ورود معلولین به ورزش‌های حرفه‌ای، ایجاد امید و حس مفید بودن برای جامعه در پی خواهد داشت
به گزارش خبرگزاری بسیج از البرز، روز جهانی معلولین از سال ۱۹۹۲، هر ساله در ۳ دسامبر برگزار می‌شود، طبق آمار بهداشت جهانی حدود ۱۰ درصد از جمعیت جهان دچار نوعی معلولیت می‌باشند، نام‌گذاری این روز با هدف ارتقاء رشد اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیت‌های مختلف بوده است.
حسین رجبپور، کاپیتان و عضو تیم ملی فوتبال نابینایان کشور، از آن دسته معلولینی است که وقتی در ۸ سالگی در خرمشهر بر اثر انفجار مین در هنگام بازی فوتبال دچار نابینایی می‌شود، آستین همت را بالا می‌زند و با تلاش و کوشش تبدیل به یکی از قهرمانان و افتخار آفرینان ملی کشور می‌شود.
رقیه دین محمدی خبرنگار خبرگزاری بسیج البرز، گفتگوی تفصیلی با این قهرمان افتخار آفرین ساکن استان البرز داشته که آن را در ادامه می‌خوانید:
خودتان را معرفی کنید و بگویید اهل کجایید:
حسین رجبپور هستم کاپیتان تیم ملی فوتبال نابینایان، اصالتاً اهل خوزستان هستم، ساکن استان البرز
چند سال است که کاپیتان تیم ملی و عضو تیم ملی هستید؟
از سال ۸۶ عضو تیم ملی فوتبال نابینایان و از سال ۸۹ هم کاپیتان تیم ملی فوتبال نابینایان هستم.
چه اتفاقی باعث نابینایی شما شد؟
در کودکی در خرمشهر با دوستانم در حال بازی فوتبال بودیم، پای یکی از دوستانم روی مین رفت، سه نفر شهید شدند و من نابینا شدم.
چه شد که تلخی آن اتفاقات را کنار گذاشتید و وارد ورزش شدید؟
انسان اگر نتواند خودش را با محیطی که در آن قرار گرفته، وفق دهد، از بین خواهد رفت، وقتی این اتفاق برایم افتاد ۸ ساله بودم، سن کمی داشتم و به دنبال ورزش رفتم و با این اتفاق کنار آمدم و خودم را با شرایطم وفق دادم.
از چند سالگی ورزش را شروع کردید؟
از ۱۳ سالگی، با دو میدانی شروع کردم، ۱۴ سالگی به سراغ گل‌بال رفتم و به تیم ملی جوانان گل‌بال دعوت شدم، در سال ۱۳۸۶ وارد تیم ملی فوتبال نابینایان شدم و همین رشته را با کاپیتانی تیم ملی ادامه دادم.
آیا ورزش توانست به شما روحیه بدهد؟
بله، صددرصد، هر کس که ورزش حرفه‌ای را دنبال می‌کند، در تمام ابعاد زندگی‌اش تاثیر می‌گذارد و فعال‌تر و موفق‌تر است.
به عنوان یک ورزشکار موفق، پیشنهاد شما برای حضور جوانان در عرصه‌های ورزشی چیست؟
من همه جا این جمله را می‌گویم که کسی که داخل در خانه بنشیند، چیزی به دست نخواهد آورد و پیشرفتی نخواهد کرد، نه فقط معلولین، در مورد آدمهای سالم هم همینطور است، کسی که با هدف ترقی، وارد جامعه شود، حس نشاط و مفید بودن برای جامعه خواهد داشت، به تمام معلولین در خانه می‌گویم که وارد ورزش حرفه‌ای شوند و تفاوت را ببینند، قاتل روح خود نشوند، حاضرم آموزه‌های چندین ساله خود را به هر نابینای مطلقی که استعداد داشته باشد، آموزش دهم تا پیشرفت کند و هم خود نشاط به دست بیاورد و هم باعث افتخار خانواده‌اش شود.
چند دوره در بازی‌های پارالمپیک شرکت کرده‌اید؟
دو دوره در پاراالمپیک شرکت کرده‌ام، سه دوره پارا‌آسیایی، سهمیه سومین دوره پاراالمپیک توکیو را هم گرفتیم ولی اعزام نکردند، سال ۲۰۱۶ در مسابقات پاراالمپیک ریو هم نایب قهرمان شدیم.
ورزش نابینایان را در ایران چگونه می‌بینید؟
هیئت نابینایان ، هیئت فعالی است، تمرینات گل‌بال ، فوتبال و شطرنج به طور منظم برگزار می‌شود.
از بازی‌های آسیایی هانگژو بگویید.
در هانگژو بدشانسی آوردیم، در بازی‌های گروهی اول شدیم، ما ۱۳ امتیاز گرفتیم، چین ۱۲ امتیاز گرفت، در فینال به پنالتی کشید نایب قهرمان شدیم. در اینچوئن کره جنوبی قهرمان شده بودیم ولی اینجا بدشانسی آوردیم و نایب قهرمان شدیم.
از زندگی شخصی‌تان بگویید:
حدود ۱۳ سال است که ازدواج کرده‌ام و یک دختر ۱۲ ساله دارم، الحمدلله از زندگی‌ام راضی هستم.
بدترین خاطره ورزشی‌تان را بگویید.
بدترین خاطر ورزشی‌ام، همین که سهمیه پارالمپیک سال ۲۰۲۰ توکیو را به دست آوردیم اما اعزام نشدیم.
بهترین خاطره ورزشی‌تان را بگویید.
بهترین خاطره ورزشی‌ام روزی بود که آرژانتین را در نیمه نهایی پاراالمپیک ریو شکست دادیم و به فینال رسیدیم.
