به گزارش خبرگزاری بسیج از قزوین دهه اول محرم زمانی است تا با شور حسینی پلشتی ها را از خود دور کنیم و با اشک در ماتم نور دیده های خود حسین علیه السلام روح خود را جلا دهیم.
بدیهی است که امام حسین (ع) کشتی نجات است و طبق احادیث متعدد در رحمت الهی از جانب ایشان به روی تمام بندگان باز است و هر کسی با هر درجه از ایمان می تواند به ایشان متوسل شود و از دردسر هایش رهانیده و صراط مستقیم را در پیش گیرد.
اما آیا امام حسین(علیه السلام) تنها در اشک ها خلاصه می شود؟ آیا ایشان از جان و مال گذشتند تا تنها باب رحمت الهی برای شیعیان باشند؟
همه ما می دانیم که اینطور نیست پس ما را چه می شود که حتی زحمت اندیشیدن به اهداف بلند ایشان را به خود نمی دهیم، زمانش رسیده که در گیر و دار زندگی روز مره به این موضوعات اندیشیده و نکاتی را از آنها دریابیم.
امام مظلوم ما زمانی قیام کرد که منکرات بر جامعه موستولی شده و یاد خدا بسیار کم رنگ شده بود، فساد جهان اسلام را در نوردیده بود و بدتر از همه اینها از ظالم ترین و فاسد ترین افراد جامعه بر امت اسلام حکومت می کرد.
در جملات متعدد ابا عبدالله در می یابیم که در جامعه فاسد نمی توان به سعادت دست یافت و ایشان حاضر می شوند جان خود را فدا کنند تا مردم متوجه شوند که در راهی غیر از حق قدم گداشته اند.
امام حسین (ع) چشم بصیرت مردم را به فساد جامعه گشود و راهی را در طول تاریخ نشان داد تا همگان بدانند که اگر حاکم ستمگر برجامعه حکومت کند، اگر حکم الهی در جامعه کمرنگ شود، اگر کسی که آگاه است لب از بازگویی حقایق ببندد، جامعه به لجن زاری تبدیل می شود که کشتن فرزند پیامبر را حسنه تصور کنند.
امام غریب ما به ابناء بشر در طول تاریخ فهماند که اگر بصیرت را از حجم دانایی خود حذف کنند ظلم تا داخل خانه هایشان خواهد آمد و در سایه ذلت هیچ انسانی نمی تواند به رشد برسد.
وقتش رسیده است تا شعور خود را ارتقاء دهیم و همان لحظه هایی که به اوج قصاوت ها در حق مظلوم عالم می اندیشیم بدانیم که این روح طیبه پیروی از فرمان حق و ظلم ناپدیری را دوست تر می دارد.
1004/ت30/ب
