این درحالی است که هر پایگاه برای جهانی شدن می‌بایست اول در کشور دارای پایگاه ملی باشد و اقدامات لازم برای آن انجام شده باشد ولی هنوز این پایگاه‌ها در مهمترین مسئله که تعیین حریم برای آنهاست، دچار مشکل هستند.
با این وجود در سال ۹۳ تنها ۳۹ اثر در دفتر ثبت آثار تاریخی تعیین حریم شدند که از این تعداد، حریم سه اثر مانند باغ فردوس تهران، روستای تاریخی ماسوله و آرامگاه شیخ ابوالحسن خرقانی بازنگری شده است اما هنوز پایگاهی مانند زیویه و کرفتو حریم ندارد!
از سوی دیگر ایران دارای ۳۹ هزار اثر ثبتی بدون حریم است و اگر قرار باشد با همین روند اقدام به تعیین حریم آثار تاریخی کند، معلوم نیست باید چند صد سال دیگر وقت صرف آن شود! ضمن اینکه حجم ساخت و سازها به حدی خواهد رسید که دیگر حریمی برای آثار باقی نخواهد ماند تا بتوان آن را تعیین کرد.
با این وجود در زمان تعیین حریم ها قانونی وجود دارد که می گوید اگر قبلا ساخت و سازی انجام شده، پس از پایان عمر مفید آن ساختمان، باید تجدید بنا مطابق با ضوابط حریم مصوب انجام گیرد.
با این وجود ۴۰ پایگاه ملی قرار است روزی به پایگاه جهانی برای ثبت در فهرست یونسکو تبدیل شوند اما شاید چون اعتبارات آنها به حساب اداره های کل میراث فرهنگی استانها واریز می شود، عملا بودجه ای برای این منظور ندارند.
