به گزارش خبرگزاری بسیج از همدان، مباهله یکی از رویدادهای صدر اسلام است که در روز 24 ذی الحجه سال دهم هجری بین پیامبر (ص) و مسیحیان نجران رخ داده است؛ مباهله در لغت از ریشه بهل آمده و معنای آن رها کردن و برداشتن قید و بند از چیزی است، اما مباهله به معنای لعن و نفرین کردن است.
در تاریخ اسلام روز مباهله اشاره به روزی دارد که مناظرهای بین پیامبر (ص) و مسیحیان انجام شد؛ مباهله پیروزی فکر و فرهنگ بر شمشیر و جنگ است. در این رابطه اینطور روایت شده است که پیامبر اکرم (ص) با ارسال نامهای اهالی مسیحی نجران را به دین اسلام دعوت کردند؛ اما آنها حاضر به قبول اسلام نشدند به همین دلیل گروهی از مسیحیان نجران به همراه چند تن از اسقفهایشان برای تحقیق دربارهی حضرت محمد (ص) و گفتگو با ایشان به مدینه آمدند.
مناظره انجام شد اما مسیحیان پاسخهای مستدل و منطقی پیامبر را نپذیرفتند و بنابراین حضرت محمد (ص) به فرمان خداوند، آنها را به مباهله دعوت کرد.
مباهله به این صورت انجام میگرفت: که هر دو طرف فرزندان و عزیزان خود را به همراه بیاورند و روبروی هم قرار گیرند و هر دو گروه در پیشگاه خداوند گریه و ناله سرداده تا پروردگار دروغگویان را مورد لعنت قرار دهد.
حضرت محمد (ص) در روز موعود یعنی 24 ذیالحجه عبا بر دوش انداخته و امام علی (ع)، حضرت فاطمه (س) و حسن و حسین (ع) را زیر عبا نمود تا راهی مباهله شود.
در این هنگام بود که جبرئیل نازل شده و آیه تطهیر را به نزد نبی آورد و چنانچه مسیحیان دیدند پیامبر عزیزترین نزدیکان خود را به این منظور انتخاب کرده بر صحت گفتار محمد اطمینان پیدا کرده و از مباهله کنار کشیدند.
آیه مباهله در آیهی ۶۱ سورهی مبارک العمران است و متن این آیه که به آیهی تطهیر نیز معروف است بدین شرح میباشد:
فَمَنْ حَاجَّک فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَللَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبِینَ
هرگاه بعد از علم و دانشی که (درباره مسیح) به تو رسیده، کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو:
بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را؛ ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود؛ آنگاه مباهله کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.
خبرنگار: نظری کیا
انتهای پیام/