نمی دانم رانندگان جرثقیل که به عنوان اپراتورِ بالابر در مسیر راهپیمایی به کار گرفته شدند، به صورت صلواتی و برای عشق به امام حسین(ع) در روز اربعین مسئولیت بالا بردن خبرنگاران برای تصویر برداری از عظمت راهپیمایی را بر عهده داشتند یا اینکه هزینه ای بابت این کار دریافت کردند.
اگر صلواتی بود که هیچ؛ هرچند دور از انصاف بود که کم کاری کند و فقط برای رفع مسئولیت ساعتی یک بار دستگاه را بالا و پایین بیاورند. اما اگر هزینه ای بابت این کار دریافت کرده اند، این پول شبهه ناک است چون نسیه، ناقص و کم کاری کرده اند.
گویا برای بالا یا پایین بردن بالابر برق مصرف می کردند و فیش میلیونی برایشان صادر می شد یا اینکه بالا و پایین دادن دستگیره ی بالابر خیلی برایشان زحمت داشت که تمایلی نداشتند دستگاه را پایین بیاورند تا یک خبرنگار دیگر تصویر برداری کند. وقتی از راننده بالابری که در محدوده ورزشگاه قمر بنی هاشم بالاتر از پل سیمان مستقر بود خواستم از جرثقیل بالا بروم، با بی اعتنایی گفت: دستگاه در اجاره صدا وسیما است و تا ساعت 2 هم پایین نمی آید!! انگار ماجرای زاغک و پنیر است که ما منتظریم خبرنگار صدا و سیما از جرثقیل پایین بیاید و ما دوربین آنها را بخوریم!.
این تمام ماجرا نیست، تمام استیج ها و بالابر ها در طول مسیر در اختیار فیلمبرداران بود. اغلب متصدیان بالابر هم اظهار می کردند که تصویربرداران، از بچه های صدا و سیما هستند و قصد هم ندارند حالا حالاها پایین بیایند. گویا رسانه فقط صدا و سیما است. پس! این همه زحمات و تلاش های کمیته اطلاع رسانی که جلسات مختلف برگزار کرد، کارت تردد صادر کرد، روزهای تعطیل و غیر تعطیل پیگیر امور بود تا مراسم آبرومندانه و در شان اربعین برگزار شود فقط برای یک رسانه بود؟ پس! بقیه رسانه ها هیچ اثر و نقشی ندارند؟
علی اشرف خانلری
