سی و هشتمین سالروز پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی را در حالی جشن می گیریم که نسل چهارم انقلاب دیگر نه انقلاب را درک کرده و نه دوران دفاع مقدس را؛ بنابر این ضرورت دارد که تمام اتفاقات و سختی هایی که ملت در این مدت متحمل شدند تا انقلاب به این شرایط برسد باید به نسل های آینده منتقل شود؛ روزگاری در عملیات فاو در حالی که ایران ضربه مهلکی بر پیکر ارتش عراق وارد کرده بود، رژیم بعث عراق سر درگم شده و بزرگ ترین جزیره و حساس ترین نقطه آن کشور در حال سقوط بود، اما آمریکایی ها با نامردی تمام به طور مستقیم با ما وارد جنگ شدند و با حمله هلی کوپتر ها و هواپیما های آمریکا، موازنه قدرت به نفع عراق عوض شد، اما در آن شرایط، ما قدرت مقابله با آمریکا را از لحاظ نظامی نداشیم، حالا با مقایسه عملیات فاو و دستگیری نیروهای آمریکایی در خلیج فارس در حالی که با ترس و ذلت دستان خود را روی سر خود گذاشته بودند و جرات نفس کشیدن هم نداشتند، همه دنیا به قدرت ایران اعتراف می کنند؛
آمریکا زمانی که هواپیمای مسافربری را در خلیج فارس هدف قرار داد و عده زیادی از زنان و کودکان مظلوم و بی دفاع ما را به شهادت رساند، فرمانده ناو وینسنس مدال افتخار گرفت؛ اما حالا مقامات آمریکایی در کمال خباثت از اینکه فرماندهان سپاه، مورد تشویق قرار می گیرند خشمگین می شوند، اما کاری از دستشان بر نمی آید، چون ایران امروز، ایران سی و هفت سال پیش نیست که توان تولید حتی فشنگ اسلحه های سبک را هم نداشت.
از زمان پایان جنگ تا کنون 27 سال می گذرد، به خاطر دارم که مهمات به اندازه کافی نداشتیم حتی سیم خاردار را نمی توانستیم تولید کنیم و باید از خارج وارد می شد، در عملیات هیچ گلوله ای بی هدف شلیک نمی شد تا زمانی که مستقیم با دشمن رو در رو شویم، اما حالا با فشار دادن یک دکمه می توانیم از تهران تلاویو را بکوبیم، آمریکا تا چند سال پیش گزینه های روی میز را به رخ ما می کشید و ما را تهدید می کرد، اما، ما 6 قدرت جهانی را پای میز مذاکره نشاندیم.
کمر خیلی از نیروهای ارتش، سپاه و بسیج در مقابل گلوله خم شد تا سینه ما در مقابل دشمن راست بماند، این اقتدار یک شبه بوجود نیامد که خیلی زود از دست برود؛ ما برای خاک ایران خون دل ها خورده ایم و بسیار جان ها داده ایم؛
همانطور که در جشن تولد های خانوادگی همه اعضای خانواده دور هم جمع می شوند و ناراحتی ها و دلخوری ها را فراموش می کنند، دهه فجر هم بهانه ای است برای یادآوری روز های تلخ و شیرین انقلاب و فراموش کردن دشمنی ها و کدورت ها. در جشن تولد انقلاب، دل ها به هم نزدیک تر می شود و فصلی نو برای آغاز سالی پر بار تر و اقتدار تر شروع می شود.
در جشن های خانوادگی بزرگ تر ها در جمع بچه ها با زبان کودکانه صحبت می کنند و برای آنها داستان و قصه می گویند اما در جمع خودشان از فضای مناسب بزرگان حرف می زنند، جشن انقلاب هم باید کمی بیشتر رنگ و بوی خانوادگی پیدا کند، از حالت تکراری و خسته کننده خارج شود، بحث های سنگین و تخصصی باید در جمع مسئولان و مدیران مطرح شود و موضوعات در خور بچه ها هم به زبان آنها بیان شود؛ گلبانگ سی و هشتمین سالروز تولد انقلاب با حضور دکتر فانی، وزیر آموزش و پرورش و جمعی از مسئولان استان و شهرستان در حالی در دبستان ائمه اطهار به صدا در آمد که بچه ها کاپشن های خود را در کلاس گذاشته بودند و کاور هایی به سه رنگ پرچم ایران را بر تن کرده بودند و از ساعت 30/8 صبح در حیات سرد مدرسه ایستاده بودند تا مسئولان وارد شوند و ساعت 33/9 دقیقه زنگ انقلاب نواخته شود؛ فرماندار برای بچه ها از فضای فرجام و حل مشکلات اقتصادی مردم صحبت کرد، مدیر کل آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران هم از توفیقات و دستاوردهای کشور در عرصه دیپلماتیک، سخن گفت و وزیر هم با اشاره به دستاوردهای سربازان دیپلماسی کشور از تثبیت ارزشهای انقلاب اسلامی و وظیفه آموزش و پرورش در حراست از دستاوردهای فرهنگ انقلاب، امام و اسلام و انتقال آن در مدارس از نسل گذشته به نسل آینده سخن راند؛ اما سرمای 14-15 درجه زمستان برای بچه های دبستان ابتدایی که نزدیک دو ساعت در حیاط سرد روی صندلی نشسته بودند و دم به دقیقه ابرها هم جلوی تابش نور خورشید را می گرفتند و بر سرمای حیاط می افزودند، حالی برای گوش کردن به صحبت های وزیر برای آنها نگذاشته بود، یکی از معلم ها هم دائم به داخل بچه ها می رفت و آنها را تشر می زد که ساکت باشند و به صحبت های وزیر توجه کنند، وقتی مجری برنامه بعد از سخنان وزیر با هیجان و پر انرژی از دانش آموزان پرسید: بچه ها شما ها سردتونه؟ همه با صدای بلند جواب دادند: بعععله!
بعد از نواخته شدن زنگ انقلاب، وزیر به همراه مسئولان برای برگزاری نشست صمیمی با معلمان به داخل سالن رفتند و تازه برنامه های مهیج، مسابقات و سرگرمی های بچه ها شروع شد و آنها تازه فهمیدند که جشن یعنی چه!
نگارنده متذکر می شوم که مطابق اقتضای سنی و موقعیت مکان و زمان می توان از این شرایط بهترین بهره را برای آشنا کردن نسل جدید با انقلاب برد، ای کاش برنامه ریزی های بهتر و منسجم تری پیاده کنیم و به جای سخنرانی های اتو کشیده اداری که جایگاه آن در میان مدیران و مسئولان ارشد است، خاطرات انقلاب و جنگ را برای بچه ها در شرایط مکانی و زمانی مناسب تری مثلا یک زنگ از کلاس را در داخل کلاس با استفاده از راویان، رزمندگان و پیشکسوتان و انقلابیون بیان کنیم و زنگ انقلاب هم به دست خود دانش آموزان به صدا در بیاید.
علی اشرف خانلری
