چرا صدر مانع تشکیل دولت جدید عراق می شود؟
به گزارش خبرگزاری بسیج، مدت ها است که فضای سیاسی عراق درگیر تنش های زیادی است که ناشی از عدم اجماع نظر میان شخصیت ها، گروه ها و جریانات مختلف سیاسی آن کشور اعم از کُرد، سنی و شیعه بر سر انتخاب نخست وزیر آتی است.
پس از انتخابات پارلمانی و اعلام نتایج تا به امروز بارها جلسات مختلفی میان گروه های سیاسی مختلف در عراق شکل گرفت ولی بی نتیجه مانده و هیچ یک نتوانستند حرف آخر را بزنند و به سمت تشکیل دولت جدید گام جدی بردارند که این می تواند به ضرر دولت و مردم عراق باشد.
هر چه زمان بگذرد و این امر محقق نشود، در واقع کسی مسئول و پاسخگوی وضعیت فعلی عراق نخواهد بود، آن هم با این حجم و گستردگی مشکلاتی که در کشور وجود دارد، از فساد اداری، مالی و سیاسی میان مسئولین دستگاه های مختلف گرفته، تا قطعی های مکرر آب و برق و ده ها و صدها مشکل معیشتی دیگری که مردم آن کشور روزانه با آن مواجه هستند.
در هفته های اخیر ما شاهد وضعیت نامناسب و بدتری هم بودیم به این نحو که فایل های صوتی مشکوکی که منتسب به نوری المالکی (رهبر ائتلاف دولت قانون) شد به طرز مشکوکی به بیرون درز پیدا کرد، تنش های لفظی میان مقتدی صدر و نوری مالکی افزایش پیدا کرد و هر یک در تلاش برای تضعیف دیگری اقداماتی را انجام داد.
در این میان اما هستند کسانی که گویا از تداوم وضعیت فعلی سودمند هستند و حتما باید شرایط به نحوی که آنها مد نظر دارند پیش برود و الا مصداق همان مثلی خواهند بود که می گوید «دیگی که برای من نجوشد ...»
در همین راستا، هوادارن صدر در دو مرحله کشور را به سمت ناامنی و بی ثباتی بردند، یکی در نماز جمعه چند هفته پیش که به نحوی به اردوکشی خیابانی و زورآزمایی حامیان صدر شبیه بود تا نماز جمعه و دیگری هم که ورود عده ای از حامیان مقتدی صدر به پارلمان عراق در منطقه خضرا بغداد که گویا بدون توجه به تبعات آتی آن، این اقدامات را انجام میدهند!
پیش تر از آن هم مقتدی صدر از نمایندگان جریان صدر در پارلمان این کشور خواسته بود تا دسته جمعی از مجلس استعفا دهند تا به نوعی خود را از روند تحولات سیاسی فعلی بری جلوه دهد و کناری بکشد.
اما مجموعه «تحرکات صدر» از پیش از برگزاری انتخابات پارلمانی عراق تا به امروز نشان از این دارد که گویا صدر قصد دارد خود را شخص اول و شاید قدرت در سایه ای مطرح کند که هیچ امری در عراق اتفاق نمی افتاد مگر با خواست و صلاحدید وی.
حال سوال اینجاست که چرا مقتدی صدر در این مقطع حساس که بیش از هر زمانی عراق نیازمند اتحاد و انسجام درونی میان شخصیت ها و گروه های سیاسی خود است، مانع از تشکیل دولت جدید و معرفی فرد مورد نظر چهارچوب هماهنگی برای نخست وزیری (محمد شیاع سودانی) می شود؟
آیا نه این است که امروز عقلا، سیاسیون و شخصیت های تاثیرگذار داخلی عراق باید از همه توان و ظرفیتی که طی سالیان متمادی بدست آوردند در راستای تامین حداکثری منافع و امنیت ملی عراق استفاده کنند؟
قطعا و حتما امروز مهمترین وظیفه هر یک از شخصیت ها و گروه های سیاسی عراقی تعیین تکلیف دولت جدید آن کشور و البته حمایت از شخص نخست وزیر و تیم دولت است تا بتواند با قدرت به سراغ حل و فصل مشکلات متعدد داخلی و خارجی در حوزه های مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، امنیتی و ... برود.
اگر برخی از این بازیگران تاثیرگذار داخلی بجای آنکه توان خود را مصروف ایجاد و گسترش اتحاد و یکپارچگی میان جریانات مختلف کنند، به زور آزمایی های خیابانی و برپایی تجمعات اعتراضی از سوی هوادارن خود بپردزند این وضعیت به نفع چه کسانی خواهد بود؟
اگر مقتدی صدر به واقع نگران و دغدغه مند عراق و آینده مردم این کشور است باید این نکته را بیشتر از گذشته مد نظر داشته باشد که هر گونه موضع گیری، رفتار و اقدام وی که بویی از ایجاد تفرقه و اختلاف میان گروه های شیعه عراق بدهد و مانع از تشکیل دولت جدید شود، مذموم است و امری است مغایر با تامین منافع ملی عراق.
اینکه صدر بخواهد مخالفت خودش را با انتخاب گزینه مطرح شده برای نخست وزیر از سوی «چهارچوب هماهنگی شیعه» نشان دهد، حق طبیعی او به عنوان یک کنشگر سیاسی است، اما حتما راه های بهتری هم از سرازیر کردن هوادارنش به کف خیابان ها یا به صحن پارلمان و منطقه خضرا و ایجاد مشکل و تنش آفرینی در شرایط فعلی کشور وجود دارد.
در خاتمه آنکه این امیدواری می رود که «مقتدی صدر» و دیگر سیاسیون عراقی با پیش گرفتن راه عقلانیت و منطق، منافع ملی عراق را قربانی منافع شخصی و حزبی خود نکرده و با در نظر گرفتن شرایط خطیری که امروز عراق در ابعاد داخلی، منطقه ای و بین المللی قرار دارد مواضع و رویکردی عقلانی اتخاذ کنند تا بیش از این کشور معطل تشکیل دولت جدید نشود و هزینه های بیشتری متحمل مردم و دولت عراق نگردد.
یادداشت: محمد مهدی ملکی/
