به گزارش خبرگزاری بسیج از البرز، پریناز کیانی خبرنگار خبرگزاری بسیج، در یادداشتی آورده است:
من؟ اخبار؟ مصاحبه؟ خبرنگاری؟
سؤالی که روزهای نخست در سرم جولان می‌داد و هیچ پاسخی برایش پیدا نمی کردم این بود که من از کجا این حرفه را شروع کردم و چه شد که آن را ادامه دادم؟! من اصلا به خبر و مباحث پیرامون آن علاقه ای نداشتم، همه چیز از روزهای نیمه ی دومِ دی ماه شروع شد، از کلاس های مقدماتیِ خبرنگاری، از سخنان پر از تجربه و دلنشین استادمون و اما شروعِ فعالیت های من...
دیگر از آن زندگیِ سابق من که از اخبارهای اطرافم فاکتور می گرفتم خبری نبود. زندگی من به روزهایی با چاشنیِ دغدغه مندی درباره ی خبرهای اطرافم تبدیل شده بود، خبرهای خوب و بد، حوادث و شادی ها، مراسمات و مطالبه گری ها و...
می توانم بگویم خبرنگاری بهترین راه برای خدمت به مردم و تاثیرگذاری بر جامعه است چرا که خبرنگاران صدای رَسای مردمان جامعه هستند و از کنار هر حادثه، اتفاق و یا رویدادی نمیتوانند به راحتی بگذرند.
روزهای اولی که شروع به نوشتن کرده بودم، بعد از نوشتن چند خطی کلافه می شدم و همیشه با خودم می گفتم؛ بخاطر همین چیزا بود که از خبر بَدَم میومد؛ اما بعد از گفتن این جمله خیلی زود پشیمان می شدم و شروع به ویرایش متن مصاحبه یا خبر می کردم، با کلمات بازی می کردم آنقدر از سردبیرهای خبرگزاری پیگیری می کردم، آنقدر سوال می کردم تا متن خبر یا مصاحبه ام تنظیم می شد.
همیشه می ترسیدم که یوقت کم نیارم؟ یوقت برای نوشتن خبرایی که حالِ خوبی به مخاطب نمیده کم نیارم؟ میترسیدم از بیان کردن می ترسیدم از نوشتن، اما مدتها بعدش فهمیدم که اگر بخوام تو این راه باشم، باید از همه چی بنویسم، از خبرایِ خوبی که مخاطبم حس خوبی پیدا می کرد و از خبرایِ ناگواری که تنها یادگارش برای مخاطبم ناراحتی بود.
همیشه سعی کردم، دقیقا عینِ اتفاقی که به دنبالش بودم را بنویسم نه کمتر و نه بیشتر به قولی که نه سیخ بسوزد و نه جگر و مابقی را هم سردبیر می داند و بس!
ما خبرنگاران درون یا بیرون خبرگزاری و سایت ها هم همچنان خبرنگاریم، فرقی نمی‌کند دبیر باشیم یا سردبیر، عکاس باشیم یا گزارشگر و... به هر حال فرقی ندارد آنچه که قابل بیان کردن است این است که ما در ذات خود یک خبرنگار و یک مطالبه‌گر همیشه زنده داریم که پی در پی چرا و چگونه بر زبانش جاریست.
ما میدانیم باید چشم بینا و گوش شنوای مردم باشیم و این حداقل نقش اخلاقی و اجتماعی ماست و میدانیم در این مسیر خستگی مساوی از دست دادن مخاطب اصیل است.
می دانیم که از تک تک لحظات باید به نحو احسن استفاده کرد، می دانیم که یک آن غفلت کردن مساوی است با از دست دادن یک سوژه، یک خبر...
خیلی خوب میدانیم که خبرنگاری یعنی همیشه بودن، یعنی ۲۴ ساعت مشغول اخبار پیرامون بودن حرفه ای که ماندن در آن فقط و فقط عشق میخواهد.
اما به لطف تقویم هرسال خبرنگاران در روز ۱۷ مرداد تکریم می‌شوند، لبخندی که درسایه ی وجود خیلی از مشکلات میخواهد به ما بگوید که بله، ماهم مهم هستیم و می‌شود روزی تیتر اصلی رسانه ها شویم و در آخر بگویم که ما خبرنگاران باید، هر روز خوب ببینیم، هر روز خوب بشنویم، هر روز خوب بخوانیم، هر روز خوب بپرسیم، هر روز خوب بنویسیم و هر روز را خوب بسازیم که هر روز از آنِ ماست...
