در کـار جهـادی آتش به اخـتیار بود

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بسیج سازندگی، همسر حجت الاسلام صادقی گفت: 18 سال از من پرستاری کرد صـدای گرفتـه ای دارد، امـا تا نام همسـرش را به زبـان می آوریـم مشـتاق گفتن زندگی مشـترک 23 ساله شـان می شـود. ایشان می گوید: 19 سـاله بوده که به همسـری ایـن شـهید جهادگـر درآمـده ام؛ ایشـان از جبهه برگشـته بودند و در مدرسه علمیه تحصیل می کردنـد. حقـوق طلبگـی ناچیزی داشـتند. در منزل پدریشـان مسـتقر شـدیم. از همان سال ها با روحیات جهادی ایشـان آشـنا و همراه شـدم. از خانـم صادقـی می پرسـیم زندگـی مشـترک شـان با یـک حقوق ناچیز طلبگی چطور سـپری می شـد.

به خنـده می افتـد و از برکت های همین حقوق چنـد صد تومانـی می گوید: راسـتش را بخواهیـد بـا همان حقـوق به دیگـران هم کمک می کردیـم. برکـت عجیبـی در مـال ایشـان بود. هیچ وسـیله تجملاتـی در خانه نداشـتیم. هر چه بود وسـیله سـاده ای بوده که داشـتن آن ضرورت داشـت. هیچ وقت هم ایشان صاحب وسیله نقلیه نشـد. یک دوچرخه دسـت دوم داشـت. بیشـتر شـب ها بیـرون می رفتیـم بـرای این کـه من هم بتوانم پشـت سر ایشان سـوار دوچرخه بنشینم و خیلی جلب توجه نکنم.

حجت الاسلام صادقی چند سـاعتی را به حوزه می رفت و الباقی روزش بـا دوندگی برای حل مشـکلات دیگران سـپری می شـد: افـرادی بـه ایشـان مراجعـه می کردند کـه اصلا شـناختی از آنها نداشـتیم. ذکر دسـت بـه خیری ایشـان بـه دیگران رسـیده بـود. گاهی مـن را هـم در ایـن کارها دخیـل می کردند. مثال اگر کار زن و شـوهری به اختلاف زیاد می رسـید می رفتیم و واسـطه می شدیم و آشـتی می کردند. اگر کسـی لنـگ جهیزیه یـا کمک هـای درمانی بـود بـا آدم هایـی کـه دستشـان به دهان شـان می رسـید صحبـت می کـرد. کلام بسـیار نافذی داشـت و کمک هـا بـه سـرعت جور میشـد.

همسـر شـهید صادقـی از تیمـار داری طـول و دراز همسـرش می گوید: در همان سـال های جوانی به یک بیمـاری دچار شـدم که زمین گیرم کـرد. کارمند نیروی انتظامی بـودم و به همین دلیل زودتـر از موعد خودم را بازنشسـته کردم. در تمام طول 18 سـالی که این بیماری بـا مـن بود ایشـان از مـن نگهـداری کـرد و کارهای خانـه نیـز بـه عهـده او بـود. گلایـه ای نمی کـرد. همچنـان در سـطوح دروس حـوزوی پیشـرفت می کـرد و در امـور خانـه هـم کمـک حال مـن بود. صاحـب یک دختر شـدیم و در نگهـداری از فرزندم هـم به مـن پیشـی گرفت.

خانـم صادقـی می گوید بـه خاطـر ندارد کـه همسـرش از چه زمانـی جذب کار در اردوهـای جهادی شـد: هر کاری از دسـتش بـر می آمد برای کمـک به دیگـران انجام مـی داد. در ایـن راه با تعداد دیگری از افراد جهادی آشـنا شـد و همـراه آنهـا و به صـورت کاملا خود جـوش مناطق محرومـی را شناسـایی می کردنـد. در آنجـا حضـور داشتند تا مشـکلات را به گوش مسئولان برسانند. در ایـن زمینـه هم موفق بودنـد و باعث آبرسـانی و برق رسـانی به تعدادی از روسـتاهای اطراف منطقه بشاگرد شـدند. تـا جایی که به خاطر دارم همسـرم همیشـه در حال کمک رسـانی به نیازمنـدان بود و روحیه خوبی هم در این زمینه داشـت. اما وقتی که از بشـاگرد برگشـت آدم دیگری شـد. پای سـفره اصرار می کردیم که غذا بخورد. کمی غـذا می خورد و دسـت می کشـید. فکـر می کردم ممکن اسـت کـه از غـذا و طعـم آن راضی نبوده اسـت. چنـد بـار دیگر که ایـن رویـه تکرار شـد از او پرسـیدم کـه چـرا این قـدر کم غذا شـده اسـت. جـواب داد با دیـدن آن کـودکان ژولیده و بی سـامان و گرسـنه ای که در روسـتاها و در کپرهای بشـاگرد دیده دیگر نمی تواند بنشـیند و سـیر غذا بخـورد. بعـد از آن چند بـار دیگر بـرای کمک رسـانی به بشـاگردی ها رفت و سـر آخر در مسـیر جاده ای که شـیب زیادی داشت تصادف کرد و در راه خدمت به همان محرومان به شـهادت رسـید.

