به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از کردستان، ماه عزای اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) فرارسید و عالَم، سیاه‌پوش روضه‌هایش گشت و اگر با چشم دل ببینی، تکیه‌ای به وسعت گیتی برپا شده است و غوغایی است در این ماتم‌کده‌ی سراسر نور. هنگام مطالعهٔ صفحاتی از گفتار چهارم کتاب هم‌رزمان حسین که مجموعهٔ سخنان مقام معظم رهبری است، در دههٔ اول محرم سال ۵۱ شمسی در تهران، به تعریف اصطلاح جهاد از زبان ایشان رسیدم؛ تعریفی دقیق و متقن. ایشان فرموده‌اند: «جهاد، عبارت است از تلاش و کوشش در راهِ پیشبرد هدف، منتها آن تلاش و کوششی که با درگیری با دشمن همراه است.»
همان لحظه، سخنان اخیر ایشان در جمع مبلغین به خاطرم آمد که در فرازی فرمودند: «در تبلیغ، موضع تهاجم لازم است. تبلیغ صرفاً پاسخ‌گویی به شبهه نیست، موضع دفاعی نیست، طرف مقابل مبانی فکری دارد، باید به آن حمله کرد.» (۲۱/۴/۱۴۰۲) با اندکی تامل در این دو فراز از سخنان ایشان، به این نتیجه رسیدم که مبلغینِ مراسمات در این ماه عزا، مورد لطف و راهنمایی قرارگرفته‌اند و مسیر تبلیغ تا حد زیادی برایشان روشن گشته است، دیگر بسته به سلیقه و توان خودشان، باید در راه جهاد تبیین، گام بردارند و توشه جمع نمایند. اما نکتهٔ دیگری که به ذهنم خطور کرد و ناگاه اشکم را سرازیر نمود، این است که آیا فقط مبلغین جهادگران این عرصه‌اند؟ آیا فقط عرصۀ جهاد در سنگر سخنرانی خلاصه می‌شود؟ آیا سلاح در این میدان خطیر فقط بر دوش خطیبان است؟
با کمی تعمق به این نتیجه رسیدم که در این هنگامۀ اقامۀ عزا و در این مجالس نورانی همه‌وهمه جهادگرند، زیرا دشمن از هر اقدامی در این مسیر تیر خواهد خورد. اصلاً رونق این مجالس او را ازنفس‌می‌اندازد و این رونق و حضور پرشکوه را همۀ مردم با هم رقم‌زده‌اند.
از مؤسس و بانی هیئت‌ها گرفته تا مادری که قند و چای آشپزخانه‌اش را در کیسه ریخته و به ایستگاه صلواتی محله می‌بخشد. از سرمایه‌گذاران و امنای هیئت‌ها بزرگ گرفته تا کودکی که در روضه دستمال می‌گرداند. از برپاکنندگان جلسه‌های چند هزارنفره تا مادربزرگی که با طبخ شله‌زرد نذری، کدورت را از دل فرزندانش می‌زداید و آنان را دور سفرۀ ارباب جمع می‌کند.
آری، همۀ مردمِ حسین دوست و حسین خواه جهادگرند، زیرا تلاش‌کردند در راه حفظِ پرچمِ دین، در سایۀ اربابِ بی کفن و از تهدید‌های دشمنان نهراسیده و آنان را زمین‌گیر کرده‌اند. همهٔ مردمِ عاشقِ حسین کوشیده‌اند، تا کیدِ دشمن در راه کم‌رنگ و کم‌فروغ شدن نورِ حسین در عالم، به ثمر نرسیده و ناکام‌تر از همیشه پا پس بکشد. خبیثانِ عالَم، تمام تلاش خود را کردند تا بانفوذ و اِعمالِ عناصر فریب‌خورده، این مجالس را زیرسوال‌ببرند، اما باز هم مردم فهیم و بابصیرت ایران، پشت دشمن را به خاک مالیدند و شاهد دهۀ اول محرمی پرشورتر از سال‌های گذشته بودیم و مردم ایران، مجاهدانه، خیمۀ عزای اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) را سرپا نگه داشتند و برای مولایشان علمداری نمودند.
یُرِیدُونَ أَنْ یُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَیَأْبَی اللَّهُ إِلَّا أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ
(آیه ۳۲/ سورۀ توبه)
یادداشت: فاطمه مهدوی
انتهای خبر/
