تاسوعای حسینی؛ روزی که آسمان در سوگ ماه بنی‌هاشم گریست

به گزارش خبرگزاری بسیج استان همدان، روز تاسوعای حسینی، روزی که آسمان کربلا در سوگ مردی بزرگ و وفادار، حضرت ابوالفضل العباس (ع)، به گریه نشست.

 او که چون ماه درخشان در شب تاریک عاشورا می‌درخشید، با شجاعتی بی‌نظیر و وفاداری مثال‌زدنی به میدان نبرد قدم گذاشت. حضرت عباس(ع)، علمدار کربلا، با دستانی که چون دو بال فرشته‌ای به سوی آسمان گشوده شده بود، به سوی فرات رفت تا قطره‌ای آب برای کودکان تشنه‌لب بیاورد.

حضرت رقیه (س)، دختر کوچک امام حسین (ع)، با چشمان معصوم و لبانی خشکیده، در انتظار بازگشت عمویش بود. او که با تشنگی دست و پنجه نرم می‌کرد، به امید جرعه‌ای آب، نگاهش را به سوی راهی دوخته بود که عمو جان از آن سویش رفته بود. حضرت عباس(ع)، با قلبی آکنده از عشق و ایمان، به سوی فرات رفت و با دستان خود، آب را لمس کرد.

 اما وفاداری او به امامش و عشق به اهل بیت(ع)، او را از نوشیدن آب بازداشت. حضرت عباس(ع)، نماد ایثار و فداکاری، با لبانی تشنه و دستانی که از وفاداری لبریز بود، به سوی خیمه‌ها بازگشت. عاشقان اهل‌بیت(ع) با زمزمه نام حضرت ابوالفضل (ع)، به یاد می‌آورند که چگونه او با دستان بریده و قلبی سرشار از عشق به برادر، در راه حقیقت و عدالت جانفشانی کرد.

او که تشنگی را با عشق به خدا و اهل بیت(ع) معامله کرده بود، در راه بازگشت با تیرهای دشمنان مواجه شد و در نهایت، در راه وفاداری و عشق به امام حسین (ع)، به شهادت رسید.حضرت عباس (ع) درس غیرت و ادب و وفاداری ست؛علمداری که با دستان بریده تا همیشه پرچم دار کربلا ماند.

تاسوعا، روزی است که در آن، آسمان کربلا شاهد اوج وفاداری و برادری بود. حضرت عباس (ع)، همچون کوهی استوار در برابر طوفان‌های ظلم و ستم ایستاد و با شهادتش، درس‌هایی از عشق، وفاداری و ایثار را به جهانیان آموخت. او که همچون ماه در شب تاریک کربلا می‌درخشید، با شهادتش، خورشید حقیقت را در دل‌های عاشقان اهل‌بیت روشن‌تر کرد.

تاسوعای حسینی، یادآور روزی است که آفتاب در برابر عظمت ماه بنی‌هاشم سر خم کرد و تاریخ، نام او را در دفتر عشق و ایثار جاودانه ساخت. او که با شهادتش درس عشق و وفاداری را برای همیشه در دل تاریخ حک کرد.

خبرنگار: هستی سهرابیان

انتهای پیام/