احمد پورنجاتی، فعال اصلاح‌طلب و از چهره‌های سابقاً امنیتی جریان چپ طی یادداشتی در سالنامه نوروزی روزنامه شرق با تأکید بر افت سرمایه اجتماعی در کشور؛ شرایط ایران را به "موتاسیون لجام‌گسخته اجتماعی" (وقفه رشد و حالت سرطان!) تشبیه کرده و در اشاره به انقلاب مردم در سال 57 نوشته است:
«در جامعه ایران صرف‌نظر از ریشه‌ها و زمینه‌های عینی (مادی و معنوی) و نیز جغرافیای تاریخی و عوامل بیرونی و رخدادهای خاص، در برهه‌ای خاص و از همه آشکارتر، ذهنیت، احساسات و عواطف مشترک اکثریت قاطع مردمان این سرزمین درباره "فقدان مشروعیت و نیز ناکارآمدی" رژیم شاه، به گونه‌ای انفجاری به یک "احساس مشترک" رسید. انگیزه‌ای برای واگرایی کامل از آن رژیم و تغییر انقلابی و بنیادین آن و البته به "درک مشترک" برای برساختن یک نظام کاملا متفاوت از نظر فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، اخلاقی و انسانی.»
او می‌افزاید: اما چه شد و کجا و رفت و چیست اکنون؟ چرا هم انقلابی‌های دوآتشه، هم پراگماتیست‌ها، هم تجدید نظر طلبان و از همه نگران‌کننده‌تر اصلاح‌طلبان وفادار به آن آرمان‌ها، همگان در ناخرسندی از وضع موجود، به تفاهم رسیده‌اند؛ هرچند با قرائت متفاوت!
پورنجاتی در ادامه این یادداشت یا یک این‌همانی تلویحی بین شرایط امروز ایران با شرایط انقلاب سال 57 تصریح می‌کند:
"یاخته مرده، اگرچه نشانه‌ای از فرسایش و آسیب در فرایند زیست موجود زنده است؛ اما اگر فراگیر در کلیت ارگانیسم نباشد یا به مرگ مغزی و ایست قلبی نینجامد، زندگی ادامه دارد؛ هرچند با سستی و نزاری و درد و سوزش. اگر مرگ ارگانیسم فرا رسد که کار یکسره می‌شود خلاص!
اما تراژدی خطرناک و بدون چشم‌انداز روشن، به گاه موتاسیون سرمایه سلولی رخ می‌دهد؛ سرطان سرمایه اجتماعی، خواه در یک نهاد اجتماعی یا در کلیت ارگانیسم جامعه، هیچ چشم‌اندازی جز متاستاز و زوال همراه با تخریب، اغتشاش، وندالیسم و هرچه باداباد ندارد."
این فعال اصلاح‌طلب در پایان نوشتار خود نیز با تأکید بر اینکه راه علاج این مقوله ابراز پوزش است؛ در یک جمله اشاره می‌کند که هیچ‌گاه (برای این کار) دیر نیست.
*ما به آقای پورنجاتی و دوستان ایشان در ستاد کنترل از راه دور "فتنه اقتصادی" عرض می‌کنیم که چیزی که مبتلی به موتاسیون شده و رو به زوال است نه انقلاب اسلامی و نظام شکوهمند جمهوری اسلامی که "نقشه براندازی" است.
و آقایان باید در جریان باشند که القای مقولاتی مثل زوال سرمایه اجتماعی اگرچه شاید مثلا بتواند اغتشاشاتی مثل دیماه 96 و یا آبان 98 را رقم بزند؛ اما سرمایه نظام جمهوری اسلامی ایران مثل عصای موسای کلیم؛ تمام القائات و "اغتشاشات بفرموده" را مفتضح خواهد کرد...
کما اینکه در دیماه 96 مشخص شد عمده اغتشاشگران نه گرسنه که صاحب شغل بوده‌اند و در آبان 98 نیز جدای از عدم همراهی مردم با اغتشاشگران؛ این دولت منتخب آقای پورنجاتی و دوستان ایشان بود که با یک اقدام بدون پیوست؛ زمینه "پرچم‌سوزی" در خیابان‌ها را پدید آورد. (و البته گویا حکایت همچنان باقیست...)
مشرق تاکنون در بیش از 400 گزارش خبری و مطلب تحلیلی که آغاز آنها مربوط به قبل از اغتشاشات دیماه 96 است؛ راجع به محتوای "فتنه اقتصادی"، اطلاعات مبسوطی را به مخاطبان محترم ارائه کرده و توضیح داده است که فرماندهان این فتنه چگونه با القای مفاهیمی مثل نامشروع بودن نظام اسلامی، امکان براندازی نظام، زوال سرمایه اجتماعی و بی‌اعتمادی مردم به حاکمیت و سیاه بودن اوضاع کشور در همه ابعاد؛ تلاش دارند تا مردم را به خیابان بکشانند.
ما در تمام این گزارش‌های زنجیروار همچنین کراراً به مخاطبان محترم عرض کرده‌ایم که حتی یک جمله از تمام ادعاهای ذکر شده حاوی سند نیست و تمام آنها صرفا مقولاتی برساخته در ذهن ستاد اصلاحات هستند برای ترویج آنارشیسم و خیابانی کردن سیاست!
چه در مقابل نیز ده‌ها سند و مدرک و واقعیت عینی از مشروعیت نظام در نزد مردم، اعتماد بالای جامعه به حاکمیت و امیدوارکننده بودن شرایط و پیشرفت اوضاع وجود دارد که البته همانطور که اشاره شد ستاد اصلاحات با جدّ و جهدی مثال‌زدنی قصد دارد مانع دیده شدن آنها باشد و در ادامه به انکار آنها نیز بپردازد.
فرایندی که متأسفانه همانند یک پیکان سمّی در ذهن و لسان برخی خواص نیز رسوخ یافته است!
"مزاج خیزش‌خواه، نومیدانه و متمایل به براندازی" یادداشت پورنجاتی که در ابتدا به انقلاب مردم در سال 57 می‌پردازد و سپس برای این‌همانی شرایط آن روز با این روزها تقلا می‌کند؛ کاملا هویداست و مبتدا و مؤخر تحلیل او نیز معنای واضحی دارد...
مع‌الوصف اما باید این نکته را به اقتراح خواص و مردم گذاشت که نوشداروی این توطئه برساخته و القایی چیست و اگر این نوشدارو به موقع نرسد؛ چه اتفاقی خواهد افتاد؟!
برخی محافل تحلیلی معتقدند؛ در صورت دیررسیدن نوشداروی این القائات؛ بایستی به احتمالات خطرناکی اندیشید.
پیش از این، کسان دیگری از هم‌مسلکان پورنجاتی نیز شرایط کشور را فاقد مشروعیت، مساوی با کشتی در حال غرق تایتانیک[3] و در آستانه انفجار معرفی کرده‌اند...
