"وتوبهانه الهام این غزلهائی"

ندیدمت، که بگویم:چقدر زیبائی

نیامدی که  ببینم ، شبیه زهرائی

برای دیدنِ رویت،زخواب برخیزم

نوید آمدنت ، کی دهد، دل آرائی

دلم هوایِ تو دارد ، بیا که دلتنگم

توخویش آگهی ازراه ورسمِ شیدائی

نظر بلند تر از تو ، نمی شود پیدا

بگویمت:تو همیشه ، عزیزِ دلهائی

غَزَل برایِ سرودن،بهانه می خواهد

و تو بهانه ی الهامِ این غزل ها ئی

ندیده، عاشقِ چشمِ خمارِتو شده ام

دلم شکست،بگو:پس چرانمی آئی؟

تو از قبیله ی نیکا نِ ر و زگارانی

تو از قبیله ی عشقی،امیرِ تقوائی

دلم خوش است،توهستی،به زیرِبیرقِ تو

کشیده ام نفس و،زنده ام اهورائی

بیا  قسم دهمت ، جانِ مادرت زهرا

بیا بیا ، که ببینم ،  چقد ر ز یبا ئی

"فرائی"ازنفس افتاده،ازملالِ فراق

نمانده است دگر، ذرّه ای شکیبائی

سروده  " عبدالمجید فرائی "