در هیاهوی کوچه ها و خیابان های شهر؛ استان مقدس امام زاده ابوالحسن (ع) شهرری مکانی امن برای کودکانی است که شوق فراگیری دارند. یک جمعه دیگر فرا رسید و کودکان کار که بیشتر آنان از اتباع و پاکستانی ها هستند در حیاط پشتی امام زاده ابوالحسن (ع) به صورت چهار یا پنج نفره دور یک میز گرد هم آمده اند و بصورت تمام قد ذهن و گوششان را متمرکز دختران جوانی کرده اند که با تمام وجود از راههای دور و نزدیک گرد هم آمده اند تا خود را نذر یادگیری کودکان معصومی کنند که از چشمانشان معصومیت و پاکی موج می زند.
این کودکان که بصورت مداوم در طول هفته درگیر کارهای کشاورزی و ... هستند تمام دلخوشی شان برگزاری همین کلاس ها توسط دانشجویان و خیرانی است که حیاط امام زاده را برایشان همانند کلاس درس کرده اند و بدون هیچ منتی خودشان را وقف کودکانی که کرده اند که دستانشان همچون مردان پینه بسته است و به غیر از روزهای جمعه تمام ذهنشان کار و گذران زندگی در بحبوحه گرانی ها است.
وقتی با کودکان پای صحبت باز میکنی به دنبال رویاهایشان باید همپای آنان شوی کودکانی که آرزوهایی دارند که با شنیدن هر یک از آنها دل آدمی را به درد و رنج می آورد و این تمام ماجرا نیست نکته قابل تامل این است که بتوان در برابر درد و رنجهای کودکان کاری انجام داد و التیام بخش دردهای آنان بود کاری که جوانان اهل دل انرا با تمام وجود انجام می دهند و بدور از هرگونه پرستیژ و کلاس کاری خودشان را شبیه کودکان معصوم کرده اند.
با یکی از معلمان که هر جمعه از غرب تهران به اینجا میاید همصحبت میشوم و چرایی حضورش در این مکان را جویا می شوم با لبخندی که رضایت در صورتش موج می زند می گوید” تمام سعی و تلاشم برای یادگیری این کودکان هست و همه آنان را همانند هموطنان خود دوست دارم و به نظر من چنین حرکات و اقدامات در نقاط دیگر تهران و ایران رواج پیدا کند که کمک به این کودکان دردکشیده فقط مختص به یک روز و یک مکان نباشد و همگی با هم دغدغه آنان را دغدغه خود بدانیم و آنان را فراموش نکنیم.
او ادامه می‌دهد:هر کدام از حاشیه نشینان های پاکستانی سبک زندگی و فرهنگ خود را دارند و در این میان متاسفانه فقر هم چاشنی این فقر فرهنگی شده است و حضور من و دیگر دوستان و بانیان اصلی هم جنبه انسانی دارد و هم فرهنگی و باید بگویم میدانم تغییر فرهنگ آنان به راحتی نیست اما از الان می‌توان سرمایه گذاری اصلی در فرهنگسازی کودکان و نوجوانان را شروع کرد تا در آینده با مشکلات جدی روبرو نشویم.
باید گفت به قول یکی از کارشناسان فرهنگی حضور پاکستانی‌ها در همه سال های گذشته با حاشیه های سیاسی و اجتماعی بسیاری در ایران همراه بوده و باید بگذریم از اینکه نداشتن برنامه مناسب دولت در کنترل مرزها هم آب به آسیاب این مشکلات ریخته است. اما با همه این احوالات و حاشیه ها و فارغ از هر مذهب و آیینی که دارند، مردم خیرخواه و نیکوکار هوای نداشته هایشان را دارند و امامزاده ابوالحسن هم شده پناه امن شان، آنقدر که عجیب دلبسته این امامزاده واجب التعظیم شده اند.
در پایان این سوال مطرح میشود که وقت آن نیست که مسئولان در کنار خیرین قرار بگیرند و قدری تلاش خود را جهت ساماندهی و بهبود بخشیدن به وضعیت آنها بیشتر کنند؟
گزارش: مهدی محمدی
