانی هم گفته می شد، برای تشخیص وقت سحر استفاده می‌کردند.
یکی از مراسم جالب برای مناطقی که چاووش خوان وجود نداشت، این بود که افراد با کوبیدن بر تشت‌های مسی مردم را به بیدار شدن از خواب و به عبادت کردن و خوردن سحری دعوت می‌کردند.
در شهر بجنورد ، برای زمان سحری ۲ طبل نواخته می‌شد، طبل‌هایی آهنگین که هر کدام دارای معانی خاصی بودند. آهنگ طبل اول به این گونه بود که «قره خاتون تو پلو بیشر» یعنی «پیرزن بلند شو غذا درست کن» که خانم خانه را به برخاستن و آماده کردن بساط سحری دعوت می‌کرد و آهنگ طبل دوم می‌گفت «قره خاتون قازانه دیشر» یعنی «پیرزن دیگ غذا را پایین بیار»، که در واقع به معنای آماده بودن سحری و موعد بیدار شدن سایر افراد خانواده بود.
تنوع قومی و گوناگونی فرهنگی در خراسان شمالی موجب شده تا آیین های مذهبی و دینی اقوام این استان در ماه مبارک رمضان نیز رنگارنگ جلوه کند و رنگ و بوی خاصی به خود بگیرد.
