عرفه؛ میعادگاه دل‌های بی‌قرار و آغاز مسیر بازگشت

✍ یادداشت/ محسن تقوی

روز عرفه، یکی از پرفیض‌ترین و پرمعناترین ایستگاه‌های معنوی در تقویم اسلامی است؛ روزی که خداوند بندگانش را به خلوتی عاشقانه فرامی‌خواند؛ نه برای انجام تشریفات، بلکه برای گفت‌وگویی بی‌واسطه، صادقانه و عمیق میان آفریده و آفریدگار. این روز، پیش‌درآمد عید قربان و نقطه عطفی در سیر معنوی حاجیان بیت‌الله الحرام است، اما گستره تأثیر آن فراتر از مرزهای جغرافیایی حج می‌رود و دل‌های مشتاق در هر گوشه‌ای از جهان اسلام را در بر می‌گیرد.

برای ما که در فضای رسانه‌ای خدمت می‌کنیم و به‌ویژه برای خبرنگاران بسیجی، روز عرفه یادآور یک مسئولیت دوچندان است؛ مسئولیت بازخوانی حقیقت، مسئولیت زنده نگه داشتن روح ایمان، و بازتاب دادن نجوای دل‌هایی که در روز عرفه، سر به آستان خالق نهاده‌اند. عرفه، فرصتی است برای خودسازی، برای پالایش روح، برای توبه، برای یادآوری بندگی و عبودیت در جهانی پر از غفلت و سرگرمی‌های پوچ.

دعای عرفه‌ی حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) شاهکاری بی‌نظیر از معرفت، توحید، عشق و بندگی است. این دعا، فقط یک مجموعه‌ از جملات احساسی یا درخواست‌های مادی نیست؛ بلکه مانیفستی از معرفت ناب اسلامی و آینه‌ای است از روح بلند انسانی که خود را در برابر عظمت پروردگار، هیچ می‌بیند و در عین حال، به رحمت بی‌پایان او امید می‌بندد. چه بسیار دل‌هایی که با این دعا متحول شده‌اند، و چه بسیار جوانانی که با زمزمه‌ی این فرازهای نورانی، مسیر زندگی‌شان را تغییر داده‌اند.

عرفه، فرصتی برای از نو ساختن است؛ روزی که انسان می‌تواند خطاهای گذشته را جبران کند، مسیر آینده را ترسیم نماید و با خدای خویش پیمانی تازه ببندد. در این روز، بندگان صالح خدا به خود می‌آیند، ظلمت گناه را از جان می‌زدایند و در پرتو نور عرفان و محبت الهی، نوری دوباره در دل می‌افروزند.

از نگاه یک خبرنگار بسیجی، عرفه فقط یک مناسبت معنوی نیست؛ بلکه یک پیام استراتژیک است. روز عرفه، روز اتصال قلب‌ها به آسمان و پیوند اراده‌ها با حق است. اگر هر روز به دنبال اخباری از دگرگونی و تحول در سطح جامعه هستیم، باید بدانیم که بزرگ‌ترین انقلاب‌ها، پیش از آن‌که در بیرون شکل بگیرند، در درون انسان‌ها رخ می‌دهند. عرفه، روز انقلاب درونی است؛ روزی که انسان می‌تواند «خود حقیقی»‌اش را پیدا کند، و از منیت به عبودیت برسد.

در روز عرفه، انسان به یاد می‌آورد که هیچ‌چیز از خود ندارد، و هر آنچه هست، از جانب اوست. در این روز، آدمی به فقر ذاتی خویش در برابر غنای مطلق خداوند اعتراف می‌کند. و این اعتراف، آغاز رهایی است. در جهانی که انسان مدرن خود را محور عالم می‌پندارد، عرفه به ما یادآور می‌شود که «بندگی» نه ضعف، که اوج بزرگی انسان است.

ما بسیجیان، چه آنان که در جبهه‌های دفاع مقدس در رکاب ولایت ایستادند و چه آنان که امروز در میدان خدمت و جهاد تبیین مشغول‌اند، باید روز عرفه را به فرصتی برای تجدید عهد با خدا و انقلاب تبدیل کنیم. همان‌گونه که در عرفات، حاجی لباس دنیا را کنار می‌گذارد و در لباس احرام، یکرنگ و بی‌نشان، به سوی خدا می‌رود، ما نیز باید در عرفه، از ظواهر، تعلقات و وابستگی‌های دنیایی عبور کنیم و دل را به حقیقت پیوند زنیم.

عرفه، نقطه شروع یک تحول فردی است که می‌تواند آثار جمعی داشته باشد. اگر هر یک از ما در این روز، یک گام به سوی خدا برداریم، جامعه‌ای نزدیک‌تر به عدالت، پاکی، اخلاص و معنویت خواهیم داشت. عرفه، روز تزکیه است و جامعه‌ای که اهل تزکیه باشد، اهل عزت خواهد بود.

امروز، در این برهه حساس تاریخی که هجمه‌های فرهنگی و رسانه‌ای دشمن برای دور کردن نسل جوان از معنویت و هویت دینی شدت گرفته است، روز عرفه می‌تواند فرصتی مغتنم برای پیوند دوباره نسل جوان با منابع اصیل معرفت دینی باشد. رسانه‌های انقلابی، از جمله خبرگزاری بسیج، باید از این ظرفیت استفاده کنند؛ باید دعای عرفه را از قاب دوربین‌ها، از لابه‌لای خبرها، و از دل گزارش‌ها به خانه‌های مردم ببرند؛ تا این نجوای عاشقانه، دل‌ها را روشن و جان‌ها را احیا کند.

بیاییم در این روز عظیم، دعای عرفه را نه صرفاً با زبان، بلکه با دل زمزمه کنیم؛ نه‌تنها بخوانیم، بلکه باور کنیم، و نه‌تنها بشنویم، بلکه به آن عمل کنیم. عرفه، روزی است که می‌تواند نقطه آغاز یک زندگی متفاوت باشد؛ زندگی‌ای بر پایه ایمان، خدمت، اخلاص و سربازی در مسیر حق.

و چه زیباست که این تحول، با نام خدا و به یاد امام حسین(ع) آغاز شود...