بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک ناجی جان رزمندگان در دوران دفاع مقدس

به گزارش خبرگزاری بسیج در اندیمشک، مردم شهرستان اندیمشک بصورت مستقیم و غیرمستقیم از جبهه‌های حق علیه باطل دفاع می‌کردند.

مردم ولایتمدار اندیمشک با اعزام جوانان به جبهه‌های نبرد بصورت مستقیم و با انجام پذیرایی و با امدادرسانی و درمان رزمندگان اسلام بصورت غیرمستقیم به جبهه‌های حق علیه باطل کمک می‌کردند

به دلیل نزدیکی اندیمشک به جبهه‌های غرب کرخه و شوش، لزوم رسیدگی به مجروحان جنگی و پایین بودن ظرفیت بیمارستان شهید بهشتی(بیمارستان راه‌آهن اندیمشک) در آن مقطع زمانی نجات جان رزمندگان اسلام ضروری بود و همین موضوع سبب شد تا جهت احداث بیمارستانی جدید در اندیمشک تصمیماتی اتخاذ شود.

ساخت بیمارستان در مناطق نزدیک به خطوط جبهه‌های حق علیه باطل یکی از ارزشمندترین کارهای انسانی برای نجات جان رزمندگان مجروح بوده است.

بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک به تناسب موقعیت جغرافیایی، شرایط زمانی در عقبه خطوط درگیری برای نجات جان رزمنگان مجروح احداث شد و پزشکان و پرستاران گمنام و بی نام و نشان نیز با حضور در بیمارستان با جان و دل شبانه روز مشغول کار بودند و فرشته نجات جان مجروحان می‌شدند.

یک شرکت تراورس بتنی که در سال 1352 با خرید زمین از کشاورزان با هدف ایجاد شرکت تولید تراورس و جوش در ریل برای توسعه خطوط ریلی کشور، مرحله تحقیقات و طراحی خود را آغاز نموده بود، در سال 1357به مرحله بهره برداری رسید اما با پیروزی انقلاب اسلامی افتتاح نشد.

اما با آغاز جنگ تحمیلی و پیش آمدن ضرورت‌های جدید در زمینه‌ی جبهه‌های جنگ و به علت نزدیکی شرکت تراورس بتنی و بلا استفاده بودن آن و وجود یک اورژانس در محوطه‌ی شرکت تراورس بتنی سبب شد تا این مکان جهت یک بیمارستان مورد توجه قرار گیرد.

این مکان در سال 1360 جهت آماده سازی و تجهیزات امکانات بیمارستانی به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی واگذار شد و تجهیزات موجود در اورژانس این بیمارستان بررسی شد و پس از مشخص شدن نیازهای بیمارستان جدید، توسط بهداری رزمی قرارگاه کربلا تجهیز و آماده بهره برداری شد.

این بیمارستان به نام شهید مهندس موسی کلانتری، وزیر راه و ترابری که در حادثه‌ی 7 تیر 1360 به شهادت رسیده بود بنام بیمارستان کلانتری نامگذاری شد

همچنین یک اورژانس زیرزمینی بتنی توسط سپاه پاسداران در محوطه ی بیمارستان احداث شد و اداره کل راه آهن در نقاط مختلف محوطه به ساخت پناهگاه های متعددی پرداخت.

عمده‌ترین مجروحینی که به این بیمارستان منتقل می‌شدند، رزمندگان مجروح محور غرب اندیمشک دزفول و جبهه‌های میانی همچون دشت عباس، فکه، دهلران، زبیدات، شرهانی، چنگوله، چنانه، رقابیه بودند و نزدیکی اندیمشک به جبهه‌های جنوبی و برخورداری از راه‌های ارتباطی مناسب سبب شده بود تا بسیاری از رزمندگان مجروح این جبهه به وسیله‌ی قطار و سایر وسایل به این بیمارستان منتقل شوند.

این بیمارستان اگر چه مخصوص رزمندگان مجروح جبهه‌های جنگی بود اما بااین حال زمان‌هایی که اندیمشک مورد حملات هوایی و موشکی قرار می‌گرفت مجروحین این حملات را مورد پذیرش قرار می‌داد و به مداوای آنها می‌پرداخت.

آمنه داغری در گفتگو با خبرنگار بسیج در اندیمشک بااشاره به راه اندازی بیمارستان کلانتری اظهار داشت: مکان بیمارستان متعلق به راه آهن بود، سپاه پاسداران این مکان را برای تاسیس بیمارستانی در اختیار گرفت و آقای حمزه تدین بااستفاده از نیروهای بسیج و داوطلب مردمی آن مکان را شستند و تجهیزات پزشکی را به آنجا منتقل کردند

وی در ادامه افزود: البته خود این بیمارستان نیز تعدادی تجهیزات پزشکی داشت که از آنها هم استفاده کردیم درواقع برای اولین بار سپاه اندیمشک و بسیج با مسولیت آقای حمزه تدین بیمارستان را تمیز و تجهیز نمودند.

 زهره لیویسی بااشاره به نقش زنان در دوران دفاع مقدس در بیمارستان شهید کلانتری اظهار داشت: اندیمشک عقبه جبهه‌های نبرد حق علیه باطل در منطقه‌ی جنوب بود و دارای سه پایانه نظامی بود، اطراف شهر بیش از 20 پادگان نظامی وجود داشت و مردم ولایتمدار اندیمشک از این رزمندگان پذیرایی می‌کردند و تمام رزمندگان در شهر یکهزار شهید اندیمشک سازماندهی می‌شدند

وی افزود: مکان بیمارستان شهید کلانتری قبل از آغاز جنگ تحمیلی در اختیار یک شرکت تراورس بتنی فرانسوی بود ولی با شروع جنگ تحمیلی چون اندیمشک فقط یک بیمارستان داشت و ظرفیت پایین و محدودی داشت به همین دلیل بیمارستان شهید کلانتری احداث شد.

لیویسی گفت: این بیمارستان بخش‌های مختلفی داشت و پرستاران و پزشکان این بیمارستان از نقاط مختلف کشور و از بین افراد متخص

وی در ادامه افزود: زنان اندیمشکی با تشکیل گروه‌های به اقدام به امدادرسانی، پخت غذا برای رزمندگان و شستن لباس های رزمندگان در قسمت رختشورخانه کمک می‌کردند.

وی بااشاره به فعالیت‌های زنان اندیمشکی افزود: زنان اندیمشکی در قسمت رختشورخانه بیمارستان با شستن لباس‌های مجروحین را می‌شستند و استریلیزه می‌کردند و مجدد برای آنها می‌فرستادند.

لیوسی در ادامه افزود: و در این بین خواهرانی داشتیم که در اثر شستشویی لباس‌هایی جانبازان شیمیایی، دچار تاثیرات مواد شیمیایی شدند و تا سال‌های بعد تاثیرش روی پوست بدن آنها دیده می‌شد.

وی افزود: در این بیمارستان، پرستاران و پزشکانی بودند که در زمان استراحت، به کمک زنان اندیمشکی می‌آمدند و در امورات رختشورخانه و تهیه غذا برای رزمندگان کمک می‌کردند.