بار دیگر سالروز "پیمان ما با قرآن و عقل و نور" فرا رسید... و ما دوباره به فطرت پاک خویش فراخوانده می‌شويم.
فطرتی که خود به دنبال نور و عقل و پیامبر و حضرت ابوتراب است و در تلاش برای تکامل سیر معنوى‌اش به سوی جهان یکسر نیکی و خیر. جهانی که خود باید بهشت و پردیس گویندش.
جهانی به وسعت ملکوت و آخرین ودیعت رسول خدا..جهانی به نام ولایت...و با امیری و امامت علی عظیم.... بزمی بی‌انتها و طلایی به مانند لحظه طلوع خورشید و دمیدن صبح در شب تاریک و ظلمانی بشر.
اینک عطر و رایحۀ مظلوم هدایت و رحمت کلام "حضرت حجت‌الله" به گوش و مشام و جان اهل جهان می‌رسد...و آدمیان به بیعت و لبیک با انسانیت متعالی و خدایی فرا خوانده می‌شوند..آنکه باید در یک صیرورت این جهانی بشوند.
...اما آیا این نعمت الهی شامل هر شخصی خواهد شد؟
آیا ما به این جهان و این انسان دست می‌یابیم... باید گفت که حتما ... پیشوایی و زعامت امت‌ها با مشی و سیره عملی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با پیشوایی حضرت صاحب‌الامر ارواحنافداه که همانا سیره مهدوی منطبق بر سیره نبوی و علوی است محقق میشود و جز این نیست، اگر واجب توحیدی خویش را در اعمالمان بخوانیم یعنی دعوت شویم.
امروز و همه روز نوای بشارت وحدت، صفا و صمیمیت به احترام لبخند حضرت غدیر بر انسان، موضوع رسالت، مؤمنان و متقیان را سرمست و شاد کرده است.
سلام بر وصی ائمّه علیهم‌السّلام، حجت الهی حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالی فرجه‌الشریف.
همراه دیگر حجاج از دور و نزدیک، بعد از به جای آوردن مناسک حج، با پای جسم و پای جان از مدینه به طرف مکه حرکت کردیم و آدمی چه می‌داند شاید این هم "حجة‌الوداع" ما در عمرمان باشد.
از سالی که به دنیا آمدیم و به سان ذره‌ای در جهان آفرینش قدم به این سرا گذاشتیم، هرگز گمانمان این نبود تجربه چنین جریانی ما را به رویش خود و دیدار این موهبت سوق دهد.. اما فراز و فرودهای قلب‌مان و قلبِ جهانِ خلقت، ما را به این ضیافت فراخوانده تا همراه شویم در این حرکت باشکوه و باعظمت و پیمان ببندیم ولو اینکه هنوز الفبای تعهد را به خوبی یاد نگرفته باشیم و از تکلم شیوا و خوب دور باشیم.
هیجدهم ماه ذی‌الحجه فرا رسیده و امروز "عیدالله الاکبر" است؛ اشرف‌الاعیاد و روز میثاق با خالق.
وقتی فرازهایی از خطبه غدیر را تورق می‌کنیم بند به بند مفاد خطبه از اولین تا آخرین حروف، جملات قائم به اقامه حدیث «مَن ْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ» و آیه «يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ ۖ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ» است.
مراتب واجبات طبق آیه ۴۶ سوره سبا بعد از اذعان به توحید، رسالت پیامبر و بعد نماز و روزه و زکات و حج است؛ و اساس و رأس امر به معروف، درک و فهم قول خبر ولایت و امامت است که در روز غدیر ابلاغ شد.
ولایت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام از زمین نیامده و از آسمان است...ولایت اهل بیت، ولایت پروردگار است که خداوند آن‌را به همراه پیامبران فرستاده...مبادا بگویید ما از میثاق غافل بودیم...خبر عظیم امر ولایت است،...روز غدیر است و باران رحمت در ملک و ملکوت سرازیر که اگر بنوشیم قطره‌ای از این نزول، آرامش وسعادت ابدی نصیبمان میشود...
غدیر تجلی شوق و اشتیاق الهی به پیوند آدمیان به عرش و افلاک است...غدیر رهیافتی برای گم گشتگی بشر، رمز دلگشای عشق و مودت است و بوسیدن کلمات "لبیک" در ساحت عشق خود و بندگی...غدیر صرفا یک مکان و یک روز و یک واقعه نیست، غدیر تبسمی از منجی است که بر دل و فطرت هر شخص نمی‌تابد.
...غدیر و ولایت و انوار مقدسه همان برکت است...
آفریدگار بعد از خلقت نور اهل بیت به‌عنوان اولین مخلوق، نور علم خود را در وجود آنان به‌عنوان لوح محفوظ به امانت گذاشت که آن چیزی جز توحید و ولایت نیست...
و اما انسان، این انسان فراموشکار و هر لحظه عصیانگر، نیازمند به لبیک‌گویی به حضرت غدیر و ولایت است تا بتواند از رودخانه دنیا به رودخانه آخرت به نیکی برود و مسیر صیرورت و تکامل را آن گونه که پروردگار می‌خواهد طی کند.
