از ایده‌آلیسم روحانی تا واقعیت های زیر پوست جامعه

در عرصه سیاست گاهی بیان و موضع‌گیری سیاست‌مداران مبتنی بر واقعیت‌ها نیست. برخی این مساله را یک ضعف و برخی دیگر آن را یک نقطه قوت می‌داند!

سیاستمداران معمولا ایده‌آل‌های خود را با صدای رسا در تریبون‌ها بیان می‌کنند تا شاید بتوانند از این روزنه «واقعیت‌سازی» کنند. در برخی موارد این تکنیک سیاسی گیرایی دارد اما گاهی نیز که میان ذهنیت‌ها و واقعیت فاصله معناداری وجود دارد هرچه قد ایده‌آلیسم سیاسیون بلندتر می‌شود تناقض‌های آن با واقعیت بدقواره‌تر می‌گردد! پس درس اول عالم سیاست این است که از هر تکنیکی نمی توان در هر موقعیت و فضایی استفاده کرد!

دولت یازدهم را اگر «دولت پرونده هسته‌ای» نام نهیم حرف بیراهی نزده‌ایم! از زمانی که آقای روحانی وارد عرصه مذاکرات شد برخی زمزمه‌ها اینگونه مطرح شد که ایشان صرفا برای دفاع از عملکرد خود در زمان تصدی پست دبیر شورای عالی امنیت ملی وارد کارزار شده است! پس از آن نیز و با جدی‌تر شدن رقابت ها بازهم نقطه قوت و کلید طلایی آقای روحانی چیزی نبود جز «قفل مذاکرات هسته ای»!

اما اکنون دو سال و اندی از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید می‌گذرد و امروز در پیش روی ما یک «واقعیت سیاسی» به نام برجام وجود دارد. توافقی که ایران و غرب را حداقل در یک سطح نازل به یک اشتراک و تفاهم رسانده است.

هر ناظر سیاسی منصفی نمی‌تواند انکار کند که برجام به ما هو برجام یک دستاورد برای دولت و به تبع آن نظام جمهوری اسلامی قلمداد می‌شود. اگرچه خود آقای رئیس جمهور نیز اخیرا گفته است که این توافق ثمره زحمات یک دولت نیست اما ما تمام امتیازات به فرجام رساندن برجام را در سبد افتخارات دولت یازدهم می گماریم. اما مشکل و به تعبیر اهالی فن «مساله» از زمانی آغاز می شود که ایده‌‌آل‌ها و رویاهای دولت درباره برجام به حدی همراه با اغراق و خیال‌پردازی است که گاهی حتی هم‌رکابان آقای روحانی را نیز مایوس می‌کند!

رئیس جمهور مدتی است که مانور رسانه‌ای گسترده ای را بر روی دستاوردی به نام برجام آغاز کرده است که هر روز بیش از گذشته از ارزش های کار دولت در زمینه سیاست خارجی می کاهد! برجام این روزها ترجیع‌بند سخنان روحانی در هر محفل و مجلسی شده است و فضا به گونه ای شده است که افکار عمومی احساس می کنند دولت نیز تحت تاثیر فضای انتخاباتی کشور پروژه تبلیغات سیاسی را کلید زده است. برجام 2، برجام ملی،  برجام خدا...

اما از ایده‌آلیسم آقای روحانی که به آرامی عبور کنیم به واقعیت‌های پیش روی جامعه می‌رسیم که مردم عادی بیشتر با آن سر و کار دارند. تورم همچنان دو رقمی است، بیکاری جوانان تحصیل کرده بیداد می کند، فرهنگ همچنان متولی ندارد و آسیب های اجتماعی همچون اعتیاد هر روز وخیم تر می شود و وجدان اخلاقی جامعه روز به روز بی حساسیت تر از گذشته می گردد!

برجام که به فرجام رسید برخی به انتظار نشسته بودند که کشور یک سره غرق در شور و سرور می گردد اما باز هم تاکید می کنیم که اگر با عینک مردم عادی به برجام نگاه کنیم ایران با برجام چندان تفاوتی با ایران منهای برجام ندارد!

البته ما معتقد نیستیم که برجام ثمراتی برای کشور نداشته است! اما معتقدیم در وهله اول این دستاورد هزینه بزرگی را بر روی دست کشور گذاشته است و از سوی دیگر نمی تواند به مثابه یک شاه‌کلید مشکلات جامعه را حل و فصل کند.

اینکه آقای رئیس جمهور به برجام افتخار می‌کنند چیز عجیبی نیست اما ذوق زدگی بیش از حد ایشان نیز چنگی به دل نمی‌زند. دولت یازدهم امروز در نیمه‌های عمر خود است اما هنوز یک برنامه جامع برای اقتصاد ارائه نشده است! بیش از شش دوره 100 روزه آمد و رفت اما همچنان مشکلات اصلی سر جای خود هستند.

آقای روحانی بابت برجام خداقوت! اما مردم منتظر پر شدن سفره های خود هستند!