پارسایی، آرامش، تفکر، اخلاص، معادباوری؛ آثار روحانی روزه‌داری

به گزارش خبرگزاری بسیج خراسان رضوی، معنویت مانند غذا برای طراوت روح  انسان یک نیاز مهم است.  قرآن، انسان، را مستعد تعالی می‌داند و می‌فرماید: «يَـأَيُّهَا ٱلإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدحا فَمُلَقِيهِ» (سوره انشقاق آیه 6). پیامبر (ص) الصوم را باب العباده می‌داند. روزه از عباداتی است که به آن بسیار سفارش شده است.

از پیامبر خدا(ص) درمورد روزه می فرماید:  روزه بگیر که معادلی برای آن نیست و هیچ ثوابی به پای آن نمی رسد. درحدیث قدسی آمده است :«هرکار نیکی، پـاداشی معین مانند ده تا هفتصد برابر آن عمل دارد، غیر از روزه داری که از آن من است و من خود پاداش آن را می دهم...چون بنده ام به خاطر من از خواسته ها و خوردنی ها و لذت هایش صرف نظر کرد».

 آیه 183 بقره«لعلکم تتقون»، روزه را مسیری برای درک تقوا می داند زیرا انسان را از اسارت تن و خواهش های آن رها می کند. بدین ترتیب روزه زمینه قرب الهی را فراهم کرده و به قول امام باقر (ع) :«الصیام تسکین القلوب»

پرورش حکمت یکی دیگر از برکات صیام است. از پیامبر (ص) نقل شده وقتی در سفر معراج از خداوند در مورد آثار روزه سؤال نمود؟ خداوند فرمود: «روزه حکمت می‌آفریند و حکمت، معرفت و شناخت را در پی دارد و به دنبال معرفت، یقین و باور به دانسته‌ها حاصل می‌شود.» زمانی که کسی به‌یقین رسید، با تمام شرایط سازگاری می‌یابد و در این اندیشه نیست که چگونه شب را به صبح رسانیده در سختی یا آسایش و تمام خاطر خود را به یار بی‌همتا می‌سپارد و در کسب رضایت او می‌اندیشد

امام رضا (ع) تحمل گرسنگی و تشنگی در صوم را عاملی برای درک آخرت می‌داند و می‌فرماید: «مردم به انجام روزه امر شده‌اند تا درد گرسنگی و تشنگی را بفهمند و به واسطه آن فقر و بیچارگی آخرت را بیابند» به‌عبارت‌دیگر صیام موجب معادباوری است.

حضرت فاطمه (س) فلسفه وجوب روزه را استواری و تثبیت اخلاص بندگان معرفی می‌کند. امام علی (ع) نیز فرمودند: «فَرَضَ اللّه ُ ··· الصِّيامَ ابتِلاءً لإخلاصِ الخَلقِ». زیرا فرد با حفظ روزه، اخلاص خود را ثابت کرده و در اثر مداومت این فعل صفای در عبادات دیگر برای او حاصل می‌شود.

بدین ترتیب صیام، شیطان را از انسان دور نموده و فرصت تقویت روحانی را پدید می‌آورد. درهمین رابطه پیامبر(ص) می فرماید:« ألا اُخبِرُكُم بِشَيءٍ إن أنتُم فَعَلتُمُوهُ تَباعَدَ الشَّيطانُ مِنكُم كما تَباعَدَ المَشرِقُ مِن المَغرِبِ»