خبرگزاری بسیج، گروه جامعه، حسین خان بابازاده: به این عبارات دقت کنید: «پیکر پاک ۳ شهید مدافع امنیت در کرمان تشییع شد»، «شهادت مامور ناجا در لنجان اصفهان»، «گروهبان یکم نورایین به دلیل شدت جراحات وارده در زاهدان به شهادت رسید» و «سرهنگ دوم هادی کنعانی در درگیری با اشرار به درجه رفیع شهادت نائل آمد».
اینها گوشه‌ای از اخباری هستند که صرفا از هفته گذشته تا امروز از شهادت پرسنل نیروی انتظامی منتشر شده است. اما ظاهرا و البته متاسفانه شهادت ماموران ناجا در درگیری با اشرار، قاچاقچیان، اراذل و اوباش، سارقین و.... به یک امر عادی تبدیل شده و آن چنان که باید به آن پرداخته نمی شود. یک اعلام خبری، تشییع ساده و خاکسپاری؛ این همه چیزی است که درباره این شهدا انجام می شود و حتی رسانه های رسمی و برجسته کشور آن طور که باید به آن نمی پردازند.
هرچند خون شهید ضامن امنیت ایران عزیز خواهد بود و تاکنون هم چنین بوده است اما خون پاک این شهدا که در حریم مرزها و یا در داخل کشور به زمین ریخته می شود می تواند دستاوردهای فوق العاده دیگری هم داشته باشد.
یک: همان طور که خون شهدای مدافع حرم و برجسته شدن آن جهاد بزرگ باعث شد تردید برخی از مردم رفع شود و در مقابل شبهه اندازی‌های شبکه های خارجی به واقعیات اشراف پیدا کنند، خون بر زمین ریخته شده مدافعان امنیت در داخل همین جاده‌ها، خیابان‌ها و کوچه‌ها می‌تواند حساسیت مردم را نسبت به امنیت داخلی چند برابر کند و در مقابل عوامل ناامنی بسیار حساس تر کند.
دو: اینکه جامعه بیشتر متوجه شود که خون این جان برکفان در مقابل قاچاقچیان مواد مخدر، مشروبات الکلی، سلاح، کالای خارجی و... بر زمین ریخته می شود شاید تلنگر مناسبی برای آن دسته از افرادی باشد که به این موارد بی توجه هستند و یا حتی مبتلا به این موضوعات هستند، باشد.
سه: اینکه جامعه متوجه باشد امنیت داخل کشور در نتیجه درگیری همین شهدا و همکاران‌شان با اراذل خشن و سارقان مسلح در همین خیابان‌هایی است که به راحتی در آن به گردش و تفریح می‌پردازند، اهمیت حس امنیت که گاها برایشان کمرنگ می‌شود را دوچندان می‌کند.
همه این موارد در حالی است که اگر همین امروز خبرنگاری به میان مردم برود و از اسامی شهدای ناجا سوالی بپرسد به سختی شاید بتوانند حتی نام یک شهید را هم بر زبان بیاورند. این در حالی است که برخی از مردم حداقل نام چند شهید مدافع حرم یا دفاع مقدس را به یاد دارند؛ هرچند که بیشتر آن شهدا هم در اندازه خود مهجور و ناشناس مانده‌اند.
به عبارت بهتر و صریح‌تر؛ هدف نگارنده از این نوشته آن است که بگوید اهمیت خون شهدای ناجا آن طور که باید و شاید برای عموم جامعه ترسیم نشده است و حتی مردم نام یک شهید ناجا را هم به یاد ندارند حال آنکه بخش مهمی از این امنیت مرهون ایثار شهدای امنیت است که در داخل همین خاک به شهادت می‌رسند. فی الواقع بخش مهمی از جامعه با شهدایی که در نزدیکی آنها و به خاطر مردم به زمین افتاده‌اند ناخواسته بی توجه یا کم توجه هستند.
یقیناً مقصود، شناخت تک تک شهدای ناجا نیست اما گلایه آنجاست که ترسیم جهاد مدافعان حرم با آن همه سختی ناشی از شبهه اندازی برخی سیاسیون داخلی و ضدانقلاب خارجی تا حد زیادی برای افکار عمومی تببین شد اما تبیین همین موضوع همه‌فهم، ناقص یا ناکام مانده است.
هرچند برای شهدای ناجا یادواره‌هایی برگزار شده و یا فیلم‌هایی به مناسبت هفته نیروی انتظامی ساخته شده اما نه تنها کافی نبوده بلکه نتوانسته آن نقش محوری را ایفا کند. اولویت اصلاح این نقیصه با خود نیروی انتظامی و معاونت اجتماعی این نیرو است اما سایر دستگاه‌های فرهنگی به ویژه رسانه ملی، شهرداری‌ها، سازمان تبلیغات و حتی احساس مسئولیت چهره های فرهنگی نیز در این زمینه می‌تواند به طور جدی موثر باشد.
