انسان اگر بداند که صاحب
تمامی کمالات در یک وقت خاصی افراد ویژه ای را به نزد خود می خواند و از
چشمه کمالات به آنها می نوشاند مسلم دست به اقدامی می زند تا خود را وارد
این گروه کند. اما چگونه؟ آیا میتوان در همان وقت خاص خود را در بین آن
افراد داخل کرد؟ خیر. چرا که صاحب کمالات، بصیر و علیم است. راه چاره تنها
در این است که خود او نیز جزو یکی از همین افراد شود.
در ابتدای امر،خود را هم کلام با او می کند و روابط خود را با او گسترش می دهد و پس از گذشت روزها و هفته ها وارد مرحله جدیدی از روابط می شود و آن زمانی است که در اثر مراودات زیاد، شناخت او بالاتر می رود و شیفته ی جمال و جلال او می شود، سخنش از سر شیدایی و کلامش با سوز و گداز همراه است. اما این شیفتگی نیز باید مدتی ادامه یابد تا در او نهادینه شود و شخص را از لوث محبت ها و دلبستگی های پوچ و خیالیش برهاند. هرگاه که او این مرحله را هم پشت سر گذاشت و ظرف دل خود را پاک کرد، زمان آن می رسد که روح تشنه ی خود را از کمالات سیراب سازد.
حال ما نیز در طول زندگانی، به همین صورت است. روزها و ماهها و بلکه سالهای خود را به دنبال یکسری امور نابود شدنی سپری کردیم و هرگاه که به دنبال کمالی دویدیم عاقبت آن را سراب یافتیم. دشمن انسانیت نیز تنها به دنبال همین مطلب است. شیطان قسم خورده است که انسان را به دنبال کمالات خیالی هر روز و شب بدواند تا او را از سرچشمه ی کمالات واقعی غافل کند. (قالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ)(1) «گفت: به عزّتت سوگند كه همه آنان را گمراه خواهم كرد» (اغوا کردن یعنی غایت و کمالی را به جای کمال حقیقی جا زدن)
ماه رجب ماه دعا کردن و خواستن از خداست. ماهی است که انسان با انجام نمازهای مستحبی که وارد شده است رابطه ی خود را با خالق خویش قوی تر می کند. ماه بعد که شعبان است ماهی است که بنده رابطه اش با خداوند به حدی رسیده که سرشار سوز و گداز است. دعای کمیل برای این ماه وارد شده است. دعایی که در آن می توان نهایت عشق بنده به خدایش را مشاهده کرد؛ بنده از تقصیر های خود می گوید و از بزرگواری ها و خوبی های مولایش احساس شرمندگی می کند. بر تصور کوچک ترین بدی از جانب خدایش فریاد هیهات سرمی دهد و از اینکه بین او و خدایش فاصله بیفتد ناله ها می کند به گونه ای که از عذاب او آنقدر رنج نمی برد که از فراق او رنج می برد.
بنا بر روایت «كمیل» یار وفادار امیرالمومنین (علیه السّلام)، در جلسه ای یكی از یاران حضرت از ایشان درباره این آیه شریفه سوره دخان «فیها یفرق كل أمر حكیم» سوال كرد، ایشان نیز در تفسیر شب قدر كه امور آدمیان در آن مقدر می شود به بیان اهمیت شب نیمه شعبان پرداختند و به خصوص بر خواندن دعای حضرت خضر (علیه السّلام) در این شب (شب نیمه شعبان) تاكید كردند. (2)
پس از اتمام جلسه و آنگاه كه كمیل به منزل خود بازگشت، باز به نزد حضرت مراجعه كرد تا دعای خضر را از ایشان فرا گیرد.حضرت نیز نخست او را امر به نوشتن كردند و آنگاه دعای معروف كمیل را برای او خواندند، و سرانجام او را به خواندن این دعا در شب نیمه شعبان سفارش فرمودند.
در این ماه مناجات شعبانیه وارد شده است که پر است از فرازهای عالی و بی نظیر؛ بهترین تعابیری را که یک بنده می تواند به خدای خویش بگوید در این دعا به چشم می خورد.
منبع: تبیان