حجـت الاسلام صادقـی با گـروه های خودجوشـی که تشـکیل مـی داد راه را بـرای حضور جهادگران در منطقه بشـاگرد هموار کرد. گلایه های همسـر ایشـان رنگ و بوی دلخوری برخی از والدین شـهدای جهادی را به همراه دارد: همسـرم جزء نخسـتین جهادگرانی بودند که در این مناطـق حضـور پیدا کردند. یادم هسـت که آن زمان هنوز کسـی حتی نامـی از این مناطق هم به گوشـش نخـورده بود. می رفـت و با کارخانه دار هـا و افرادی که متمـول بودند صحبت می کرد. اقلام غذایی برای آن کپرنشـین ها می فرسـتاد و در سـفر آخر نیز به دنبال دیدار با وزیر نیرو بود تا کار بـرق رسـانی بـه این مناطق را کلید بزند اما بـا این حال وقتی در همان جـاده و حین خدمت به این محرومان به شـهادت رسـید هیچ مسـئولی به سـراغ ما نیامد. به ما گفتند که این دسـته از جهادگران شـهید به حساب نمی آیند. الان سال هاست آتشنشـانان عزیزی که در حین ماموریت جان شـان را از دسـت می دهند را به عنوان شـهید می شناسـیم. همین طور بعد از شـیوع بیماری کرونا پرسـتاران و پزشـکانی که در راه سلامت هموطنان جانشـان را از دست دادند نیز به عنوان شـهید معرفی شـدند. چرا به جهادگران مظلوم و گمنامـی که به طور داوطلبانـه در راه خدمت به محرومان جانشـان از دسـت رفته اسـت شهید نگوییم؟ متاسـفانه در این زمینه اجحاف صورت گرفته اسـت و میدانم دل خانواده های جهادگران شـهید از مظلومیت فرزندان شـان خون اسـت.

دوسـت جهادگر حجت الاسلام صادقی می گویـد خاطره های زیـادی از دو سـال کار جهادی در کنـار او داشـته اسـت و نخسـتین ویژگـی بـارز او را توجه به مال حلال می داند: من سـال 1392 با ایشـان آشـنا شـدم و متاسفانه با شهادتش در سـال 1394 دسـت ما از رفاقت و همکاری با او کوتاه ماند. از دار دنیا مالی نداشـت. منزل سـاده ای در حاشـیه شـهر اصفهان داشـتند که آن هـم متعلـق بـه خانواده پـدری اش بـود. بـا حقـوق طلبگـی روزگار می گذارند و بـه اصطلاح از ایـن روحانی هـای پاکت بگیـر نبـود. به هیـچ عنـوان راضی نمیشـد از راه دین کسـب مال کنـد. خیلـی وقت هـا با پول کمی که در بسـاط داشـت خـودش را به روسـتایی ها می رسـاند و بـا جـان و دل بـرای شـان کار میکرد. یک ماشـینی در اختیار مـا قـرار داده بودند که بـا آن از مسـیر هـای صعب العبـور راحت تـر رفت و آمد کنیم. یادم هسـت ایشـان به دلیل حساسـیت بالایـی که داشـتند و می گفتنند ممکن اسـت بـرای خرید و انجام کار شـخصی از ایـن خودرو اسـتفاده شـود تمام هزینه بنزین مصرفی را خودشـان پرداخت می کردند. یعنی آن شـبی هم که به شـهادت رسـیدند چـون قرار بـود بروند و وزیـر نیـرو را ملاقات کنند که برای سرکشـی به نزدیکـی بشـاگرد آمده بودند خـودش هزینه داد و ما بنزین زدیم.

حسـن مـرادی می گوید رفیق جهادگـرش بـرای کمک به محرومـان به هـر دری مـی زد و گاهی جواب هـای دلگیر کنندهای می شـنید: بارها برای گرفتن کمک به کارخانه دار ها سـر میزدیم. برای آن ها وضعیت نابسـامان روسـتایی هـا و شـدت فقر را توصیـف می کرد. برخـی از آن ها کمک مـان می کردنـد و عده ای دیگـر می گفتند شـما چـرا دنبال ایـن کارها افتاده ایـد و دولـت بودجه اعتبار می گیـرد و وظیفه دارد در ایـن روسـتاها محرومیت زدایی کند. شـنیدن این جوابهـا تمام انـرژی او را می گرفت. دوبـاره راهـی این روسـتاها می شـد و در کنـار آن مردم محروم سـعی می کرد راه دیگـری برای کمکرسـانی و محرومیت زدایی پیدا کند. ایشـان شـخصیت وارسـته ای داشـت. دنیا و مال آن برایش پشـیزی نمی ارزید و لایق پیوسـتن به شـهدایی بود که یک عمر مریدی آن ها را می کرد.