چربی قهوه ای تا هورمون های تحریک کننده اشتها

به گزارش خبرگزاری بسیج، یک مطالعه جدید برروی حیوانات آزمایشگاهی جونده، نشان داده است که بدن آنها دارای یک مقیاس اندازه گیری داخلی می باشد که می تواند میزان افزایش وزن را حس نموده و می تواند در پاسخ، توده چربی را تنظیم نماید.

محققان اذعان می نمایند که تعمیم این یافته ها در بدن انسان، می تواند راه را برای درمان های جدید چاقی هموار نماید.

جان الوی جانسون (John-Olov Jansson)، استاد مرکز تحقیقات آرتروز و اعصاب استخوانی دانشگاه گوتنبرگ (Gothenburg) در سوئد، اذعان نمود که : بطورکلی وزن بدن به قسمت های پایین بدن نیرو وارد می نماید. اگر وزن بدن تمایل به افزایش داشته باشد، یک سیگنال به مغز ارسال می گردد تا میزان مصرف غذا را کاهش دهد و وزن بدن را ثابت نگه دارد.

بارگذاری موش های آزمایشگاهی

در مطالعه جدید، جانسون و همکارانش، کپسول هایی را، در دو نوع سنگین و سبک به داخل شکم موش ها و موش های چاق تزریق نمودند، که کپسول های سنگین، وزنی معادل با 15 درصد وزن کل بدن حیوان را داشتند.

پس از گذشت دو هفته، هر دو گروه دارای وزن یکسانی بودند و بعد از کالبدشکافی های مکرر مشخص گردید که موش های بارگذاری شده سنگین وزن، در حدود 80 درصد مقدار چربی خود را از دست داده بودند و دارای چربی کمتری نسبت به همتایان خود بودند.

تیم تحقیق، بمنظور بررسی این موضوع، آزمایشاتی را با نام آزمون باطری برروی جوندگان مورد آزمایش انجام داد و تأیید کرد که حیوانات دارای وزن پایین، چربی قهوه ای زیادی نداشته و انرژی زیادی مصرف نکرده اند.

محققین اذعان نمودن که، حذف بارگذاری، وزن بیولوژیکی بدن و توده های چربی را افزایش می دهد اما ارتباطی با توده عضلانی اسکلتی بدن ندارد و نشان دهنده این موضوع می باشد که حسگر وزنی بدن تابعی از هر دو رویکرد می باشد. محققان با استفاده از آزمایش های دیگر تلاش کردند تا منبع این حسگر وزن داخلی را کشف کنند.

گروه تحقیقاتی، پس از انجام آزمایشات گوناگون برروی عوامل گوناگون، اعم از چربی های قهوه ای تا هورمون های تحریک کننده اشتها، متوجه گردید که استئوسیت ها (osteocytes) یا سلول های خاص که در استخوان های بدن موجود می باشند، کلیدی برای استفاده از این حسگرهای داخلی می باشند، هرچند که نحوه عملکرد این سلول ها برروی حسگرهای داخلی هنوز مشخص نمی باشد.

نشستن و افزایش وزن

یافته های جدید در مطالعات بزرگ جهان نشان می دهد که، افرادی که مدت زمان زیادی را صرف نشستن می کنند، در معرض خطر افزایش وزن، بیماری های قلبی، دیابت و مرگ زودرس می باشند و اعتقاد براین است که حسگر های وزنی داخلی بدن انسان در هنگام نشستن و عدم فعالیت، عملکرد دقیق و مشخصی از خود نشان نخواهند داد، در نتیجه، شما بیشتر خواهید خورد و بیشتر دچار اضافه وزن خواهید شد.