به گزارش خبرگزاری بسیج، جمعی از شاعران ایرانی همزمان با پنجمین روز از سی و دومین نمایشگاه بین‌المللی کتاب دهلی نو ضمن حضور در کرسی زبان فارسی دانشگاه دهلی با استادان زبان فارسی این دانشگاه و دانشجویان علاقه‌مند به زبان فارسی دیدار کردند.
علیم اشرف استاد دانشگاه دهلی در ابتدای این جلسه گفت: ما ادبیات معاصر ایران و شاعران معاصر را تا حدودی می‌شناسیم. ما از همه مجموعه‌های شعر امروز ایران مطلع نیستیم و امروز می‌تواند باب آشنایی ما برای آینده باشد.
وی افزود: دانشگاه دهلی سال ۱۹۲۲ میلادی تأسیس شد و از همان زمان بخش زبان فارسی نیز در آن راه اندازی شد. ما جشن ۱۰۰ سالگی دانشگاه را یک هفته پیش برگزار کردیم. در این دانشکده دانشجویان بیشتر کارهای تحقیقاتی در پایان نامه‌های دکتری را بر اساس نسخه‌های خطی انجام می‌دهند. به عبارتی نسخه‌ها را تصحیح می‌کنند و تعلیقات و حواشی را انجام می‌دهند چرا که نسخه‌های خطی پیش از اینکه پودر شده و از بین بروند باید در هند تصحیح شوند. ما از ادبیات معاصر فارسی بی خبر نیستیم و برخی از دانشجویان ما درباره این موضوع کار می‌کنند.
فرید عصر رایزن فرهنگی ایران در هند در ادامه این مراسم گفت: امروز میهمانان بسیار گرانقدری از استادان دانشگاه و شعرای اهل ادب و ذوق در جمع ما هستند. کسانی که مربوط به دو نسل از شعر سرزمین ما هستند و خودشان با بزرگان ادب فارسی زیستند و برای یک نسل درخشان شاگردی کردند. امیدوارم حضور شاعران ایرانی در هند مستمر باشد. این حضور به تحکیم جایگاه زبان فارسی در این کشور، حضور شعرا و ادبای هندوستان در ایران کمک می‌کند.
قربان ولیئی عضو هیئت علمی دانشگاه یکی دیگر از سخنرانان این مراسم گفت: قرار است ادبیات جهان را نجات دهد، چرا که ادبیات قلب و سازماندهی زبان برای بیان تجربه احساسی است. احساس نه تنها در همه انسان‌ها یک زبان دارد بلکه در همه کائنات و موجودات هم یک زبان دارد.
نغمه مستشار نظامی در ادامه این مراسم گفت: برای اولین بار در هند قدم می‌گذارم اما سال‌هاست این پیوند قلبی را با دوستان دارم و با دوستان و فضای دهلی که پر از فرهنگ و ادب و هنر است، احساس آشنایی می‌کنم. در تاریخ ادبیات فارسی ستاره‌های ادبی زیادی داریم اما اسم تک ستاره‌های از زنان در میان انبوه مردان شاعر می‌بینیم. در چند سال اخیر این روند پیشرفت فزاینده‌ای در ایران داشته است. در سال ۱۹۷۱ میلادی کمتر از ۱۰ عنوان کتاب توسط پژوهشگران زن تألیف شده اما در ۲۰۲۱ این آمار به بیش از ۱۸ هزار و ۷۰۰ عنوان رسیده است. همچنین در ۴۴ سال اخیر ۱۵۰ هزار و ۷۰۰ عنوان اثر توسط نویسندگان زن در ایران منتشر شده و خوشبختانه شعر زنان پیشرفت چشمگیری داشته است.
زهیر توکلی سخنران دیگر این مراسم گفت: سرزمین هند و ایران از ابتدا یک قوم بودند اما در طی سال‌ها از هم جدا شدند. این در حالی است که یک فرهنگ بر هر دو ملت حاکم است. اهل فرهنگ دو کشور نباید منتظر دولت‌ها باشیم. اگر منتظر دولت‌ها باشیم اتفاقی نمی‌افتد بلکه باید همت کنیم و خودمان ریشه‌های فرهنگی مشترک را پیدا کنیم. به ریشه‌های مشترک توجه کنید. ما هستیم که باید به عنوان شاعر و ادیب این مشعل را که دست به دست به ما رسیده روشن نگه داریم. اولین شاعری که من با او ارتباط برقرار کردم بی دل دهلوی بود. زبان شعر من را بعد از فردوسی، بی دل باز کرد.
چندر شیکهر استاد دانشگاه دهلی نیز در این جلسه گفت: شنیدن این سخنان درباره هند از زبان شاعران ایرانی خوشایند است. این اتفاق نوعی پل فرهنگی بین ایران و هند است که نسل جوان شعرای فارسی هند از ایران صحبت می‌کنند. ما بعد از مدت طولانی شاهد حضور جمعی از شاعران برجسته ایرانی هستیم و آن را به فال نیک می‌گیریم.
قهرمان سلیمانی رئیس مرکز تحقیقات زبان و ادب فارسی در هند در این مراسم گفت: برای زبان فارسی و فرهنگ ایران، زبان شعر زبان تمامیت هستی ملت ایران است. زبان بیان فرهنگ و زبان فارسی و فرهنگ ایرانی زبان شعر است. در آموزش طب، فلسفه و کلام شاهد حضور شعر فارسی هستیم. زبان فارسی به هند مدیون است و سهم هند در زبان فارسی اگر بیشتر از ایران نباشد، کمتر نیست.
علی اکبر شاه استاد دانشگاه دهلی در پایان این مراسم در سخنانی گفت: بدون شک رونق ادبیات کودک در ایران در کشورهای دیگر وجود ندارد اما تأثیر این پیشرفت و بازتاب آن در هند انجام نشده است. ما در این زمینه ضعیف هستیم و خیلی روی آن کار نمی‌شود. اگر بتوان آثاری از ادبیات کودک و نوجوان ایران را در هند ترجمه کنیم، جریانی ایجاد خواهد شد. در این زمینه نهاد مالی مطبوعات هند هم مایل هستند که مشترکا با خانه فرهنگ این پروژه را پیش ببرند و آثاری از ادبیات کودک هند هم ترجمه شود.
وی افزود: متأسفانه در کتاب‌های درسی ما، کتاب‌های ۴۰ تا ۵۰ سال پیش ایران به عنوان ادبیات معاصر تدریس می‌شود. ما به منابع ادبیات آئینی، دفاع مقدس و … نیاز داریم و این ادبیات باید اینجا معرفی شود. تا جزو برنامه‌های درسی ما قرار گیرد. ما ادبیات ۵۰ سال پیش را نباید به عنوان ادبیات معاصر ایران بشناسیم.
