حکایت زنان نوغان / قسمت پنجم

🏴 

✍ به قلم ریحانه ایزدی

" قسمت پنجم "
حرکت زنانی مثل زنان نوغان و زنان بنی اسد فقط یک عزاداری ساده نبود آنها در شرایطی که مردانشان به واسطه مصلحت اندیشی، سکوت اختیار کرده بودند ،زبان به ملامت آنها گشوده و با به کارگیری احساسات و عواطف و بخشیدن مهریه های خود، نقشی را ایفا کردند که از عهده مردان ساخته نبود و با این حرکت شجاعانه فضای رعب و وحشت را شکسته،جریان شهادت امام را از غربت خارج کرده و معادلات سیاسی مأمون را به هم ریختند در برخی روایات آمده که همین زنان با دادن پس اندازخود به همسرانشان ،آنها را وادار کرده برای امام مقبره‌ای بنا کنند.این زنان اولین کسانی بودند که بعد از تشییع و تدفین امام در کنار مدفن ایشان عزاداری کردند و این سنت  ۱۲ قرن زنده نگه داشته‌ شدو هنوز در دهه آخر ماه صفر با سیاه پوش کردن کوچه‌ها و برپایی روضه خوانی و نذورات و پذیرایی از زائران  طبق همان سنت ۱۲۰۰ ساله با شکوه هرچه تمام‌تر به برگزاری مراسم سالروز و شب شهادت آن امام رضا پرداخته و با برگزاری مراسم تشییع نمادین پیکر آن امام عزیز نوای حزن انگیز یا امام رضا سر می دهند و با شاخه‌های گل راه بارگاه منور رضوی را در پیش گرفته و در غم جانسوز شهادتش اشک می ریزند تا به جمع عزاداران  بارگاه مقدسش بپیوندند.
امسال نیز به رسم سالهای گذشته ما زنان مشهدی به تأسی از زنان نوغانی، در سالروز شهادت امام غریبمان با شاخه های گل و تابوت مزین به پرچم حضرتش رهسپار حرم مطهر شده تا با شرکت در مراسم عزاداری، ارادت عمیق خود را  به ثبت رسانده و با او عهد ببندیم که مانند مادرانمان به ولایتش پابندیم