سنت مباهله از دیرباز در میان جوامع اسلامی متداول بوده‌است

به گزارش خبرگزاری بسیج از البرز، فاطمه محمد خانی نویسنده بسیجی در یادداشتی فرارسیدن روز مباهله را تبریک گفت. متن کامل یادداشت به شرح زیر است:

نقل است که رسم بوده به هنگامی که در بحث و صحبت دو طرف بر سر حقانیت یک موضوع نتیجه‌ای حاصل نگشت و هیچ یک از طرفین از موضع خویش دست نکشید، مباهله کنند.
مباهله بدان معنا که لعن و نفرین بر هم کنند و حرف هر کدام که حق باشد، لعنش بر گروه دیگر که دروغگو باشند، حاصل گردد.
پیامبر نامه می‌دهد و دعوت به پرستش خدا می‌کند به جای پرستش بنده خدا، مسیحیان نجران را و شرط می‌گذارد که اگر اینگونه نکنید ملزم به پرداخت جزیه به حکومت اسلامی خواهید بود و نمی‌پذیرند؛ نه پرستش خدا را و نه جزیه را.
پا پیش می‌گذارند برای مجادله، گروهی از آن‌ها عیسی را خدا خواندند، گروهی دیگر او را فرزند خدا و دیگر گروهی از آن‌ها که معتقد به تثلیث بودند، از سه خدایی گفتند: پدر، پسر و روح القدس.
ادعا کردند که اگر عیسی پسر خدا نیست پس پدرش کیست؟ آیه می‌آید برای جوابشان که خلقت او چنان خلقت آدم ابوالبشر است.
پیامبر پاسخ می‌دهد، دلیل می‌آورد و آیه نازل می‌شود، آیه ۶۱ سوره آل عمران، آیه مباهله...
آیه‌ای که در آن خدا فرمود:
«فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ.»
و پیامبر آنان را با این آیه به مباهله خواند، آنان رشک بردند و به جدل افتادند، اما پا پیش گذاشتند تا ببینند پیامبر که را بر زمین خواهد آورد و آنگاه که عزیزانش را در کنارش دیدند پا پس کشیدند، چون حضور آنان سند حقانیت و ایمان پیامبر به حرف هایش بود.
عزیزانی که جز اصحاب کسا بودند، همان‌ها که جان پیامبر بودند و آرام گرفته بر زیر عبایش.
آن‌هایی که وقتی خداوند آیه مباهله را نازل کرد و پیامبر رفت تا در امتثال این فرمان کسی را بیاورد، از«انفسنا» به غیر از علی و از «نسائنا» به جز فاطمه و از «ابنائنا» بجز حسن و حسین را نیاورد.
مسیحیان نجران با پذیرش جزیه رفتند و داستان مباهله ماند، داستانی که گویی چنان غدیر داستان حقانیت علی است وقتی که پیامبر او را به نام «انفسنا» با خود همراه کرد و این اگر نشان بر حق بودن علی نیست پس چیست؟!
•جزیه:مالیاتی که از اهل کتاب گرفته می‌شود.