شهیدی که کسب حلال را عامل موفقیت و سعادت می‌دانست

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از ابرکوه، شهید ابراهیم جهانگیری یکی از پر و بال سوختگان وصال نور است که لباس زیبای شهادت زیبنده قامتش و کمترین مزد اخلاص، فداکاری، ایثار و پروانگی اوست.
این شهید وارسته در اسفند ماه سال ۱۳۶۶ در یک خانواده مذهبی در شهرستان ابرکوه متولد گردیده و تحت تربیت پدر و مادری مومن، متدین و مقلد امام پرورش یافت.
پدرش اسداله جهانگیری مردی با ایمان و با تقوا و کارگری ساده بود که با زحمت فراوان مخارج زندگی خود و خانواده اش را تامین می‌کرد.
ابراهیم در سایه محبت‌های پدر و مادر پاکدامن و مهربانش دوران کودکی را پشت سر گذاشت و در سال ۱۳۷۳ وارد مدرسه شد. دوران ابتدایی را در مدرسه شهید محمود فلاح زاده سپری کرد و برای ادامه تحصیل وارد مدرسه راهنمایی شهید مدرس شد و این دوره را نیز با موفقیت پشت سر گذاشت.
در سال ۱۳۸۴ موفق به دریافت مدرک دیپلم در رشته علوم تجربی از دبیرستان آیت الله خامنه‌ای شد و پس از اتمام تحصیلات متوسطه به علت علاقه وافر به خدمت در نیروی انتظامی در سال ۸۵ لباس سبز این نیروی مقدس را به تن کرد و یکسال بعد به شهرستان قلعه گنج از توابع استان کرمان برای خدمت به پلیس آگاهی این شهرستان منتقل شد.
در دوران تحصیل دانش آموزی با وقار، محبوب، مودب و کوشا بود. از هوش و استعداد بالایی برخوردار بود و همواره سعی می‌کرد تکالیف دینی خود را انجام دهد. در کنار درس هایش در مسابقات قرآنی و احکام نیز شرکت می‌کرد و بار‌ها موفق به کسب رتبه برتر در این زمینه شد.
با جدیت تمام هم درس می‌خواند و هم به مادرش در اداره امور منزل و تهیه لوازم مورد نیاز منزل کمک می‌کرد و از مساعدت به خواهر و برادرانش نیز دریغ نداشت.
هنگام فراغت از تحصیل و به ویژه در تعطیلات تابستانی با کار و تلاش فراوان مخارج تحصیل خود را فراهم میکرد و از این راه به خانواده زحمتکش خود کمک قابل توجه‌ای می‌کرد.
علاقه وافری به ورزش فوتبال داشت. هم در دوران تحصیل در تیم محله و مدرسه شرکت داشت و هم فوتبال سرگرمی دوران کارش نیز بود.
بارزترین ویژگی این شهید بزرگوار توجه به بیت المال بود. به عنوان مثال از زمانی که مشغول خدمت در نیروی انتظامی شد تا لحظه شهادت کسی به یاد ندارد از تلفن محل کار کوتاهترین تماس تلفن شخصی داشته باشد، حتی در مواقع خیلی اظطرار؛ به گفته همکارانش دقیقه‌ای محل کارش را زودتر از ساعت مقرر ترک نمی‌کرد و محال بود که در ساعات کار به کار‌های شخصی بپردازد؛ چرا که کسب حلال را عامل موفقیت و سعادت می‌دانست.
قناعت، عدالت، نظم و دقت، احترام به پدر و مادر و همسایگان از دیگر خصوصیات بارزش بود. سادگی، بی آلایشی و خصوصا گذشت او زبانزد همه بود بطوریکه حتی از کسانی که در حقش ظلم کرده بودند به راحتی می‌گذشت و آن‌ها را می‌بخشید. شاخص و محور همسالان خود بود و بسیار مایل و مشتاق بود که به دیگران کمک کند و حتی بدون اینکه از او بخواهند و یا خود متوجه شوند پیش قدم می‌شد و نیاز هایش را برآورده می‌کرد.
ابراهیم از سن ۱۰ سالگی تا لحظه شهادتش در تمام فراز و نشیب‌های زندگی هرگز نمازش ترک نشد و خصوصا به روزه توجه خاصی داشت به طوریکه روزه‌های مستحبی جزء واجبات زندگی اش شده بود. هیچگاه دعای کمیل و ندبه اش فراموش نشد. ضمن اینکه دعای نادعلی را بسیار می‌خواند، به نماز جماعت و خصوصا نماز جمعه هم بسیار توجه می‌کرد.
از آنجائی که هرگز اهل ریا نبود همیشه اعمال دینی اش را به صورت پنهانی انجام می‌داد و حد اکثر سعی اش بر این بود که کسی متوجه آن‌ها نشود. از همان کودکی در مجالس دینی از جمله برنامه‌های سوگواری امام حسین (ع) حضور داشت و عشق خدمتگذاری به به حضرت اباعبدالله (ع) در عمق وجودش ریشه دوانید.
ابراهیم که در تاریخ ۲۴ اسفند ماه سال ۶۶ دیده به جهان گشوده بود، در تاریخ ۱۵ مهر ماه سال ۱۳۸۹ در منطقه قلعه گنج کرمان، زمانی که با اشرار درگیر شده بود، به شهادت رسید.