یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان:
لجاجت کودک در ژنتیک و مسائل فیزیولوژی ریشه دارد
یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان با اشاره به دلایل مختلف لجاجت در کودکان گفت: ژنتیک و بعضی عوامل محیطی و فیزیولوژی مانند کمبود آهن از عواملی است که بدن کودک را مستعد لجبازی می‌کند.
به گزارش خبرگزاری بسیج، دکتر نسرین امیری درباره لجاجت در کودکان
اظهار داشت: سن دو تا سه سالگی فاز اولیه روند رشدی کودک است در این سن
کودک تصور می‌کند با اعتراض کردن و نه گفتن دارای هویت می‌شود و بدین‌گونه
خود را مطرح می‌کند.
تاثیر رفتار والدین در لجاجت کودکان
وی گفت: اعتراض‌ها و نه گفتن‌ها در بازه دو تا سه سالگی تا حدودی طبیعی قلمداد می‌شود به دلیل این‌که کودک در فاز هویتی قرار گرفته است.
این روانپزشک کودک و نوجوان در ادامه گفت: نوع رفتار والدین در کمرنگ شدن لجاجت رفتاری کودک یا پایدار شدن این خصیصه در کودک نقش بسزایی دارد، باید توجه داشته باشیم که برخورد تند و شدید یا بی‌تفاوتی والدین با این لجاجت‌ها، هر دو باعث افزایش و ادامه پیدا کردن لجاجت کودک می‌شود.
امیری افزود: اگر لجاجت یک روند طبیعی داشته باشد بعد از دو تا سه سالگی فروکش می‌کند تا این‌که در دوران بلوغ نوجوان دوباره ظاهر می‌شود و پس از گذراندن این دوران کاملاً برطرف می‌شود.
لجاجت به معنای اثبات صاحب نظر بودن است
وی گفت: در واقع لجبازی به این معنا است که افراد با نه گفتن می‌خواهند هویت و صاحب نظر بودن خود را به اثبات برسانند و اعلام کنند که در تمام موارد با شما توافق ندارم.
این روانپزشک کودک و نوجوان با اشاره به لجبازی‌های بیمارگونه تصریح کرد: در لجبازی‌های بیمار گونه کودکان صرفا برای نه گفتن زندگی می‌کنند در اینجا به نظر می‌رسد که رابطه بین والدین و کودک مختل می‌شود که باید به آن رسیدگی شود.
گاهی بزرگترها آموزگار لجبازی به کودکان هستند
امیری در پاسخ به این‌که لجاجت کودکان از کجا سرچشمه می‌گیرد، بیان کرد: با توجه به این‌که منبع همانندسازی کودکان پدر و مادر هستند ممکن است کودکان لجبازی را از والدین خود الگو گرفته باشند.
وی تأکید کرد: بنابراین بزرگسالان بیش از هر چیزی باید به رفتار خود توجه داشته باشند هر لجاجتی دو طرف دارد یک طرف دستور صادر می‌کند و طرف دیگر دستور را اجرا نمی‌کند.
این روانپزشک کودک و نوجوان افزود: در مرحله نخست طرف صادرکننده دستور را بررسی می‌کنیم گاهی بزرگترها نیاز بیمارگونه‌ای به فرمان دادن بیش از حد دارند و در ابتدا کودکان خود را خطاب این فرمان‌ها قرار می‌دهند.
وسواس مادر شروعی برای لجاجت کودک
امیری ادامه داد: در بعضی موارد بزرگترها دچار وسواس و کنترل بیش از حد هستند و می‌خواهند این وسواس و نظم را روی کودکان به عنوان سیستمی که بیش از حد روی آن‌ها نفوذ دارند اعمال کنند.
وی افزود:کودک در سال‌های اول این نظم بیش از حد را نمی‌تواند بپذیرد و در این مرحله لجبازی مادر و کودک به دلیل کنترل بیش از حد مادر شروع می‌شود.
