به گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی؛ «معلولیت محرومیت نیست» ولی برای اینکه یک معلول بتواند در جامعه حضور موثری داشته باشد باید زیرساخت‌ها و مبلمان شهری برای او فراهم باشد که متأسفانه در اکثر شهرهای کشور زیرساخت‌ها و مبلمان شهری برای حضور یک معلول در جامعه فراهم نیست و معلولان با کمک دیگران در معابر عمومی تردد می‌کنند.
فضاهای اداری، بانک‌ها، مراکز درمانی و مجتمع‌های مسکونی در کلانشهر اراک به هیچ وجه متناسب با نیاز معلولان نیست و گویی در این میان نیازی به تردد معلولان در جامعه احساس نمی‌شود.
کمی که در شهر قدم بزنید و در تصورتان خود را جای آن معلول بگذارید، خواهید فهمید که تردد بدون مشکل تقریبا غیرممکن است و بسیاری از اماکن عمومی بی‌توجه به افرادی چون سالمندان، جانبازان، بیماران و معلولان ساخته شده‌اند.
مناسب‌سازی مبلمان شهری برای معلولان این روزها به موضوعی حل‌شده در کشورهای پیشرفت در دنیا تبدیل‌شده است درحالی‌که این امر تازه خود را در مدیریت شهری ایران مطرح کرده و شاید با فرایند لاک‌پشتی در اجرای طرح مناسب‌سازی شهری تحقق کامل و جامع این امر دهه‌ها طول بکشد.
برخورداری از یک فضای مناسب شهری نیاز به مؤلفه‌های مختلف دارد که تحقق این فضا و ساختار در سایه تعامل و همراهی همه دستگاه‌ها می‌تواند محقق شود و مختص دستگاه یا مجموعه خاصی نیست.
ایرادات ساختاری و فنی در زمینه مبلمان شهری محدود به یک برهه زمانی خاص نیست و شکل‌گیری آن در طی فرایند زمانی خاص محقق نشده است بخصوص در کلانشهر اراک که توسعه عمران شهری و ایجاد ساختارهای شهری به کندی و سال‌ها به طول می‌انجامد.
آنچه امروز این شهر با آن مواجه است و این فرایند در حوزه ساختمان‌های اداری و واحدهای مسکونی بیشتر خود را نمایان می‌کند، نبود ساختار مناسب و تعریف‌شده در زمینه مناسب‌سازی برای معلولان و سالمندان است.
اگر پای سخن یکی از معلولان شهر بنشینیم متوجه خواهید شد که کلانشهر اراک نیز چون اکثر شهرهای کشورمان وضعیت مطلوبی در مناسب‌سازی معابر شهری برای معلولان ندارد.
یکی از معلولان اراکی که گلایه زیادی از معابر نامناسب شهری داشت، در گفتگو با خبرنگار بسیج گفت: هر ساله و در روز جهانی معلولان برخی از مسئولان وعده وعیدهایی برای بهبود اوضاع به ما می‌دهند، اما مدتی که از این موضوع می‌گذرد تمام وعده ها فراموش می‌شود و مشکلات ما همچنان پابرجاست.
وی افزود: به دلیل اینکه مسئولان نمی‌توانند خود را جای ما بگذارند، با دردها و مشکلاتمان بیگانه‌اند.
معلولیت، محدودیت نیست ولی با بی‌تدبیری گذشتگان ورود معلولان به جامعه کمی دشوار است چراکه عدم دسترسی معلول به برداشت پول از عابر بانک، عدم تردد از یک لاین خیابان به لاین دیگر به واسطه موانع نصب شده که اکثرا برای افراد عادی تعبیه شده، عدم حضور در ادراتی که رمپ مناسبی برای تردد معلولین طراحی نشده و عدم نصب تابلوهای راهنمایی سخنگو جهت نابینایان، خود محدودیت و اختلال روانی را در معلول ایجاد می‌کند که این برای ورود معلول به جامعه خوب نیست.
ماده ۲ قانون جامع حمایت از حقوق معلولین هم که در سال ۸۳ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است بر لزوم مناسب سازی معابر برای معلولان تاکید داشته و وظایف دستگاه های متولی را در این زمینه مشخص کرده است.
نبود یک تعریف مشخص و منسجم درزمینه مناسب‌سازی فضاهای اداری و حتی خیابان‌ها باعث شده همواره تلاش‌ها در استان و بخصوص شهر زنجان درزمینه مناسب‌سازی وجود داشته باشد که همیشه به علل مختلف و نبود بستر مناسب اجرایی عقیم مانده یا طرح‌ها نتوانسته به دلیل عدم دربرگیرندگی مناسب نتیجه مطلوب را داشته باشد.
گرچه در سال‌های اخیر فعالیت‌های خوبی در سطح استان به ویژه کلانشهر اراک در زمینه مناسب‌سازی مبلمان شهری و ساختمان‌ها و ادارات برای معلولان صورت گرفته است ولی تا رسیدن به نقطه مطلوب و ایده آل فعالیت‌ها بایستی استمرار داشته باشد و کارهای زیادی صورت بگیرد.
با اجرای مناسب سازی مبلمان شهری، تمامی افراد جامعه اعم از افراد سالم و معلول امکان دسترسی به محیط و عناصر شهری و فعالیت در عرصه‌های مختلف زندگی را که حق طبیعی و لازمه حیات انسان است خواهند داشت.
مناسب سازی یک نیاز اساسی در حوزه مدیریت شهری است که باید توجه جدی و مستمر به آن شود و برنامه ریزی های مقطعی و احساسی هرگز نخواهد توانسته مسیری مطئن برای تحقق مناسب سازی مبلمان باشد مبلمان شهری نیاز به نگاه کارشناسی و همکاری همه دستگاه های مرتبط دارد.
انتهای پیام/
