حاج محب الگویی برای رزمندگان بود
یادداشت // احمد ملاشاهی : محب علی فارسی در سال1338 در زابل بدنیا آمد، از همان ابتدا با انقلاب هم خون شد معلم بود و با آغاز جنگ تحمیلی از آغاز تا پایان جنگ تحمیلی رزمنده بود حاج محب از هر عملیاتی زخمی به تن داشت، زخم ترکش سر و قلب در برابر درد مجروحیت شیمیایی هیچ بود. دوبار در عملیات خیبر و والفجر 8 شیمیایی شد ولی باز نفس خسته اش, تازه نفس بود در روایت مقاومت.
همیشه حاج محب, محفل رزمندگان استان در دفاع مقدس بود. بسیاری از رزمندگانی که از زابل راهی دفاع مقدس می شدند, آموزش نبرد را پیش حاج محب می گذراندند.
بعد از شهادت شهید میرحسینی قائم مقام لشکر ۴۱ثارالله, هر که دلتنگ حاج قاسم می شد, گل وجود حاج محب رادر آغوش می گرفت, درست مثل وقت رفتن گل که سراغ گل از گلاب می گیرند.
در کربلاء یک با شهادت فرمانده گردان حمزه سید الشهدا، فرمانده گردان شد و ارتفاعات قلاویران را در مهران فتح کرد.
در کربلای 5 تنها گردانی که از لشکر 41 ثارالله توانست خود را در نهر جاسم به گارد ریاست جمهوری صدام برساند و جنگ تن به تن بپا کند گردان حاج محب بود.
چند روز بعد از قطعنامه در سال 67 اسیر شد و با جانبازی 70 درصد و انواع ترکش ها دو سال در اسارت بود.
حاج محب 27 سال درد و رنج شیمیایی را به جان می کشید ولی جان کلامش در این مدت انقلابی بودن و انقلابی ماندن بود.
حاج محب معلم و فرمانده جانباز و نام آشنای سیستان و بلوچستان و یار دیرین حاج قاسم سلیمانی بود که سرانجام، محب و حبیب یکی شدند و یکجایند