این روانپزشک کودک و نوجوان گفت: باید بدانیم که لجبازی اولیه که بین مادر و کودک شکل گرفته برای کودک تبدیل به یک الگوی رفتاری می‌شود و این تصور برای او به وجود می‌آید که بزرگترها همه را باید کنترل کنند و همه چیز را زیر نظر داشته باشند.
مشکلات فیزیولوژی و ژنتیکی کودک ممکن است منشأ لجاجت باشد
امیری با اشاره به دلایلی که کودک دستورات را اجرا نمی‌کند و در ظاهر از خود لجاجت نشان می‌دهد اذعان داشت: لجاجت کودک ممکن است دلایل متفاوتی داشته باشد گاهی ریشه ژنتیکی دارد و در بعضی موارد مسائل محیطی و فیزیولوژی مطرح است، برای مثال کودکانی که کمبود آهن دارند، مشکلات آنمی یا دیابت دارند ممکن است به دلیل سیستم متابولیک بدنشان تا حدودی مستعد لجبازی باشند.
راهکار لجبازی کودک داشتن هنر رفتار درمانی ترکیبی است
این روانپزشک کودک و نوجوان در صورتی که علت لجاجت در کودک ریشه داشته باشد، رفتار درمانی را توصیه کرد: رفتار درمانی سیستمی است که انسان بازخوردهای رفتاری خود را ادراک می‌کند که ما بازخوردهای مثبت مثل تشویق و بازخوردهای منفی مانند تنبیه را در نظر می‌گیریم.
امیری ادامه داد: برای بعضی کارها که جنبه‌های تنوع‌طلبی در آن وجود دارد بازخوردهایی داریم که بیشتر به آن بی‌توجهی می‌گوییم یعنی نسبت به برخی رفتارهای کودک که خیلی جدی و مسئله ساز نیست بی‌توجهی می‌کنیم.
وی افزود: باید دقت داشته باشیم که در رفتار درمانی رفتارهای بازخوردی از سوی بزرگترها نسبت به کودکان باید متناسب اجرا شود.
امیری خاطر نشان کرد: چنانچه فقط تشویق یا تنبیه را در برابر کودک به کار ببندیم یا این‌که فقط بی‌توجهی را به عنوان رفتار برخوردی خود با کودک برگزینیم باید مطمئن باشیم که جواب مثبتی برای درمان رفتاری کودکمان دریافت نخواهیم کرد بلکه باید مانند یک هنرمند ترکیبی از رفتارهای بازخوردی را به کار ببرند.
تاثیر رفتار والدین در لجاجت کودکان
وی گفت: اعتراض‌ها و نه گفتن‌ها در بازه دو تا سه سالگی تا حدودی طبیعی قلمداد می‌شود به دلیل این‌که کودک در فاز هویتی قرار گرفته است.
این روانپزشک کودک و نوجوان در ادامه گفت: نوع رفتار والدین در کمرنگ شدن لجاجت رفتاری کودک یا پایدار شدن این خصیصه در کودک نقش بسزایی دارد، باید توجه داشته باشیم که برخورد تند و شدید یا بی‌تفاوتی والدین با این لجاجت‌ها، هر دو باعث افزایش و ادامه پیدا کردن لجاجت کودک می‌شود.
امیری افزود: اگر لجاجت یک روند طبیعی داشته باشد بعد از دو تا سه سالگی فروکش می‌کند تا این‌که در دوران بلوغ نوجوان دوباره ظاهر می‌شود و پس از گذراندن این دوران کاملاً برطرف می‌شود.
لجاجت به معنای اثبات صاحب نظر بودن است
وی گفت: در واقع لجبازی به این معنا است که افراد با نه گفتن می‌خواهند هویت و صاحب نظر بودن خود را به اثبات برسانند و اعلام کنند که در تمام موارد با شما توافق ندارم.
این روانپزشک کودک و نوجوان با اشاره به لجبازی‌های بیمارگونه تصریح کرد: در لجبازی‌های بیمار گونه کودکان صرفا برای نه گفتن زندگی می‌کنند در اینجا به نظر می‌رسد که رابطه بین والدین و کودک مختل می‌شود که باید به آن رسیدگی شود.
