تازه همین کار را هم با واسطه و سفارش به دست آوردم...
به گزارش خبرگزاری بسیج از استان چهارمحال و بختیاری؛ از سالیان قبل در گوشه و کنار شهر و بخصوص در ایستگاه های اتوبوس شاهد اتاقک هایی کوچک و ابتدایی با رنگ غالبا زرد هستیم که بی شباهت به سلولهای انفرادی نیست.
وقتی از تنها پنجره بسیار کوچک این محفظه آهنی به داخل نگاهی بیندازیم آقا یا خانمی را می دیدیم که غالبا از بین افراد معلول در این محفظه آهنی روزگار سپری می کند و لوازم بسیار ابتدایی مورد نیاز خود را با هر زحمت در این مکان جای داده است.
سلولی انفرادی که شاید نهایت لطف دستگاه های متولی به قشر معصومی از جامعه بامعولیت های جسمی و حرکتی بود که می بایست علاوه بر مشکلات جسمی، رنج ساعت ها نشستن متوالی بر روی یک چهارپایه چوبی و یا فلزی کوچک را نیز در سرمای زمستان و گرمای تابستان تحمل کنند.
هر چند اکنون و به برکت استفاده از کارت های ویژه مسافر قسمت عمده ای از این محفظه هاجمع آوری شده تا معلولین علاوه بر تحمل رنج زندانی شدن در این اماکن، اکنون نیز با نگرانی از دست دادن این لطف بزرگ دستگاه های متولی و شغل پر مشقت دست و پنجه نرم کنند.
از طرفی خصوصی شدن و واگذاری ارائه خدمات در این جایگاه ها به بخش خصوصی شاید باعث تغییر 1متری اندازه این غرفه ها شده اما رنج مضاعفی را بر این قشر بسیار مظلوم و اقشار کم در آمد تحمیل کرده است.
وقتی پای درد و دل یکی از شاغل در این کیوسک های فروش بلیط نشستیم اولین دلهره اش از بر ملا شدن نام و آدرسش بود و گفت: چه کنیم همین شغل را هم با هزار زحمت به دست آوردم...
وی ادامه داد: سهم ما هم از شغل، همین چهارچوب فلزی است که باید بیش از 6ساعت بصورت کاملا بی تحرک فقط بشینیم و از پنجره کوچکی با ابعاد 30 در 30 سانتی متر، کار مردم را راه بیندازیم.
یکی از خانم های شاغل در این غرفه ها می گوید: وضعیت همه ما شبیه به هم است و هر روز از ساعت 7 صبح تا 2بعد از ظهر در این غرفه کار می کنم با در آمد ماهیانه 350 هزار تومان و 15 روز بیمه در ماه...
وقتی پرسیدم که مگر مجبوری این کار را انجام بدهی، با بغض می گوید: بله مجبورم چون درآمد شوهرم کفاف زندگیمان را نمی دهد تازه همین کار را هم با واسطه و سفارش به صاحب شرکتی که این غرفه ها را اجاره کرده، به دست آوردم.
می گوید: وضعیت کار اصلا خوب نیست و اگر کوچکترین حرفی درباره حقوق و درآمد بزنیم اینقدر جوان منتظر همین شغل هستند که سریع باید صندلی خود را هم واگذار کنیم. شاید همین علت هم باعث شده تا صاحب شرکت حداقل حقوق و بیمه را به ما پرداخت کند.
واقعا مطلبی که در ذهنم می پیچد این موضوع است که فارغ از اینکه در زندگی چقدر باید نیاز وجود داشته باشد که یک خانم با حقوق ماهیانه 350 هزار تومان مجبور به کار باشد، جمله پنهان در بین صحبتهایش بود آنجا که گفت:« افراد زیادی منتظر همین شغل هستند...»
از این موضوع که بگذریم، واگذاری این غرفه ها به بخش خصوصی شاید موجب کاهش هزینه های دولتی و افزایش درآمد عمومی دولتی شده باشد؛ اما آیا متولیان تحقیق کرده اند که وضعیت شاغلین در این غرفه های فروش بلیط اتوبوس به چه شکلی است؟
قصه پر غصه بالا تنها یکی از هزاران واگذاری خدمات دولتی به بخش خصوصی است و به نظر می رسد وضعیت کار در سایر مشاغل نیز به شکل مشابهی باشد و باید حقیقتا پرسید که آیا در پیش گرفتن سیاست واگذاری فعالیت ها به بخش خصوصی صرفا باید با نیت در آمد زایی برای دولت، فارغ از نظارت بر چگونگی ارائه خدمات، کیفیت و رعایت حقوق شاغلین و ... باشد و یا اینکه آیا هدف صرفا باید درآمد زایی با هر وسیله ممکن از افراد جامعه باشد؟؟
آیا زمان آن نرسیده که فارغ از تفکر درآمد زایی، در تحقیقی جامع و کامل هزینه های مادی، معنوی و اجتماعی که مردم و نظام بر اثر مشکلات این طرح با آن مواجه هستند را بررسی کرد؟ و اینکه آیا واقعا اجرای قانون واگذاری اماکن، فعالیت ها و ارائه خدمات دولتی به بخش خصوصی به شکل کنونی دارای صرفه اقتصادی و اجتماعی هست یا نه؟
امید است در کنار کارگروه های مختلفی که در ادارات با هدف کسب منابع درآمدی جدید تشکیل و غالبا نیز موجب افزایش فشار بر مردم می شود، جلساتی نیز با هدف بررسی زیان ها و اجرای ناقص قانون واگذاری فعالیت ها به بخش خصوصی در جامعه تشکیل شود.
باید باور کنیم بهترین سرمایه برای هر نظام و دولت، در واقع داشتن پشتوانه های مردمی است...
نویسنده: رسول غـلامی، کارشناس روابط عمومی
