انفاق و بخشش بی سابقه یکی از صفات برجسته امام مجتبی(ع) بود
به گزارش خبرگزاری بسیج از کرج، الناز رحمت نژاد به مناسبت سالروز شهادت امام حسن مجتبی(ع) در یادداشتی برای این خبرگزاری آورده است:
ابومحمد حسن بن علی بن ابی طالب، امام دوم از ائمه اثنی عشر و چهارمین معصوم از چهارده معصوم(ع)، فرزند نخست علی بن ابی طالب(ع) و حضرت زهرا(س) است.
امام حسن(ع) یکی از پنج تن آل عبا از اهل بیت رسول گرامی(ص) بود که آیه تطهیر در شان ایشان نازل گردیده است.
بنا بر روایات زیادی امام حسن(ع) شبیه ترین مردم به رسول خدا(ص) بوده است.
امام حسن(ع) بسیار متواضع بودند. روزی گروهی از کودکان که نانی بیش نداشتند، حضدت را دعوت به مهمانی کردند، حضرت هم قبول فرمودند و بعد آن حضرت آنها را به میهمانی دعوت کردند و پذیرایی نمودند.
ایشان در برابر بد رفتاری های دیگران بسیار صبور بودند. روزی مردی از سرزمین شام، امام حسن(ع) را دید و به ایشان جسارت کرد و ناسزا گفت، امام ساکت ماندند؛ وقتی فهمیدند که او به خاطر فقر و نداری در تنگنا قرار گرفته فرمودند:" اگر گمشده ای، تو را راهنمایی کنم و اگر گرسنه ای، سیرت کنم و اگر محتاجی، به تو کمک کنم؟" آن مرد شرمنده شد و گفت:" خدا بهتر می داند چه کسی را امام قرار دهد."
امام حسن(ع) در طولِ زندگی پُر برکتش همواره در راهِ هدایت و ارشاد مردم گام بر می داشت و شیوه برخوردش با عموم مردم حتی دشمنان چنان جالب و زیبا بود که همه را به خود جذب می کرد.
یکی از صفات برجسته امام مجتبی(ع) انفاق و بخشش بی سابقه اوست. تاریخ نگاران نوشته اند: امام حسن(ع) دو بار تمامِ ثروتِ خود را در راهِ خدا خرج کرد و سه بار دارایی اش را به دو نصف کرده، نیمی را برایِ خود گذاشت و نصف دیگر را در راه خدا انفاق کرد.
امام حسن(ع) در زمان حیات پدر بزرگوار خود یعنی از جنگ صفین و قضیه حکمین، سستی و تزلزل رای بیشتر مردم کوفه را در جنگ با معاویه به خوبی درک کرده بود و می دانست که مردم کوفه از سخت گیری امام علی(ع) در تقسیم بیت المال و رفتار سخت او حتی با خانواده و خویشان خود در مورد اموال عمومی ناراحت، و با حسرت طالب معاویه هستند که در بذل بیت المال مرزی شرعی و قانونی نمی شناسد، اصحاب خود را غرق مال و نعمت می کند و بزرگانی را که در اطراف امام علی(ع) هستند با اموال گزاف می فریبد.
کسانی که صرفا اهل تقوی بودند و آرزویی بجز اجرای دقیق احکام الهی نداشتند در میان اصحاب حضرت امیر(ع) کم بودند و به تدریج کمتر می شدند. معاویه از سستی و تزلزل یاران امام علی(ع) جرات و جسارت بیشتری بدست آورد و اطراف بصره و کوفه را غارت کرد و هر چه امیرالمومنین(ع) اصحاب خود را به جهاد و مقابله با دشمن ترغیب فرمود چیزی جز سستی از ایشان ندید.
شهادت حضرت علی(ع) بدست یکی از خوارج ب دلسردی و نومیدی امام حسن مجتبی(ع) افزود و از اینکه بتواند در چنین محیط آلوده ای با سپاهیان منظم و مصمم معاویه بجنگد مایوس شد. در نتیجه امام تصمیم گرفت خلافت را تحت شرایطی به معاویه بازگذارد.
به هر حال امام حسن(ع) خلافت را به معاویه بازگذاشت و خود به مدینه مراجعت فرمود.
معاویه امام حسن(ع) را توسط جعده همسر ایشان که دختر اشعث بن قیس کندی بود مسموم ساخت. معاویه به او وعده داده بود که در صورت مسموم ساختن امام، او را به همسری یزید درآورد و صد هزار درهم برای او فرستاد. اما معاویه پس از مسموم شدن امام به شرط ازدواج او با یزید وفانکرد و گفت می ترسم با پسر من همان کاری را بکند که با پسر رسول خدا(ص) کرد.
جسد مطهر امام(ع) را می خواستند بنا به وصیتش در جوار رسول خدا(ص) دفن کنند ولی مروان بن حکم نگذاشت و می گویند عایشه نیز مخالفت کرد.
امام در ساعات واپسین عمر با اینکه ظن قوی داشت که به دست همسرش جعده مسموم شده است نگذاشت او را قصاص کنند و عذاب وجدان را که با خلف وعده معاویه توام می شد و تا آخر عمر سرافکنده اش می داشت برای جعده کافی دانست.
انتهای پیام/ ر
