میهن‌پرستی بانوی اول تکواندوی کشور
«فاطمه دَرَشتی» بانوی هوگوپوش تهرانی در سن ۱۹ سالگی پای بر سکوی سوم مسابقات جهانی تکواندوی ناشنوایان گذاشته و با حجاب اسلامی خود باعث افتخار ایرانیان شد. وی همچنین با کسب مقام نخست کشوری سال جاری در وزن منهای ۴۹کیلوگرم، خود را برای شرکت در مسابقات آسیایی قرقیزستان آماده می‌کند؛ این بار خبرنگار خبرگزاری بسیج به گفتگو با این قهرمان ملی پوش نشسته تا گوش شنوای صحبت‌های این بسیجی قهرمان باشد:
همراهی خانواده در گذران دوران ارتباط گیری
بنده در سال ۱۳۸۱ در خانواده ورزشی و رزمی کار در شهرستان بهارستان استان تهران به دنیا آمدم، در سن ۴ سالگی خانواده‌ام متوجه کم شنوایی بنده شدند همراهی گرم و امیدواری پدر و مادرم باعث گذران سختی دوران طفولیت در ارتباط گیری با اطرافیانم بود.
انس با ورزش رزمی با خانواده‌ای ورزشی
پدرم جعفر دشتی کشتی‌گیر و در مقطعی مربی تیم ملی کشتی ایران بود و خواهر بزرگترم زهرا خانم نیز ملی‌پوش رشته تکواندو، به قولی با ورزش رزمی از همان کودکی مانوس بودم اولویت برای فعالیت انتخاب رشته ورزشی داشتم رشته‌های تکواندو و کاراته طبق علاقه شخصی و بررسی رشته المپیکی تکواندو و راهنمایی‌های خانواده رشته تکواندو را به صورت حرفه‌ای انتخاب و دنبال کردم.
کارنامه ورزشی درخشان
در کارنامه ورزشی خود، نفر سومی مسابقات جهانی ۲۰۲۱(۱۴۰۰ه) بخش کیوروگی به میزبانی ایران اسلامی را دارم،چند سال پیش هم نفر دوم کشور و در ماه گذشته مقام نخست کشوری را برای اعزام مسابقات پیش رو کسب کرده و تحت مربیگری خواهرم در حال آماده سازی خود هستم.
عزم بانوی ناشنوا برای قهرمانی
بنده در حال حاضر حریف تمرینی نداشته و با خواهرم که در واقع مربی بنده هم هست تمرین می‌کنم برای تمرینات بیشتر هم هر روز از محل سکونتم بهارستان به میدان بهمن مراجعت کرده و دست از تمرینات سخت بر نخواهم داشت و عزم خود را برای کسب قهرمانی آسیا و حتی مدال المپیک پولادین کرده ام.
کسب افتخار برای ایران با حجاب اسلامی
در لحظه کسب افتخار بر فراز جایگاه با حجاب اسلامی به عنوان یک بانوی ورزشکار به ایرانی بودن خویش افتخار کردم. گرچه روحیه حساس یک ناشنوا با پشت سر گذاشتن چالش‌ها ی بسیار گاهی میزبان دلسردی می‌شود؛ اما در لحظه‌ی برافراشته شدن پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران چالش‌ها را فراموش کرده و به افتخار آفرینی‌های بعدی فکر می‌کند.
تا پای جان برای ایران
کشورم را همانند خانواده‌ام دوست دارم و نه تنها هیچگاه به مهاجرت فکر نکرده بلکه دوست دارم افتخارآفرینی و پیشرفتم در خاک وطنم و به نام ایران رقم بخورد.
صدای قدرشناسی بانوی ورزشکار کم‌شنوا
لازم می‌دانم تشکر کنم از همراهی پدر و مادرم، صبوری مربی ام زهرا درشتی، مسئولین فدراسیون ناشنوایان، رئیس تربیت بدنی بهارستان و در ادامه انتظار مساعدت از مسئولین مربوطه در حد دیده شدن ورزشکاران کم شنوا و ناشنوا را دارم مساعدتی از جنس دلگرمی برای قشر حساس آسیب پذیر اما غیور نسبت به وطن که اگر حمایت شوند قله‌های افتخار را درنوردیده و در سکوی اول آسیا و جهان می‌ایستند. با برگزاری اردوی به هنگام کمک بزرگی بر حفظ استایل و قدرت بدنی ورزشکاران معلول خواهد شد.
اگر همه چیز خوب پیش رود، افتخار آفرینی و فعالیت ورزشی‌ام را تا حدود ۳۴،۳۵ سالگی ام تخمین می‌زنم.
انتهای پیام/ ل.عابدینی