گاهی بزرگترها آموزگار لجبازی به کودکان هستند
امیری در پاسخ به این‌که لجاجت کودکان از کجا سرچشمه می‌گیرد، بیان کرد: با توجه به این‌که منبع همانندسازی کودکان پدر و مادر هستند ممکن است کودکان لجبازی را از والدین خود الگو گرفته باشند.
وی تأکید کرد: بنابراین بزرگسالان بیش از هر چیزی باید به رفتار خود توجه داشته باشند هر لجاجتی دو طرف دارد یک طرف دستور صادر می‌کند و طرف دیگر دستور را اجرا نمی‌کند.
این روانپزشک کودک و نوجوان افزود: در مرحله نخست طرف صادرکننده دستور را بررسی می‌کنیم گاهی بزرگترها نیاز بیمارگونه‌ای به فرمان دادن بیش از حد دارند و در ابتدا کودکان خود را خطاب این فرمان‌ها قرار می‌دهند.
وسواس مادر شروعی برای لجاجت کودک
امیری ادامه داد: در بعضی موارد بزرگترها دچار وسواس و کنترل بیش از حد هستند و می‌خواهند این وسواس و نظم را روی کودکان به عنوان سیستمی که بیش از حد روی آن‌ها نفوذ دارند اعمال کنند.
وی افزود:کودک در سال‌های اول این نظم بیش از حد را نمی‌تواند بپذیرد و در این مرحله لجبازی مادر و کودک به دلیل کنترل بیش از حد مادر شروع می‌شود.
این روانپزشک کودک و نوجوان گفت: باید بدانیم که لجبازی اولیه که بین مادر و کودک شکل گرفته برای کودک تبدیل به یک الگوی رفتاری می‌شود و این تصور برای او به وجود می‌آید که بزرگترها همه را باید کنترل کنند و همه چیز را زیر نظر داشته باشند.
مشکلات فیزیولوژی و ژنتیکی کودک ممکن است منشأ لجاجت باشد
امیری با اشاره به دلایلی که کودک دستورات را اجرا نمی‌کند و در ظاهر از خود لجاجت نشان می‌دهد اذعان داشت: لجاجت کودک ممکن است دلایل متفاوتی داشته باشد گاهی ریشه ژنتیکی دارد و در بعضی موارد مسائل محیطی و فیزیولوژی مطرح است، برای مثال کودکانی که کمبود آهن دارند، مشکلات آنمی یا دیابت دارند ممکن است به دلیل سیستم متابولیک بدنشان تا حدودی مستعد لجبازی باشند.
راهکار لجبازی کودک داشتن هنر رفتار درمانی ترکیبی است
این روانپزشک کودک و نوجوان در صورتی که علت لجاجت در کودک ریشه داشته باشد، رفتار درمانی را توصیه کرد: رفتار درمانی سیستمی است که انسان بازخوردهای رفتاری خود را ادراک می‌کند که ما بازخوردهای مثبت مثل تشویق و بازخوردهای منفی مانند تنبیه را در نظر می‌گیریم.
امیری ادامه داد: برای بعضی کارها که جنبه‌های تنوع‌طلبی در آن وجود دارد بازخوردهایی داریم که بیشتر به آن بی‌توجهی می‌گوییم یعنی نسبت به برخی رفتارهای کودک که خیلی جدی و مسئله ساز نیست بی‌توجهی می‌کنیم.
وی افزود: باید دقت داشته باشیم که در رفتار درمانی رفتارهای بازخوردی از سوی بزرگترها نسبت به کودکان باید متناسب اجرا شود.
امیری خاطر نشان کرد: چنانچه فقط تشویق یا تنبیه را در برابر کودک به کار ببندیم یا این‌که فقط بی‌توجهی را به عنوان رفتار برخوردی خود با کودک برگزینیم باید مطمئن باشیم که جواب مثبتی برای درمان رفتاری کودکمان دریافت نخواهیم کرد بلکه باید مانند یک هنرمند ترکیبی از رفتارهای بازخوردی را به کار ببرند.
ارسال نظرات شما
یادداشت
