بزرگ منشی امام موسی(ع) او را باب الحوائج کرد
به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، امام موسی‌کاظم (ع) در سال ۱۲۸ هجری قمری در ابواء (منطقه‌ای در میان مکه و مدینه) به دنیا آمد، ایشان هفتمین ستاره درخشان مسیر ولایت بود و پس از شهادت پدر بزرگوارش، امام صادق (ع) در سن 20 سالگى به امامت رسید و 35 سال رهبرى و ولایت شیعیان را برعهده داشت.
20 ذی‌الحجه مصادف با سالروز ولادت امام موسی‌کاظم(ع) است و این روزها شیعه در تکاپوی برپایی میلاد امامی بزرگ، بی‌قرار است.
امام موسی‌بن‌جعفر (ع) معروف به امام موسی‌کاظم (ع) و ملقب به کاظم و باب الحوائج است، ایشان به دلیل صبری آسمانی و فروخوردن خشم، به کاظم لقب گرفت، لقبی که به بهانه بزرگ‌منشی و بخشندگی امام به او نسبت داده‌شد.
وصف مهربانی‌های امام، حتی دشمن را به زانو در می‌آورد و آبی بر آتش ریختن بود، ایشان حتی نسبت به بدخواهی دشمنان‌شان، گذشتی بیکران داشتند و همواره دشمنان‌شان را نیز شرمنده روح بزرگ خود می‌کردند.
امام کاظم (ع) از همان کودکی، هوش سرشار داشت و با علمی فراوان، پاسخ سوالات مردم را می‌داد، علمی که بارها از سوی عالمان آن زمان ستوده شده‌بود و همگان را به حیرت وا می‌داشت.
بندگی امام نیز مانند تمام ستارگان درخشان امامت با خلوصی ناب در برابر معبود، متجلی می‌شد و عبادتی توصیف‌ناپذیر را به پا می‌کرد، تا جایی که به ایشان لقب عبدالصالح دادند.
هنگام خواندن قرآن، صدای زیبای بندگیش، شب‌های تاریک ظلمانی را به روشنایی چشم‌نوازی بدل می‌کرد و آواز خوشی را در سراسر گیتی می‌گستراند.
امامی که از بخشنده‌ترین مردم زمان خود بود و مانند جد بزرگوارش علی‌بن ابی‌طالب (ع) در تاریکی شب و به دور از چشم نااهلان برای فقرا آذوقه می‌برد، امامی که باب‌الحوائج می‌خوانندش و مردم شکسته‌دل، دردهای‌شان را به در خانه او می‌برند، امامی که توکل بر خداوند را برترین قدرت انسانی می‌داند و همگان را به آن توصیه می‌کند.
در آن زمان، تمام مردم، امام را به سخاوتی مثال‌نزدنی و تواضعی بی‌نهایت می‌شناختند، مکارم اخلاقی نیز به طور کامل در امام هویدا بود و هم‌چون دُری در وجودش می‌درخشید.
امام کاظم (ع) در طول زندگانیش بارها به زندان برده‌شد و رنج شکنجه و سختی تنهایی سیاهچال‌های بیگانگان را برای حفظ اسلام و رضای پرودگار تحمل می‌کرد.
امامی که خوبی‌هایش، رشک بدخواهان را سرازیر کرده‌بود و نقشه شومی شد بر شهادت این ستاره نورانی، امام کاظم (ع) در 25 رجب سال 183 هجری قمری در بغداد به شهادت رسید و مزار نورانیش در کاظمین قرار دارد.
این روزها شیعیان نیز در سراسر این سرزمین پهناور به برپایی جشنی باشکوه پرداختند تا دل‌های‌شان را به بهانه ولادت بنده‌ای آسمانی با نور ایمان، آذین ببندند، تا در این روز، زنگارهای کهنه قلب‌های‌شان با شفاعت امامی که باب‌الحوائج می‌نامندش، زدوده شود.
تا در هوای زیبای بندگی، نفس بکشند و صبر و استواری امام را بر دل‌های بی‌قرارشان، حک کنند.
